Boys Don't Cry (feat. สุนทรี เวชานนท์, MVL & ปู่จ๋าน ลองไมค์) - F.HERO Übersetzung ins Deutsche

Boys Don't Cry (feat. สุนทรี เวชานนท์, MVL & ปู่จ๋าน ลองไมค์)

ลุกเจ้ากินผักตางป๋าย ลุกขวายจะได้กินผักตางเก๊า
กำตี้แม่บอกแม่สอนเจ้า อดเอาใหญ่แล้วเน้อลูกจาย
ดำน้ำหื้อมันหันทราย นอนหงายหื้อมันหันฟ้า
วันเดือนเคลื่อนไปไผบ่ท่า ลูกหล้าใหญ่แล้วหื้ออดเอา

กึ้ดถึงตอนน้อยๆตอนเฮาล้มลงต้าว
แม่บอกได้เกิดเป็นคนมันตึงมีเซอะมีง่าว
ล้มแล้วก็ลุกเหีย บ่ใจ่เป็นเมื่อยเป็นไข้
เจ็บน้อยก็อดเอาเกิดเป็นลูกบ่าวจะไปไห้
จนเฮาใหญ่วันนี้ก็บ่เหมือนตอนละอ่อน
ความเจ็บบ่ใจ่แค่ต้าว มีแผลถลอกอย่างตะก่อน
บ้านต้องผ่อน มีแต่หนี้ ปะแต่คนสัปปะลี่
ชีวิตต้องปะแต่คนหัววอก แต่คนขี้จ่ม แต่คนจู้จี้
แต่ในใจลูกนี้ก็ยังจำกำแม่
ว่าลูกเหยคนเฮามันตึงมีดี มีแย่
นอนสลีวันใด จะไปลืมสาด ลืมแคร่
ได้นั่งเสลี่ยงซักวันก็ลง เพราะชีวิตคนนั้นมันบ่แน่
ใส่เกิบแตะก้านว่าสายมันปุด
แต่เฮาก็ยังเหลือตี๋น บ่ใจ่เป็นคนตี๋นกุด
ลุกขึ้นลูกจายถ้าคิดจะเตวก็ไปหื้อสุด
ใหญ่แล้วหื้ออดเอา ก้านแม่สั่งลุยฮาตึงบ่หยุดบ่ะ

ลุกเจ้ากินผักตางป๋าย ลุกขวายจะได้กินผักตางเก๊า
กำตี้แม่บอกแม่สอนเจ้า อดเอาใหญ่แล้วเน้อลูกจาย
ดำน้ำหื้อมันหันทราย นอนหงายหื้อมันหันฟ้า
วันเดือนเคลื่อนไปไผบ่ท่า ลูกหล้าใหญ่แล้วหื้ออดเอา

แม่บอกถ้าลุกเจ้าได้กินไส้อั่วจิ้นหมู
ได้กิ๋นพริกแดงพริกหนุ่ม กินต๋ำบะหนุนกิ๋นอ่องปู๋
จำมาตั้งเมื่อละอ่อนเต๊าใหญ่
ลุกขวายเมื่อใดจำเป็นได้กิ๋นก๊ะก้านผักไผ่
โคะ! อะหยังปะล้ำปะเหลือ
จำได้สมัยละอ่อนบ่ะซอบง่าวกินแกงบะเขือ
แม่บอกหื้อเลือกเอาจะกิ๋นเข้านึ่งกับเกลือ
ก็แล้วแต่เน่อน้อยเหยหรือจะกิ๋นแก๋งตี้เหลือ
เป็นกำสอนตี้ล้ำลึกฝังใจ๋
มากึ้ดถึงกำแม่ต๋อนตี้ชีวิตมันเริ่มบ่ไหว
ว่าแกงบะเขือส้มตอนนั้นยังดีกว่าไหนๆ
เพราะเอาดอกเบี้ยในธนาคารมาแกงกิ๋นบ่ได้
จ๋ำไว้เน้อน้อยเหย ใหญ่แล้วไปดีย่อย
ถ้าเตวเวยมันจะต้าวก่อก้อยเตวเน้อไอ่น้อย
แม่ขออย่างเดียวท้อได้แต่จะไปถอย
ใหญ่แล้วหื้ออดเอาเฮาบ่ไจ้เด็กเห่อ อื้ม

ถ้าอู้ถึงเมื่อตะก่อน ตอนเป็นละอ่อนยอมฮับว่าหลึก
แม่เขอ่านหนังสือหนังหา เพราะว่าแม่กลัวพะญ๋าจะปึก
บ่ฮ่ำบ่เฮียนวันนี้ ถ้าสูใหญ่มาเดี๋ยวจะหู้สึก
บ่อยากหื้อยะก๋านตุ๊ก แม่อยากหื้อลูกอยู่ในฮ่มตึก
ยามมืดยามดึกถ้าเล่นในป่าเดี๋ยวผีเอาซ่อน
ไอ่เฮาก็บ่หู้ฟ้านึกว่าในป่ามี Pokémon
ไปเล่นสุ่มมืดในป่า ปอสดออกมาโดนแม่ตบง่อน
เป็นโขด เป็นเกียด เป็นไห้ เป็นฮ้อง หนีออกบ้านไปเอารถเครื่องฮ่อน
บ่เข้าใจ๋ว่าเป๋นบ่าหยังแม่ถึงจุถึงดุถึงด่า
ปอใดใหญ่มาผมจึงหู้ว่ากำแม่มีก่า
ความฮักของแม่ตี้มี มันบ่เปลี่ยนสีเหมือนกับจั๊กก่า
เป็นเครื่องขัดเกลาจิตใจ๋เหมือนกบไสไม้ของหมู่สล่า
กำจุ กำสอน กำด่ารวมถึงเสียงเพี้ยตี้แม่ตบง่อน
เป็นความหวังดีของแม่แม้มีไม้แส้มาฟาดขาน่อง
มันเจ็บน้อยกว่าปะคนขี้จุ๊ ปะคนกะล่อน
ปะคนหัววอก วอกไบ้วอกง่าว อยากหื้อหมู่สูฟังกำแม่เหียพ่อง

ลุกเจ้ากินผักตางป๋าย ลุกขวายจะได้กินผักตางเก๊า
กำตี้แม่บอกแม่สอนเจ้า อดเอาใหญ่แล้วเน้อลูกจาย
ดำน้ำหื้อมันหันทราย นอนหงายหื้อมันหันฟ้า
วันเดือนเคลื่อนไปไผบ่ท่า ลูกหล้าใหญ่แล้วหื้ออดเอา

แม่บอกใหญ่แล้วนะลูกบ่าว จะไปไหนก็ได้ ขออย่างเดียวจะไปง่าว
แม่บอกใจ้ชีวิตอย่าหื้อมันปุดตืน น้ำลายตัวเก่าจำไว้จะไปลืน
แม่บอกอย่าเป็นคนโวคนเวา หู้อะหยังก็เอาหื้อแต้ จะไปด้น จะไปเดา
แม่บอกถ้านั่งไห้จะมีแต่คนสมเพชเฮา ลุกขึ้นมาลูกเหย ใหญ่แล้วหื้ออดเอา

แม่บอกใหญ่แล้วนะลูกบ่าว จะไปไหนก็ได้ ขออย่างเดียวจะไปง่าว
แม่บอกใจ้ชีวิตอย่าหื้อมันปุดตืน น้ำลายตัวเก่าจำไว้จะไปลืน
แม่บอกอย่าเป็นคนโวคนเวา หู้อะหยังก็เอาหื้อแต้ จะไปด้น จะไปเดา
แม่บอกถ้านั่งไห้จะมีแต่คนสมเพชเฮา ลุกขึ้นมาลูกเหย ใหญ่แล้วหื้ออดเอา

Jungs weinen nicht (feat. Suntharee Vechanont, MVL & Pujaan Longmic)

Steh früh auf, iss das Gemüse von der Spitze; stehst du spät auf, isst du das Gemüse vom Strunk.
Die Worte, die Mutter dir sagte und lehrte, halte durch, du bist jetzt erwachsen, mein Sohn.
Tauche unter, damit du den Sand siehst; lege dich auf den Rücken, damit du den Himmel siehst.
Tage und Monate vergehen, niemand wartet; mein Kleiner, du bist jetzt groß, halte durch.

Ich denke an die Kindheit, als wir hinfielen.
Mutter sagte, als Mensch geboren zu sein, bedeutet, mal ungeschickt, mal dumm zu sein.
Fällst du hin, steh wieder auf; sei nicht krank oder fiebrig.
Tut es ein wenig weh, halte es aus; als Junge geboren, weine nicht.
Bis wir heute erwachsen wurden, ist es nicht mehr wie in der Kindheit.
Der Schmerz ist nicht nur ein Sturz mit Schürfwunden wie früher.
Das Haus muss abbezahlt werden, nur Schulden, man trifft nur zwielichtige Leute.
Das Leben konfrontiert einen mit hinterlistigen, nörgelnden, kleinlichen Menschen.
Aber im Herzen dieses Sohnes sind immer noch Mutters Worte.
Dass wir Menschen Gutes und Schlechtes haben.
Wenn du eines Tages auf einer Pritsche schläfst, vergiss nicht die Matte, vergiss nicht das Bettgestell.
Sitzt du eines Tages in einer Sänfte, steigst du auch wieder ab, denn das Leben ist ungewiss.
Trägst du Sandalen und der Riemen reißt,
Hast du immer noch deine Füße, bist kein Fußamputierter.
Steh auf, mein Sohn, wenn du gehen willst, dann geh bis zum Ende.
Du bist erwachsen, halte durch; wenn Mutter befiehlt zu kämpfen, höre ich nicht auf.

Steh früh auf, iss das Gemüse von der Spitze; stehst du spät auf, isst du das Gemüse vom Strunk.
Die Worte, die Mutter dir sagte und lehrte, halte durch, du bist jetzt erwachsen, mein Sohn.
Tauche unter, damit du den Sand siehst; lege dich auf den Rücken, damit du den Himmel siehst.
Tage und Monate vergehen, niemand wartet; mein Kleiner, du bist jetzt groß, halte durch.

Mutter sagte, wenn du früh aufstehst, isst du Sai Ua (Wurst) und Schweinefleisch.
Isst rote Chilis, junge Chilis, isst Jackfrucht-Salat, isst Krabbenpaste.
Daran erinnere ich mich seit meiner Kindheit.
Stehst du spät auf, isst du nur Bambussprossen.
Ach! Was für ein Überfluss.
Ich erinnere mich, als Kind mochte ich kein Auberginen-Curry.
Mutter sagte, wähle, ob du Klebreis mit Salz essen willst
Oder das übrig gebliebene Curry, Kleiner.
Es war eine tiefgründige Lehre, die mir im Herzen blieb.
Ich denke an Mutters Worte, als das Leben schwierig wurde.
Dass das saure Auberginen-Curry damals besser war als alles andere.
Denn Bankzinsen kann man nicht zu Curry kochen und essen.
Denk dran, Kleiner, wenn du erwachsen bist, sei nicht wählerisch.
Wenn du schnell gehst, fällst du hin; geh langsam, Kleiner.
Mutter bittet nur um eines: Du darfst verzweifeln, aber gib nicht auf.
Du bist erwachsen, halte durch, wir sind keine verwöhnten Kinder mehr, hmm.

Wenn ich an früher denke, als ich ein Kind war, gebe ich zu, ich war stur.
Mutter zwang mich zu lesen, weil sie Angst hatte, ihr Kind würde dumm werden.
Wenn du heute nicht lernst, wirst du es spüren, wenn du groß bist.
Ich möchte nicht, dass du schwere Arbeit verrichtest; Mutter möchte, dass ihr Sohn im Schatten eines Gebäudes lebt.
Wenn es dunkel wird und du im Wald spielst, verstecken dich die Geister.
Ich wusste nichts davon und dachte, im Wald gäbe es Pokémon.
Ich spielte im Dunkeln im Wald, kam heraus und wurde von Mutter geschlagen.
Ich war wütend, verärgert, weinte, schrie, rannte von zu Hause weg und fuhr mit dem Motorrad davon.
Ich verstand nicht, warum Mutter so viel schimpfte, tadelte und fluchte.
Als ich erwachsen wurde, verstand ich, dass Mutters Worte wertvoll sind.
Die Liebe meiner Mutter, die sie hat, ändert ihre Farbe nicht wie ein Chamäleon.
Sie ist ein Werkzeug, um den Geist zu läutern, wie der Hobel eines Zimmermanns.
Die Schimpfworte, die Lehren, die Flüche, einschließlich des Geräuschs, als Mutter mich schlug.
Es war Mutters gute Absicht, selbst wenn sie eine Rute nahm und meine Beine schlug.
Es tat weniger weh, als auf Lügner und Betrüger zu treffen.
Auf hinterlistige, dumme Leute zu treffen; ich möchte, dass ihr auf Mutters Worte hört.

Steh früh auf, iss das Gemüse von der Spitze; stehst du spät auf, isst du das Gemüse vom Strunk.
Die Worte, die Mutter dir sagte und lehrte, halte durch, du bist jetzt erwachsen, mein Sohn.
Tauche unter, damit du den Sand siehst; lege dich auf den Rücken, damit du den Himmel siehst.
Tage und Monate vergehen, niemand wartet; mein Kleiner, du bist jetzt groß, halte durch.

Mutter sagte, du bist jetzt erwachsen, mein Sohn, du kannst gehen, wohin du willst, nur sei nicht dumm.
Mutter sagte, lebe dein Leben so, dass du nicht stolperst; erinnere dich an deine eigenen Worte, schluck sie nicht wieder runter.
Mutter sagte, sei niemand, der prahlt oder angibt; wenn du etwas weißt, dann wisse es richtig, spekuliere nicht, rate nicht.
Mutter sagte, wenn du weinst, werden dich die Leute nur bemitleiden; steh auf, mein Sohn, du bist erwachsen, halte durch.

Mutter sagte, du bist jetzt erwachsen, mein Sohn, du kannst gehen, wohin du willst, nur sei nicht dumm.
Mutter sagte, lebe dein Leben so, dass du nicht stolperst; erinnere dich an deine eigenen Worte, schluck sie nicht wieder runter.
Mutter sagte, sei niemand, der prahlt oder angibt; wenn du etwas weißt, dann wisse es richtig, spekuliere nicht, rate nicht.
Mutter sagte, wenn du weinst, werden dich die Leute nur bemitleiden; steh auf, mein Sohn, du bist erwachsen, halte durch.