La Boheme - Jacek Bończyk Übersetzung ins Englische

La Boheme

Z młodych nie wie tu nikt
Jakie były te dni
Dawno już zapomniane
Tamten upojny czas
Gdy na Montmartrze bzy
Pachniały pod oknami
Nie liczyło się nic
Stare schody na strych
I pokoik ubogi
Tam nam płynęły dni
Ja malowałem
A modelką byłaś ty

La boheme, la boheme.
To najszczęśliwszy w życiu czas
Cyganeria, cyganeria
Choć chodził głodny każdy z nas

W kawiarenkach był ścisk
Tłum podobnych jak my
Snuł o sławie marzenia
Przeminie dzień lub dwa
A podbijemy świat
Świat wreszcie nas doceni
Gdy szef kuchni miał gest
Kupił obraz i jeść
Dał zziębniętym artystom
Dookoła pieca tłum
Skandował wiersze
Już nam nie dokuczał głód

La boheme, la boheme.
To najpiękniejsza jesteś ty
Cyganeria, cyganeria

A każdy z nas geniuszem był
Nie chodziło się spać
Całe noce do dnia
Malowałem pasjami
Szkicując twoją pierś
Łagodny bioder łuk
Pomiędzy sztalugami
A gdy wstawał już świt
Starczał nam kawy łyk
Potem w moich ramionach
Szeptałaś kocham cię
A gdy przychodził sen
Za oknem wstawał dzień

La boheme, la boheme.
To znaczy mieć dwadzieścia lat
Cyganeria, cyganeria
Byliśmy wolni tak jak wiatr

Czas ucieka i gna
Gdy poszedłem znów tam
Na to samo poddasze
Dziś wszystko już nie tak
Nie został nawet ślad
Naszych szczęśliwych czasów
Zmienił się stary dom
Inny jest każdy kąt
I ulice nieznane
Na wszystkim smutku cień
Sztalugi pokrył kurz
I bzy nie kwitną już

La boheme, la boheme.
To nasza młodość, ten gniewny czas
Cyganeria, cyganeria
Dni, co nie wrócą jeszcze raz

La Boheme

I remember the days,
When we were young and free,
Now they're just forgotten dreams,
Of the time we spent in bliss,
When the lilacs bloomed on Montmarte,
And filled the air with their scent.
Nothing else seemed to matter,
As we climbed the old stairs to our attic,
And shared our humble room,
Where our days would fly by.
I painted,
And you were my muse.

La Boheme, La Boheme.
It was the happiest time of our lives.
Bohemians, Bohemians,
Even though we were poor and starving.

The cafes were always crowded,
With people just like us,
Dreaming of fame and fortune,
Thinking that someday,
We would conquer the world,
And everyone would finally recognize our genius.
When the chef was feeling generous,
He would buy a painting or two,
And feed us starving artists.
We would gather around the stove,
And recite poetry,
And forget about our hunger.

La Boheme, La Boheme.
You were the most beautiful of all.
Bohemians, Bohemians,

And each one of us thought we were a genius.
We never wanted to sleep,
Painting all night long,
I painted with passion,
Sketching your breasts,
And the gentle curve of your hips.
Between the easels,
And as dawn broke,
We would share a cup of coffee.
Then in my arms,
You would whisper that you loved me,
And as we fell asleep,
The sun would rise outside our window.

La Boheme, La Boheme.
It means being twenty years old.
Bohemians, Bohemians,
We were as free as the wind.

Time passes quickly,
And when I went back,
To the same attic,
Everything had changed.
There was no trace left,
Of our happy days.
The old house had been remodeled,
And every corner was different.
The streets were unfamiliar,
And there was a sadness in the air.
Dust covered the easels,
And the lilacs no longer bloomed.

La Boheme, La Boheme.
It was our youth, our rebellious time.
Bohemians, Bohemians,
Days that will never come again.