Текст и перевод песни Altay Kenger - Sarı Saman Hatıra Defteri

Sarı Saman Hatıra Defteri

Israrlı bir çocuk gömleği var bu gece üstümde
Siyah, cepsiz, buruşuk ve kirli
Okuldan mı kaçtım, evden mi, söyleyemem
Titrerdi ellerim uzanıp düzeltirken yüzünü
Dudakların Bastille'di, yanılmıyorum
Gözlerin, en çok o körkütük gözlerin devrilir ve
Uzun uzun susardı, gözlerine su veremezdim
Tek bir imge taşımazdı birbirimize duyduğumuz his
Şiirsizdik, bunu biliyorduk, bunun için ağlamıştık
Bakardık karşı karşıya geçip, hatırlıyor musun
Yalnızca bakardık
Dipsiz, yalansız, ölüme davet eden bir bakmaydı bu
Hepsi hepsi aşk
Senyör aşk, mösyö aşk, mister aşk, bay aşk
Şiirsizdik, bunu biliyorduk, bunun için ağlamıştık
Bunun için terasa çıkıp aşağı bir gül atmıştık
Bunun için rıhtıma inip denize bir gül atmıştık
Çaresizdik, sevda biraz da soygundur, işte
Sevda biraz yakayı ele vermektir, mahkemelere düşmektir
Ben masumum diyebilmektir biraz da sevda
Bunu biliyorduk, bunun için ağlamıştık
Uyanır uyanmaz başlıyorduk ağlamaya
Sarılıp sarılıp ağlıyorduk
Yorulup uyuyana kadar ağlıyorduk sevgilim
Dokunuyorduk su deyip suya deyip su içen kelebekler gibi
Susuz kalan gözlerimiz gitgide ağır ağır soluyordu
O gül, gitgide ağır ağır soluyordu rüzgârla
Tenlerimizde tenlerimize ait bir şeyler dokuyorduk

Oysa ısrarlı bir çocuk gömleği var bu gece üstümde
Siyah, cepsiz, buruşuk ve kirli
Dayak mı yedim, dayak mı attım, söyleyemem
Senden bana seken bir yürek
Ki yürekler sarı samandan hatıra defterleridir
Senden bana yansıyan bir ışık
Ki ışıklar el ele tutuşup geri çekilirler
Senden bana damlayan bir çiy tanesi
Ki çiy taneleri ancak biri öldü mü dağılırlar sessizce

Komşularım senin hakkında konuşmuyorlar
Başlar öne eğik, dudaklar bükük, omuzlar çökmüş
Resmini indirdim duvardan, adını unuttum ne tuhaf
Karakolda kaydın yok! Hastanelerde yok
Mezarlıklarda yok! Gittin
Bir gecede hazırlanıp bir gecede gittin
Bana bir gece bırakıp yanına bir gece alıp da gittin
Kırmızı çoraplarından birinin teki kalmış
Mor çoraplarımdan birinin tekini götürmüşsün
Ben de mi gitmeliydim
Yürüdüm! Bir kentten bir başka kente yürüdüm
Gittin! İnanılmaz
Sana abi diyecektim, dedirtmedin
Sana oğlum diyecektim, dedirtmedin
Bunun için ağlamıştık, komşular bizi şikâyet etmişti
Eve gelen ziyaretçiler üzülmüştü
Bize gül getirmişlerdi
Bize üzüm getirmişlerdi
Bizi kendimize getirmişlerdi, bunu biliyorduk
Bunun için ağlamıştık

Tuvalette bıraktığın atleti buldum
Kokladım! Köpekler gibi kokladım
Yola çıkıp kokunu aradım izini bulurum diye
Gittin! İnanılmaz
Senden bana seken bir yürek
Ki yürekler zaman zaman dengesini kaybeder
Senden bana yansıyan bir ışık
Ki ışıklar küstüler mi bir daha barışmazlar
Senden bana damlayan bir çiy tanesi
Ki çiy taneleri daima acıya müdahale ederler
Oysa ısrarlı bir çocuk gömleği var bu gece üstümde
Siyah, cepsiz, buruşuk ve kirli

Senin bu gömlek
Senin bu pantolon
Artık yalnızca eşyaların
Artık yalnızca eşyalarını sevebilirim
Artık yalnızca eşyalarınla ağlıyoruz
En fazla seni özlüyoruz
Bunu komşular da öğrendi
Ziyaretçiler de öğrendi
Bir sen
Bütün aşk şarkılarını söylerdin
Bütün aşk şarkıları sana yazılırdı
Fakat artık sen yoksun
Ölüm koynuma sokulsun, beni soksun
Zehirle beni ey peygamberim
Tanrısıyla sevişen peygamberlere kitap iner

Bu gece üstümde ısrarlı bir çocuk gömleği var
Galiba düğmelerini çözeceğim

Cahier de souvenirs en paille jaune

Cette nuit, je porte une chemise d'enfant insistante,
Noire, sans poches, froissée et sale.
Me suis-je enfui de l'école, de la maison ? Je ne saurais le dire.
Mes mains tremblaient lorsque je tendais la main pour caresser ton visage.
Tes lèvres étaient la Bastille, je ne me trompe pas,
Tes yeux, surtout tes yeux aveugles, étaient renversants,
Ils aspiraient longuement, mais je ne pouvais les abreuver.
Le sentiment que nous éprouvions l'un pour l'autre n'avait pas d'image,
Nous étions sans poésie, nous le savions, nous avions pleuré pour ça.
On se regardait, tu te souviens ?
On ne faisait que se regarder.
Un regard profond, sincère, invitant à la mort,
Tout cela, c'était l'amour.
Señor amour, monsieur amour, mister amour, bay amour.
Nous étions sans poésie, nous le savions, nous avions pleuré pour ça.
Pour cela, nous sommes montés sur la terrasse et avons jeté une rose,
Pour cela, nous sommes descendus sur les quais et avons jeté une rose à la mer.
Nous étions impuissants, l'amour est aussi un pillage, vois-tu,
L'amour, c'est un peu se rendre, c'est aller au tribunal,
C'est pouvoir dire "Je suis innocent", l'amour.
Nous le savions, nous avions pleuré pour ça.
On se mettait à pleurer dès le réveil,
On pleurait enlacés,
On pleurait jusqu'à s'endormir, mon amour.
On se touchait comme des papillons assoiffés qui boivent de l'eau en disant "eau",
Nos yeux assoiffés haletaient de plus en plus lourdement,
Cette rose haletait de plus en plus lourdement dans le vent,
Sur nos corps, nous tissions des choses qui appartenaient à nos corps.

Pourtant, cette nuit, je porte une chemise d'enfant insistante,
Noire, sans poches, froissée et sale.
Ai-je été battu, ai-je frappé ? Je ne saurais le dire.
Un cœur qui me revient de toi,
Car les cœurs sont des cahiers de souvenirs en paille jaune.
Une lumière qui me parvient de toi,
Car les lumières se tiennent la main et se retirent.
Une goutte de rosée qui me tombe dessus,
Car les gouttes de rosée ne se dispersent en silence que lorsqu'une personne meurt.

Mes voisins ne parlent pas de toi,
Têtes baissées, lèvres pincées, épaules tombantes.
J'ai enlevé ta photo du mur, j'ai oublié ton nom, c'est étrange.
Tu n'es pas enregistré au poste de police ! Tu n'es pas à l'hôpital !
Tu n'es pas au cimetière ! Tu es partie.
Tu as fait tes bagages en une nuit et tu es partie en une nuit,
Tu m'as quittée une nuit et tu as emmené une nuit avec toi,
Il reste une de tes chaussettes rouges,
Tu as pris une de mes chaussettes violettes.
Aurais-je dû partir aussi ?
J'ai marché ! J'ai marché d'une ville à l'autre.
Tu es partie ! Incroyable.
J'allais t'appeler "grande sœur", tu ne m'as pas laissé faire.
J'allais t'appeler "mon fils", tu ne m'as pas laissé faire.
Nous avions pleuré pour ça, les voisins s'étaient plaints de nous.
Les visiteurs qui sont venus nous voir étaient désolés.
Ils nous ont apporté des roses,
Ils nous ont apporté du raisin,
Ils nous ont ramenés à nous-mêmes, nous le savions.
Nous avions pleuré pour ça.

J'ai trouvé ton débardeur que tu as laissé dans les toilettes,
Je l'ai senti ! Je l'ai senti comme un chien.
Je suis parti sur la route en cherchant ton odeur, pensant que je trouverais ta trace.
Tu es partie ! Incroyable.
Un cœur qui me revient de toi,
Car les cœurs perdent parfois l'équilibre.
Une lumière qui me parvient de toi,
Car les lumières, une fois brouillées, ne se réconcilient plus.
Une goutte de rosée qui me tombe dessus,
Car les gouttes de rosée s'immiscent toujours dans la douleur.
Pourtant, cette nuit, je porte une chemise d'enfant insistante,
Noire, sans poches, froissée et sale.

Cette chemise est à toi,
Ce pantalon est à toi,
Il ne me reste que tes affaires,
Je ne peux plus aimer que tes affaires.
On ne pleure plus qu'avec tes affaires,
On ne fait que te regretter.
Les voisins l'ont appris,
Les visiteurs l'ont appris.
Toi,
Tu chantais toutes les chansons d'amour,
Toutes les chansons d'amour étaient écrites pour toi.
Mais maintenant tu n'es plus là.
Que la mort se blottisse contre moi, qu'elle me prenne.
Empoisonne-moi, ô mon prophète.
Les prophètes qui font l'amour avec leur Dieu reçoivent des livres.

Cette nuit, je porte une chemise d'enfant insistante,
Je crois que je vais déboutonner les boutons.