Oblawa II - Jacek Kaczmarski Übersetzung ins Englische

Oblawa II

Obce lasy przemierzam, serce szarpie mi krtań!
Nie ze strachu - z wściekłości, z rozpaczy!
Ślad po wilczych gromadach mchy pokryły i darń
Niedobitki los cierpią sobaczy!
Z gąszczu żaden kudłaty pysk nie wyjrzy na krok
W ślepiach obłęd lęk chciwość lub zdrada
Na otwartych przestrzeniach dawno znikł wilczy trop
Wilk wie dobrze czym pachnie zagłada!
Słyszę wciąż i uszom nie wierzę
Lecz potwierdza co krok wszystko mi
Zwierzem jesteś i żyjesz jak zwierzę
Lecz nie wilki, nie wilki już wy!
Myśli brat, że bezpieczny, skoro schronił się w las
Lecz go ściga nie bóg! Ściga człowiek!
Śmigieł świst nad głowami, grad pocisków i wrzask
Co wyrywa źrenice spod powiek!
Strzelców twarze pijane w drzew koronach znad luf
Wrzący deszcz wystrzelonych ładunków!
To już nie polowanie, nie obława, nie łów
To planowe niszczenie gatunku!
Z rąk w mundurach, z helikopterów
Maszynowa broń wbija we łby
Czarne kule i wrzask oficerów
Wy nie wilki, nie wilki już wy!
Kto nie popadł w szaleństwo, kto nie poszedł pod strzał
Jeszcze biegnie klucząc po norach
Lecz już nie ma kryjówek, które miał, które znał
Wszędzie wściekła wywęszy go sfora!
I pomyśleć, że kiedyś ją traktował jak łup
Który niewart wilczych był kłów!
Dziś krewniaka swym panom zawloką do stóp
Lub rozszarpią na rozkaz bez słów!
Bo kto biegnie - zginie dziś w biegu!
A kto stanął - padnie, gdzie stał!
Krwią w panice piszemy na śniegu
My nie wilki, my mięso na strzał!
Ten skowyczy trafiony, tamten skomli na wznak
Cóż ja sam? Nic tu zrobić nie mogę
Niech się zdarzy co musi się zdarzyć i tak
Kiedy pocisk zabiegnie mi drogę!
Starą ranę na karku rozszarpuje do krwi
Ale póki wilk krwawi - wilk żyw!
Więc to jeszcze nie śmierć! Śmierć ostrzejsze ma kły!
Nie mój tryumf, lecz zwycięstwo - nie ich!
Na nic skowyt we wrzawie i skarga!
Póki w żyłach starczy mi krwi
Pierwszy bratu skoczę do gardła
Gdy zawyje - nie wilki już my!

Roundup II

I roam through foreign forests, my throat torn by my own heart!
Not from fear, but from rage, from despair!
Wolf packs' trails are covered by moss and turf
Surviving remnants suffer like dogs!
No shaggy face peeks out of the thicket anymore
Eyes reflect fear, greed, or treachery
Wolf tracks have long since vanished from the open plains
Wolves know the smell of doom!
I keep hearing it, I can't believe my ears
But every step confirms it
You are a beast and you live like a beast
But not wolves, not wolves anymore!
The hunter thinks he's safe, hidden in the woods
But it is not God that hunts him! It is man!
The scream of helicopter blades, a hail of bullets
That tears eyeballs from their sockets!
Shooters' faces drunk with power, above the barrels in the trees
A searing rain of fired rounds!
This is not a hunt, not a roundup, not a catch
This is the systematic destruction of a species!
By uniformed hands, from helicopters
Machine guns drive bullets into skulls
Black bullets and the screams of officers
You are not wolves, not wolves anymore!
Those who have not gone mad, who have not fallen under fire
Still run, dodging through their dens
But there are no more hiding places
Everywhere the furious pack will sniff him out!
And to think that once he treated them like prey
Unworthy of a wolf's fangs!
Today his kin will drag him to the feet of his masters
Or tear him apart on command, without a word!
Because whoever runs will die in this race!
And whoever stops will fall where he stands!
With blood, in panic, we write on the snow
We are not wolves, we are meat for the shot!
This one howls when hit, that one whimpers on his back
What can I do, alone? Nothing
Let what must happen happen
When a bullet overtakes me!
It tears open the old wound on my neck to the bone
But as long as a wolf bleeds, he lives!
So this is not yet death! Death has sharper fangs!
Not my triumph, but victory - not theirs!
Howls and complaints are useless in this chaos!
As long as there is blood in my veins
I will be the first to jump at my brother's throat
When he howls - we are no longer wolves!