I Oura Tou Alogou - Giannis Haroulis Übersetzung ins Russische

I Oura Tou Alogou

Ο καβαλάρης τ" άλογο το "χε μες στην καρδιά του
Που να "βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του

Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι
Στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι

Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο
Κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ" τον ίσκιο

Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω
Αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες
Ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες

Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις
Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ" εύρω ή θα μ" εύρεις

Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει
Καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει

Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν
Το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ" αφήσαν

Περνούσε κι ένας μάστορας που "μαθε στην Κρεμόνα
Να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια

Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια
Την πήρε κι έφτιαξε μ" αυτή δοξάρια ένα κι ένα

Δυο μήνες έκανε ο νιος ν" ανοίξει παραθύρι
Την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι

Εκεί "ταν λαουτιέρηδες που θέλαν" παρακάλια
Ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια

Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω
Θέλω ν" ακούσω απ" τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω

Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι
Ταιριάζει στο σαγόνι του, τ" όργανο με καμάρι
Και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω
Τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο

Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει
Ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει

Хвост коня

Всадник коня в своём сердце носил,
Лучшего друга, чтоб тайны хранил.

Кормил его дикой овсюгой, клевером,
Украсил уздечку ракушкой с блеском.

Он был белым, как снег, быстрым, живым,
Мчался по скалам, скрываясь от тени.

Но в знойный полдень, под смоковницей,
Овода укус его сбил с пути.

Не прошло и пяти минут — будто века,
Всадник скорбит, гладит его бока.

Друг, что открылся мне, теряешься вдаль,
Клятву даём: встретимся вновь как-нибудь.

Сгорбленный, он вернулся домой,
Забил окна, утонул в вине.

А коня тем временем стервятники съели,
Лишь скелет да хвост остался на месте.

Проходил мастер, что в Кремоне учился,
Делать скрипки, что века будут жить.

Увидел хвост — белый, шёлковый,
Взял его, сделал смычки один за другим.

Два месяца сын окно не открывал,
В первый день весны на праздник шагнул.

Там были музыканты, просившие милость,
Был и скрипач, сводивший всех с ума.

«Здравствуй, скрипач! Дам тебе много монет,
Сыграй мне что-то, чтоб боль улетела».

Десять раз провёл смычком по смоле,
Приладил к подбородку, заиграл с душой.
И как зазвучали те смычки — вверх-вниз,
Мир перевернулся, земля стала чашей.

Швыряет он деньги, танцует мужчина,
Звуки звенят, и разум теряет он.