Yara Yara - Kitrina Podilata Übersetzung ins Russische

Yara Yara

Καθώς αποκοιμήθηκες φύλαγε βάρδια ο κάβος
Σε σπίτι μέσα, ξέχασες προχτές το φυλαχτό
Γελάς, μα εγώ σε πούλησα στο Rio για δύο centavos
Κι απέ σε ξαναγόρασα ακριβά στη Βηρυττό

Με πορφυρό στα χείλη μου κοχύλι σε προστάζω
Στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά
Απάνωθέ μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω
Και μάθε με να περπατώ πάνω στη γη σωστά

Κούκο φορούσες κάτασπρο μικρός και κολαρίνα
Ναυτάκι του γλυκού νερού
Σε πιάνει – μην το πεις αλλού- σα γάτα η λαμαρίνα
Και σε σαστίζει ξαφνικό προβέτζο του καιρού

Το ντύμα πάρε του φιδιού και δος μου ένα μαντίλι
Εγώ,- και σ' έγδυσα μπροστά στο γέρο Τισιανό
Βίρα, Κεφαλλονίτισσα, και μάινα το καντήλι
Σε λόφο γιαπωνέζικο κοιμάται το στερνό

Σου πήρ' από τη Νάπολη μια ψεύτικη καμέα
Κι ένα κοράλλι ξέθωρο μαζί
Πίσω απ' το φριγκορίφικο στην άδεια προκυμαία
Έβενος,-γλώσσα της φωτιάς, στο βάθος κρεμεζί

Φώτα του Melbourne. Βαρετά κυλάει ο Yara-Yara
Ανάμεσα σε φορτηγά πελώρια και βουβά
Φέρνοντας προς το πέλαγος, χωρίς να δίνει δυάρα
Του κοριτσιού το φίλημα, που στοίχισε ακριβά

Γερά την ανεμόσκαλα. Καφέ για τον πιλότο
Λακίζετε, αλυσόδετοι του στεριανού καημού
Και σένα, που σε κέρδισα μιανής νυχτιάς σε λότο
Σμίγεις και πας με τον καπνό του γκρίζου ποταμού

Μια βάρκα θέλω, ποταμέ, να ρίξω από χαρτόνι
Όπως αυτές που παίζουνε στις όχθες μαθητές
Σκοτώνει, πες μου ο χωρισμός;- Ματώνει, δε σκοτώνει
Ποιος είπε φούντο; Ψέματα. Δε φτάσαμε ποτές

Яра Яра

Пока ты спал, караулил краб
В доме, ты позабыл позавчера оберег
Ты смеёшься, но я продала тебя в Рио за два сентаво
И купила обратно дорого в Бейруте

С пурпурной ракушкой на губах приказываю тебе
В руке твой ястреб, и псы отпущены с привязи
Вытри море, что стекает с меня
Научи меня ходить по земле правильно

Белый клоунский наряд носил, мальчик с воротником
Кораблик пресной воды
Ловит тебя – никому не говори – как кошку, ламарина
И поражает внезапный прожектор непогоды

Возьми змеиный наряд и дай мне платок
Я раздела тебя перед старым Тицианом
Вира, кефалонка, зажги свечу
На японском холме спит последний сон

Из Неаполя взяла поддельную камею
И тусклый коралл с ней
За франкским рифом на пустой набережной
Эбеновое – язык огня, в глубине багрянец

Огни Мельбурна. Скучно течёт Яра-Яра
Между грузовиков исполинских и немых
К морю несёт, не дав и гроша
Поцелуй девушки, что влетел в копеечку

Крепче винтовую лестницу. Кофе пилоту
Вы, окованные стерильной тоской
И тебя, кого выиграла ночью в лотерею
Смешиваешься с дымом серой реки

Лодку хочу, река, из картона смастерить
Как те, что пускают ученики у берегов
Скажи, разлука убивает? – Ранит, не убивает
Кто крикнул "фунто"? Враньё. Мы так и не дошли.