Dąb - Horytnica Übersetzung ins Russische

Dąb

Naród nasz dumny niczym dąb stary
Niezmiennie rośnie przez mielenia
Korzeń oplata ziemi filary
Gdzie prochy przodków-echo istnienia
Wzbija się w górę pień jak kolumna
Baldachim nieba zdolny utrzymać
Żywego drzewa siła ogromna
Płynące lata w słojach zaklina
Tysiąc konarów, gałęzi sieć
Spod zielonych liści dobiega śpiew
Wody i ziemi pradawna pieśń
Na wieki ukryta w szelście drzew
Ponad koroną orła ślad
Ściga się z wiatrem dzielny ptak
Patrzcie na niego córko i synu
Niechaj to będzie wasz znak
Przysięgam polskiej mowy strzec
Bo język to narodu skarb
Dopóki zdolnym unieść miecz
Na straży granic będę stał
Ślubuję chronić ją i czcić
Ojczystą ziemię matkę naszej krwi
Po kres dni dla niej żyć
Siłę mieć wiernym być
Uderza piorun -srebrzysty ogień
Próbuje rozbić dębu monolit
I chociaż konar nie jeden płonie
Prastare drzewo uparcie stoi
Wicher jesieni liście porywa
Zostawia suchy drewniany szkielet
Mróz go w uścisku stalowym trzyma
W śniegu spowitym niczym w popiele
Lecz jak po nocy budzi się dzień
Tak wiosna rozjaśni zimowy mrok
Słońce zakończy głęboki sen
I życie zwycięski zatoczy krąg
Nie złamie dębu wiatr nie grom
Ni zimy srogiej lód i szron
Gdzie biały orzeł gniazdo założył
Tam wybudujesz swój dom
Przysięgam polskiej mowy strzec
Bo język to narodu skarb
Dopóki zdolnym unieść miecz
Na straży granic będę stał
Ślubuję chronić ją i czcić
Ojczystą ziemię matkę naszej krwi
Po kres dni dla niej żyć
Siłę mieć wiernym być

Дуб

Наш народ гордый, словно дуб старый,
Неизменно растёт сквозь года,
Корень оплетает земные столпы,
Где прах предков - эхо былого.
Вздымается вверх ствол, как колонна,
Небесный свод способен держать,
Живого дерева сила огромна,
Годы текущие в кольцах храня.
Тысяча ветвей, сплетение крон,
Из-под зелёных листьев слышится пенье,
Воды и земли древнее сказанье,
Навеки сокрытое в шелесте деревьев.
Над кроной орла виден след,
С ветром соревнуется смелый он,
Смотри на него, мой сын, моя дочь,
Пусть это будет вашим знаком.
Клянусь, польской речи беречь чистоту,
Ведь язык - народа сокровище,
Пока могу меч поднять,
На страже границ буду стоять.
Клянусь, её хранить и чтить,
Землю родную, мать нашей крови,
До конца дней своих для неё жить,
Силу иметь, верной быть.
Ударяет молния - серебристый огонь,
Пытается разбить дуба монолит,
И хоть не одна ветвь горит,
Древнее дерево упорно стоит.
Осенний ветер листья срывает,
Оставляя сухой деревянный скелет,
Мороз его в стальных объятиях держит,
В снегу, словно в пепле, сокрыт.
Но как после ночи просыпается день,
Так весна разгонит зимний мрак,
Солнце окончит долгий сон,
И жизнь победный совершит круг.
Не сломит дуба ветер, ни гром,
Ни лютый мороз, ни лёд, ни иней,
Где белый орёл свил гнездо,
Там ты построишь свой дом.
Клянусь, польской речи беречь чистоту,
Ведь язык - народа сокровище,
Пока могу меч поднять,
На страже границ буду стоять.
Клянусь, её хранить и чтить,
Землю родную, мать нашей крови,
До конца дней своих для неё жить,
Силу иметь, верной быть.