ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΤΕΣ - Tωm Unit Übersetzung ins Russische

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΤΕΣ

Ήταν ήρεμα πολύ στη Σαγαπόπολη
Όλα θύμιζαν μία ειρηνική Monopoly
Χωρίς τα ζάρια, τις κόντρες, τις φυλακές
Ήταν μονότονη μα αλλόκοτη
O χρόνος ήταν δρόμος σπαρμένος μονάχα πρόκοπη

Κι άλλες τέτοιες λέξεις μέσα από το Αλφαβητάρι
Βασικά θυμίζαν πιο πολύ το Αλφαβητάρι
Λέξεις όπως το "κοπέλα" και το "παλικάρι"
Ήταν όλοι αφελείς, άρα μακάριοι

Τα μάτια αστράφταν στρας, τα χείλη γκλίτερς
Κανένα δώρο δεν είχε μαργαριτάρι
Και κανείς δεν μάδαγε ποτέ του μαργαρίτες
Το μόνο μέρος στον κόσμο που είχε μαργαριταρίτες

Παιδάκια γύρω να ποτίζουν με κανίστρες
Δεν είχε κανείς στρες
Δεν υπήρχαν πόρτες
Αφού ποτέ δε θα 'ταν κλειστές
Τα αγόρια δεν ήταν ιππότες
Ούτε τα κορίτσια μαύρες κότες

Δεν παίζανε καπότες
Αφού δεν ήταν θέμα το παιδί
Γιατί δεν ήταν κανενός
Όπως και κανένα παιδί
Τα μεγάλωναν όλα μαζί, όλοι μαζί
Δεν υπήρχαν οικογένειες
Μα παντού έβρισκες στοργή

Ήταν το τελευταίο μέρος πάνω στη Γη
Αλλού δεν έβρισκες ψυχή μετά από την καταστροφή
Είχαν περάσει αιώνες απ' όταν είχε συμβεί
Εδώ πέρα μαζευτήκαν κάποτε είκοσι, όσοι είχαν επιζήσει

Είχαν χτίσει στην κορφή της πόλης ένα παρεκκλήσι
Και εκεί είχαν ορίσει τους κανόνες
Που θα έπρεπε ο καθένας να τηρήσει
Έπειτα από συζητήσεις που κρατήσαν μήνες
Μα επιτέλους είχαν καταλήξει

Αν κι αυτό που τους βοήθησε δεν ήταν ένα πλάνο
Άλλο αν αυτοί το θεώρησαν ως του Θεού το πλάνο
Μια δεξαμενή που 'ταν γεμάτη με κάτι σαν LSD
Ήταν στην κορυφή εκεί, αλλά λίγο πιο πάνω

Εκεί που τύχαινε να έχει μία πηγή ενός ποταμού
Ήτανε πάνω της γυρτή
Οι είκοσι που αργότερα ονομάστηκαν σοφοί
Είδαν να αδειάζει το φορτίο της αργά πολύ σ' αυτή

Προφανώς τρομάξαν στην αρχή
Έπρεπε να δουν αν η ουσία είναι τοξική
Αυτός που ρίσκαρε να δει
Απ' αυτή είχε ανταμειφθεί
Αφού μπήκε σε ένα ταξίδι που δεν έλεγε να βγει

Αλλά δεν ήθελε παράλληλα, τα είχε τετρακόσια
Δοκίμασαν και οι άλλοι απ' αυτή
Αποφάσισαν ότι αυτός ο ποταμός
Θα αξιοποιηθεί για παροχή
Στην περιοχή που έμελλε η πόλη τους να δημιουργηθεί

Και χτίστηκε αυτή, τα χρόνια προχωράγαν
Όντως το θέμα της ύδρευσης είχε ήδη λυθεί
Η δεξαμενή παρείχε στο νερό αυτήν την ουσία
Για δεκαετίες δεν υπήρχε ανάγκη να μελετηθεί

Μέχρι που στα μισά απ' το σήμερα και την αρχή
Είχε εξαντληθεί η δεξαμενή
Αυτό που έπανέφερε στον κόσμο πίσω την οργή
Ήταν μονόδρομος ότι είχε μείνει απ' αυτή να αναλυθεί

Η ανάγκη έφερε αποτελέσματα
Κι αυτά ευχάριστα
Περάσαν μόλις δέκα Τρίτες
Οι απόγονοι εκείνων των σοφών όπου και γνώριζαν
Βρήκαν την ουσία μες τις μαργαριταρίτες

Δεν ήθελε πολύ τεστ, αυτό ήταν
Γεμίσαν την δεξαμενή όσο αρκεί, όσο το υπολογίσαν
"Θα βγάλει σίγουρα άνετα άλλους μερικούς αιώνες" έίπαν
Το θέμα θεωρείτο λήξαν

Όμως πίσω στην πόλη υπήρχε έντονη ανησυχία
Είχαν διαρρεύσει κάποια μυστικά αρχεία
Αυτά που αποκαλύπταν την ύπαρξη της ουσίας
Οπότε κάποιοι το αρνηθήκαν, το θεωρήσαν σκευωρία

Απέναντι απ' τη Σαγαποπόλη υπήρχε ένα νησί
Δεν υπήρχε η ανάγκη ποτέ να κατοικηθεί
Ούτε να εξερευνηθεί

Αλλά ο θρύλος έλεγε πως έχουν πάει ανά καιρούς
Άτομα που δεν τους είχε κανείς ξαναδεί

Δημιουργούσε δέος αυτή η μη-επιστροφή
Από κάποιους είχε θεωρηθεί ότι δεν είχανε τροφή
Και ότι στα δάση του αν έμπαιναν, θα είχανε χαθεί

Οι συνωμοσιολόγοι είχανε μία άλλη ερμηνεία
Το νησί ήταν η πραγματική Γη της Επαγγελίας
Κι όσο ήταν καθαροί χωρίς να πίνουν το νερό
Σαν θα πηγαίνανε εκεί θα λύναν τη δολοπλοκία

Ξανά στο σήμερα της Σαγαποπόλης
Κι αυτή την ιστορία
Τη διδάσκουν στα σχολεία
Με δύο τέλη, το ένα το φορούν και πιο πολύ:

Ότι τους αυτοεξόριστους τους βρήκε δυστυχία
Θέλαν μέλι, και δεν πήραν ούτε πρόπολη

Οι σοφοί πάνω στο λόφο που δεν ήταν πια ξωκλήσι
Μα ονομάζοταν ακρόπολη είχαν ανησυχήσει
Γιατί η δεξαμενή που σ' ένα μήνα θα αδειάσει
Δεν θα έχει τι πια μες τον ποταμό να χύσει

Κι αυτό γιατί δεν φυτρώναν πια οι μαργαριταρίτες
Μα ελάχιστα
Και κυρίως αρσενικές
Όπου δεν είχαν τα συστατικά
Θα αρκούσε για ένα μήνα μόλις
Μα το κόστος της εξαγωγής
Ήταν τόσο πολύ
Κι αυτό πώς να συνεχιστεί

Στο μεταξύ
Το κίνημα των αυτοεξόριστων είχε επανεμφανισθεί
Όλο και πιο πολλοί δεν πίνανε νερό
Δεν ήταν ευτυχείς
Έτσι συνέβη με τον πρωταγωνιστή

Κι αυτός είχε να πιει καιρό νερό
Και τώρα άγριος
Όλη μέρα στην ακτή χειρότερος
Μα νιώθει άγιος
Χαζεύει το νησί που έχουν τόσα ακουστεί
Σκέφτεται είναι μονόδρομος
Έχει ένα σώμα άδειο

Έχει ό,τι έχει ακούσει γραμμένα σε ένα τετράδιο
Το οποίο το 'βαλε κι αυτό μέσα σ' ένα σακίδιο
Ανέβηκε στη βάρκα του όσο είχε ντάλα ήλιο
Η διαδρομή μικρή το κύμα ήπιο

Δεν άργησε να φτάσει
Δεν κάθισε καθόλου
Δεν είχε κουραστεί
Και γιατί να ξαποστάσει;

Με το καλημέρα αμέσως χώθηκε στα δάση
Πίστευε θα βρει κάποιον να έχει επιζήσει
Μια σειρά από κρανία που σχημάτιζε μια ευθεία
Απ' ό,τι φαίνεται του έδωσε τις πρώτες απαντήσεις

Τραγωδία κι ειρωνεία η χαριτωμένη μελωδία
Που ηχούσε από μία μικρή σπουργιτίνα
Αυτός αναζητούσε τα θηρία που θα έπρεπε να ξέρει
Να αποφύγει να μη καταλήξει λεία

Έβλεπε και σκελετούς στο έδαφος σπασμένους
Και πάντα κάτω απ' τους πιο απότομους γκρεμούς
Επίσης δεν τους έβρισκε ποτέ του πειραγμένους
Μα ήταν πάντα άθικτοι και τι να βάλει ο νους;

Ο νους του πρωταγωνιστή πάντως ήδη είχε φύγει
Σε κόκαλα αρχίζει σε σκελετούς καταλήγει
Κι αφού δεν έχει εδώ άλλα ζώα πιο μεγάλα
Τότε γιατί κανένας τους δεν έχει επιζήσει;

Σε ένα μέρος ανοιχτό ένας θαμμένος σκελετός
Μόναχα το κρανίο ελεύθερο, στο στόμα ένα χαρτί
"Άμα μ' έχεις βρει, αυτό που μ' έχει βρει θα σε βρει
Άμα θέλεις να αργήσει μην πας στην ανατολή"

Άλλη μια εκατόμβη πλέον, δεν τον συγκινεί
Μια πινακίδα εμφανίζεται στη δύση
Κρεμασμένοι σκελετοί, γύρω απ' τον λαιμό σκοινί
Η πινακίδα λέει:
"Καλωσήρθες στο Αυτοκτονήσι"

ЖЕМЧУЖИНЫ

В Сагаполисе царила тишина,
Всё напоминало мирную Монополию,
Без кубиков, споров, тюрем,
Было монотонно, но странно,
Время было дорогой, усеянной только процветанием,

И другими подобными словами из Азбуки,
По сути, больше всего напоминало Азбуку,
Слова, такие как "девушка" и "парень",
Все были наивны, а значит, блаженны.

Глаза сияли стразами, губы блестели,
Ни один подарок не содержал жемчужин,
И никто никогда не собирал жемчуг,
Единственное место в мире, где были жемчужины,

Детишки поливали из канистр,
Ни у кого не было стресса,
Не существовало дверей,
Ведь они никогда не были бы закрыты,
Мальчики не были рыцарями,
А девочки не были серыми мышками.

Не играли в крутых,
Ведь не было понятия "чей ребенок",
Потому что он не принадлежал никому,
Как и любой другой ребенок,
Их воспитывали все вместе, все вместе,
Не существовало семей,
Но повсюду можно было найти любовь.

Это было последнее место на Земле,
Нигде больше не найти души после катастрофы,
Прошли века с тех пор, как это случилось,
Сюда когда-то собрались двадцать, те, кто выжил.

Они построили на вершине города часовню,
И там установили правила,
Которые каждый должен был соблюдать,
После обсуждений, длившихся месяцами,
Но наконец они пришли к соглашению.

Хотя то, что им помогло, не было планом,
Но они посчитали это Божьим промыслом,
Цистерна, наполненная чем-то вроде ЛСД,
Была на вершине, но немного выше.

Там, где случайно находился исток реки,
Она была над ним,
Двадцать, которых позже назвали мудрецами,
Увидели, как ее содержимое медленно вытекает в реку.

Очевидно, сначала они испугались,
Нужно было проверить, не токсично ли вещество,
Тот, кто рискнул проверить,
Был вознагражден,
Ведь он отправился в путешествие, из которого никак не мог выбраться.

Но он не хотел, у него и так всё было прекрасно,
Остальные тоже попробовали,
Они решили, что эта река
Будет использоваться для снабжения
Района, где должен был быть построен их город.

И он был построен, годы шли,
Вопрос водоснабжения был уже решен,
Цистерна снабжала воду этим веществом,
Десятилетиями не было необходимости его изучать.

Пока где-то между сегодняшним днем и началом,
Цистерна не истощилась,
То, что вернуло в мир гнев,
Было неизбежно, что то, что осталось от нее, должно быть проанализировано.

Необходимость принесла результаты,
И они были приятными,
Прошло всего десять вторников,
Потомки тех мудрецов, которые знали,
Нашли вещество в жемчужинах.

Не потребовалось много тестов, это было оно,
Они наполнили цистерну настолько, насколько хватит, насколько рассчитали,
"Этого точно хватит еще на несколько веков", - сказали они,
Вопрос считался закрытым.

Однако в городе царило сильное беспокойство,
Произошла утечка некоторых секретных файлов,
Тех, что раскрывали существование вещества,
Поэтому некоторые отрицали это, считая заговором.

Напротив Сагаполиса был остров,
Не было необходимости его заселять,
Или исследовать.

Но легенда гласила, что время от времени туда отправлялись
Люди, которых никто больше не видел.

Эта невозвращаемость вызывала трепет,
Некоторые считали, что у них не было еды,
И что, войдя в его леса, они заблудились.

У конспирологов была другая интерпретация,
Остров был настоящей Землей Обетованной,
И пока они были чисты, не пили воду,
Если бы они отправились туда, то раскрыли бы заговор.

Вернемся в сегодняшний Сагаполис
И к этой истории,
Которую преподают в школах
С двумя концовками, одну из которых предпочитают больше:

Что самоизгнанников постигла беда,
Хотели мёд, а не получили даже прополис.

Мудрецы на холме, который больше не был часовней,
А назывался акрополем, были обеспокоены,
Потому что цистерна, которая через месяц опустеет,
Больше не будет ничего лить в реку.

А все потому, что жемчужины больше не росли,
Лишь немногие,
И в основном мужские,
В которых не было нужных компонентов,
Хватит всего на месяц,
Но стоимость добычи
Была так высока,
И как это можно продолжать.

Тем временем
Движение самоизгнанников вновь появилось,
Все больше и больше людей не пили воду,
Они не были счастливы,
Так случилось и с нашим героем.

Он давно не пил воду,
И теперь дикий,
Весь день на берегу, хуже некуда,
Но чувствует себя святым,
Смотрит на остров, о котором столько слышал,
Думает, что это единственный выход,
Его тело опустошено.

Все, что он слышал, записано в тетради,
Которую он положил в рюкзак,
Он сел в лодку, когда солнце палило,
Путь был коротким, волны спокойными.

Он быстро добрался,
Не сел ни на минуту,
Не устал,
И зачем ему отдыхать?

Сразу же углубился в леса,
Верил, что найдет кого-то выжившего,
Ряд черепов, образующих прямую линию,
Похоже, дал ему первые ответы.

Трагедия и ирония - милая мелодия,
Которую пел маленький воробей,
Он искал чудовищ, о которых должен был знать,
Чтобы избежать участи добычи.

Видел сломанные скелеты на земле,
И всегда под самыми крутыми обрывами,
Он никогда не находил их тронутыми,
Но они всегда были целы, и что можно было подумать?

Разум героя уже ушел,
Начинается с костей, заканчивается скелетами,
И раз здесь нет других, более крупных животных,
Тогда почему никто из них не выжил?

На открытом месте - закопанный скелет,
Только череп свободен, во рту записка,
"Если ты меня нашел, то то, что нашло меня, найдет и тебя,
Если хочешь отсрочить, не ходи на восток".

Еще одна бойня, его больше не трогает,
На западе появляется табличка,
Висящие скелеты, веревка вокруг шеи,
На табличке написано:
"Добро пожаловать на Остров Самоубийц".