To Co Dal Nam Swiat - Adam Chrola Übersetzung ins Deutsche

To Co Dal Nam Swiat

Mieliśmy dla siebie tyle chwil
przed nami otwierał się świat
i anioł nadziei przy nas był
a los był z nami za pan brat

Ty przyszłaś jak pierwsza letnia noc
i wniosłaś pogodę w me dni
więc każdy odkryty szczęścia ląd
imieniem zwałem twym

To co dał nam świat niespodzianie zabrał los
dobre chwile skradł niosąc w zamian bagaż
zwykłych trosk
To co dał nam świat to odeszło z biegiem lat
cóż wart jest dziś niewczesny żal
że los wziął to co dał.

Nie znałem przy tobie srogich zim
barwami rozkwaitał nam mrok
gdy owoc dojrzewał w sadzie twym
to giął gałęzie Twoich rąk

Nie chciałaś od życia wiele brać
radości dzieliłaś na pół
a smutkom patrzyłaś sama w twarz
gdy czasem przyszły tu.

To co dał nam świat niespodzianie zabrał los
dobre chwile skradł niosąc w zamian bagaż
zwykłych trosk
To co dał nam świat to odeszło z biegiem lat
cóż wart jest dziś niewczesny żal
że los wziął to co dał.

Was uns die Welt gab

Wir hatten so viele gemeinsame Augenblicke,
die Welt öffnete sich vor uns,
und der Engel der Hoffnung war bei uns,
und das Schicksal war uns wohlgesonnen.

Du kamst wie die erste Sommernacht
und brachtest Heiterkeit in meine Tage.
So nannte ich jedes entdeckte Land des Glücks
nach deinem Namen.

Was uns die Welt gab, nahm das Schicksal unerwartet zurück,
stahl die schönen Momente und brachte stattdessen eine Last
alltäglicher Sorgen.
Was uns die Welt gab, verging mit den Jahren.
Was nützt jetzt die verfrühte Reue,
dass das Schicksal nahm, was es gab?

Bei dir kannte ich keine strengen Winter,
die Dunkelheit erblühte in Farben,
wenn die Frucht in deinem Garten reifte,
beugten sich die Zweige deiner Hände.

Du wolltest nicht viel vom Leben nehmen,
teiltest die Freuden in zwei Hälften,
und sahst den Sorgen allein ins Gesicht,
wenn sie manchmal kamen.

Was uns die Welt gab, nahm das Schicksal unerwartet zurück,
stahl die schönen Momente und brachte stattdessen eine Last
alltäglicher Sorgen.
Was uns die Welt gab, verging mit den Jahren.
Was nützt jetzt die verfrühte Reue,
dass das Schicksal nahm, was es gab?