Manewry - Jacek Kaczmarski Übersetzung ins Englische

Manewry

Bez ruchu każą tkwić nam tu
Jak długo - nie pamiętam już
Brak nam powietrza słów i snu
W gardłach - zaschniętej śliny kurz
Jak okiem sięgnąć w strony dwie
Okopów linie ciągną się
A my czekamy - mija czas
I do ataku wciąż nie posyłają nas!
Powiecie - śpieszyć się nie ma gdzie!
I to jest prawda - co tu kryć?
Lecz gdy w okopy nas się śle
To kiedyś atak musi być!
Jedna jest tylko droga stąd
Gdzie horyzonty wrogie się mglą
Inaczej zaś polowy sąd
A dać się swoim - to już gruby błąd!
Wszak to manewry tylko są
Na wzgórzach lornet błyszczą szkła
Wszystko jest strategiczną grą
W której brać udział muszę ja!
Kolega pyta raz po raz
Co będzie jeśli trafią nas
Odpowiedź jedna musi być:
Po prostu nie będziemy żyć!
Krzyk! I ruszamy do ataku
Na odsłonięte stoki wzgórz
Wokół wybuchy czarnych krzaków
Dym! Huk! I nic nie widać już!
W głowie panicznie mi się trzepie
Jak w klatce ptak spłoszony - puls
Więc żyję! Czy to naboje ślepe?
Czy może to ślepota kul!?
Wtem w miejscu zatrzymuję się
Gdzie jest przyjaciel, gdzie jest wróg?!
Nie widzę go! On widzi mnie!
Strzał! Ból! I lecę z nóg!
Leżę - przy ziemi trzymam twarz
Swój własny oddech czuję z niej
Z dali co mój wchłonęła wrzask
Idą sanitariusze trzej...
Co chwila słyszę suchy strzał
Wstrzymuję przerażony dech
To tych co przeżyli boju szał
Dobija tamtych trzech!
Już są tuż tuż! Zastygam i
Podchodzą, nachylają się...
Widzę znajome twarze trzy
Strzał!
Dobili mnie.
- Zbudź się - Otwieram oczy - pole
Kolega - okop - flagi żerdź.
Zmrok. Wciąż czekamy na swą kolej.
Żyjemy. Śniąc śmierć.

Manuevers

They order us to stay here without moving
For how long - I can't recall anymore
We lack the air of words and sleep
In our throats - the dust of dried-up saliva
As far as the eye can see on both sides
Lines of trenches stretch out
And we wait - time passes
And they still don't send us into the attack!
You will say - there is nowhere to hurry!
And that is true - what is there to hide?
But when they send us into the trenches
Then there must be an attack at some point!
There is only one way out of here
Where the hostile horizons blur
Otherwise it is a field court martial
And to give in to your own side - that is a big mistake!
After all this is just a maneuver
On the hills the lenses of binoculars gleam
Everything is a strategic game
In which I must take part!
My comrade asks time and again
What will happen if they hit us
There must be only one answer:
We simply will not live!
A yell! And we move into the attack
Towards the exposed slopes of the hills
Explosions of black bushes all around
Smoke! Bang! And nothing can be seen anymore!
In my head my pulse thrashes in panic
Like a spooked bird in a cage - my pulse
So I am alive! Are those blank cartridges?
Or is it the blindness of the bullets!?
Suddenly I stop still
Where is the comrade, where is the enemy?!
I do not see him! He sees me!
Shot! Pain! And I fall!
Lying down - I keep my face on the ground
From it I feel my own breath
From the distance that swallowed my roar
Three paramedics are coming...
Every now and then I hear a dry shot
I hold my breath in fright
Those are the three finishing off
Those who survived the frenzy of battle!
They are already very close! I freeze and
They approach, they bend down...
I see three familiar faces
Shot!
They finished me off.
- Wake up - I open my eyes - a field
My comrade - a trench - the pole of a flag.
Dusk. We are still waiting for our turn.
We are alive. Dreaming of death.