Przyjaciele - Jacek Kaczmarski Übersetzung ins Deutsche

Przyjaciele

Żyło raz przyjaciół dwóch, jeden mieli smak i słuch
I na świat patrzyli takim samym wzrokiem.
A na świecie wojna trwała, wojna ludzi rozdzielała,
Oni cało szli przed siebie równym krokiem.

Razem naciskali spust, razem brali chleb do ust,
I do domów list pisali w jednej chwili...
Walczyć wspólnie było raźniej, gdy wokoło krwawe łaźnie,
A po łaźniach raźniej, kiedy razem pili!

W tym ich mały dramat tkwił - Jeden pił i drugi pił,
Lali w gardła co popadło, równocześnie.
Lecz choć razem zakąszali, w jednej chwili przechylali
Jeden później się upijał, drugi wcześniej...

Któryś z nich zobaczył raz słup, na który zaraz wlazł.
Milczą dzieje, czy był trzeźwy, czy pijany...
Wtem krzyk straszny przyjaciela - Złaź, zobaczą i zestrzelą Cię -
I po co? Na dół złaź! Na Boskie rany!

Czemu zaraz mam być, trup? To jest bardzo dobry słup,
Żeby móc poszerzyć sobie horyzonty...
Patrzę w górę i na boki i nie kiepskie mam widoki,
A poza tym sięgam wzrokiem ponad fronty!

Ale ja o ciebie drżę! Złaź tu do mnie, błagam cię!
Krzyczy druh i odbezpiecza broń w rozpaczy.
Dla twojego dobra przecież towarzyszę ci po świecie,
Dla mnie przyjaźń zawsze przyjaźń będzie znaczyć

Palca spust posłuchał i... spod chmur ciężkich w barwie krwi...
Spadł jak worek ten, co szukał śladu gwiazd.
Nikt się nigdy nie dowiedział, co zobaczył gdy tam siedział...
Słup jak słup - a przyjaciela ma się raz!

Freunde

Es lebten einmal zwei Freunde, gleichen Geist und Sinn man fand,
Und auf die Welt schauten sie mit demselben Blick.
Doch ringsum tobte der Krieg, der Krieg trennte das ganze Land,
Sie aber schritten unversehrt im gleichen Tritt zurück.

Zusammen drückten sie ab, zusammen aßen ihr Brot,
Und schrieben nach Hause Briefe im gleichen Augenblick...
Gemeinsam kämpften sie tapfer, wenn überall Blutbäder stand,
Und nach den Bädern fröhlicher, wenn sie zusammen tranken ihr Glück!

Darin lag das kleine Drama - einer trank und auch der zweite,
Sie gossen in die Kehlen, was sie fanden, gleichermaßen.
Doch obwohl zusammen sie aßen, zur selben Zeit sich neigten,
Ward einer später betrunken, der andere früher - das Spiel war zu drehen!

Einer sah einen Pfahl, auf den er sofort stieg.
Geschichte schweigt: ob nüchtern? Ob voll? Wer weiß das schon...
Plötzlich schrie der Freund entsetzt: "Steig runter, sie sehn dich, schießen dich gleich!"
"Und warum? Komm runter! Bei Gottes blutigen Hohn!"

"Warum gleich tot? Ein sehr guter Pfahl ist das hier,
Um den Horizont zu erweitern seiner Sicht.
Ich schau nach oben, zur Seite, und die Aussicht ist nicht schier,
Und überdies seh ich weit über die Fronten dicht!"

"Aber ich zitter um dich! Komm runter, ich fleh dich an!"
Schrie der Freund und entsichert voll Verzweiflung sein Gewehr.
"Zu deinem Besten folg ich dir doch durch die Welt, Mann,
Für mich heißt Freundschaft immer Freundschaft, das ist doch sehr ehrenwert!"

Er folgte dem Abzug... unter schweren blutroten Wolken...
Fiel wie ein Sack, der nach Sternenspuren späht.
Niemand erfuhr je, was er sah vom Sitz erschrocken...
Der Pfahl bleibt Pfahl - doch einen Freund hat man just einmal! Seht!