Lament Tytana - Jacek Kaczmarski Übersetzung ins Englische

Lament Tytana

Więc jest na szczycie! Wreszcie na szczycie!
W końcu doczekał się chwały!
Łeb nurza w niewyczerpanym błękicie,
Pod stopą głazów zawały.
Własnym pomnikiem stał się za życia
Już nieoddzielny od skały.
Więc skąd z ust jego nieludzkie wycie,
Któremu świat jest za mały?

W mglistych dolinach ludzkie siedliska
Jasny żar grzeje i krzepi.
To z jego żagwi błysły ogniska,
To on tych ludzi ulepił.
Tak ich niedola była mu bliska,
Że dla nich Bogów zaczepił
I teraz piorun nocą mu błyska,
A ci - na los jego - ślepi!

W ludzkich siedliskach kowadła dźwięczą
I ogień pod miechem huczy;
To on im przecież narzędzia wręczył,
On ich do kunsztu przyuczył.
Tak ich ukochał - swój twór niewdzięczny,
Tak ich wolnością obruszył,
Że kiedy wyciem jego wiatr jęczy -
Wciągają czapki na uszy.

Wspomną go jeszcze snując swe mity
(Tak, jakby dawno już nie żył) -
Że do kaukaskich szczytów przybity,
Lecz przecież kto w to uwierzy?
Że go zastąpi w męce banity
Jakiś półczłowiek, półzwierzę,
Któremu, w życiu pragnień wyzbytym,
Na niczym już nie zależy.

Tak sobie świat tłumaczą naprędce
Zlepieni z mułu i gliny,
Przy ogniu grzejąc bezczynne ręce,
Wolni - od długu i winy.

Tytan's Lament

So he's at the summit! Finally at the summit!
At long last, he has achieved glory!
He plunges his head into the boundless blue,
While avalanches of boulders crash at his feet.
He's become his own monument while still living,
Now inseparable from the rock.
So why do his lips utter an inhuman howl,
For which the world is too small?

In the misty valleys, human settlements
Are warmed and invigorated by a bright glow.
It was from his embers that their fires sparked,
It was he who shaped these people.
Their plight was so close to his heart,
That for them, he challenged the Gods
And now lightning flashes at him in the night,
While they — are blind to his fate!

In the human settlements, anvils ring
And fire roars beneath the bellows;
It was he who gave them the tools,
He who taught them craftsmanship.
So much did he love them — his ungrateful creation,
So ardently did he bestow freedom upon them,
That when his howl is carried by the wind,
They pull their caps over their ears.

They will still recall him in their myths
(As if he had died long ago) —
That he was nailed to the peaks of the Caucasus,
But who will believe it?
That his torment will be replaced by a banished man,
Half-human, half-beast,
Who, bereft of all desires in life,
Cares for nothing anymore.

That's how the world explains itself hastily
Molded from mud and clay,
Warming their idle hands by the fire,
Free — from debt and guilt.