Μια Αρρυθμία Πόλεων - Κτίρια Τη Νύχτα Übersetzung ins Deutsche

Μια Αρρυθμία Πόλεων

Νομίζω πως αυτό το δωμάτιο που ζω
Θα έρθει η στιγμή που θα με καταπιεί
Αφήνοντας στη θέση μου ένα όχημα από αίμα
Και την άμμο που 'χε μείνει στο χαμένο τεύχος 109
Προς το παρόν, αυτό που με γλυτώνει
Είναι που σκέφτομαι τα μεσημέρια
Να κάνω σχέδια μες στο παγωτό
Κουτάκια συγκρουόμενα στον αυτοκινητόδρομο

Ας έπεφτε τουλάχιστον απόψε το ταβάνι
Να έψαχνε ο ένας τα δάχτυλα του άλλου
Σε κραγιόν δαγκωμένα
Χέρια ματωμένα
Σώματα ιδρωμένα
Και μάτια ζεστά
Γιατί νιώθω πως αυτό το δωμάτιο που ζω
Θα έρθει η στιγμή που δεν θα θέλει μόνο εμένα

Δεν είναι όπως στα λέγανε τότε, Κάντυ
Μπορεί και να τελειώνει κάπως έτσι η ζωή
Ανάμεσα σε πόρτες, καινούργια καταστήματα
Σκάλες κυλιόμενες κι άχρηστα εξαρτήματα
Κοιμόμαστε μόνοι, μα ούτε ακριβώς κι αυτό
Κι αυτό μου σαμποτάρει το σχέδιο που έχω
Κουτάκια συγκρουόμενα στον αυτοκινητόδρομο
Κουτάκια συγκρουόμενα στον αυτοκινητόδρομο
Κουτάκια συγκρουόμενα στον αυτοκινητόδρομο
Μια αρρυθμία πόλεων
Μια αρρυθμία πόλεων

Ας μας έπνιγε ένα κύμα από το κέντρο της Αθήνας
Ας μας έκαιγε η φωτιά ενός κτίριου μεγάλου
Να έγλειφε ο ένας τα δάκρυα του άλλου
Σε κραγιόν ξεραμένα
Χέρια παγωμένα
Σώματα βρεγμένα
Και μάτια νεκρά
Να γινόταν κι από αυτό κάτι διαφορετικό
Με το στόμα ανοιχτό ο ένας πίσω από τον άλλο

Eine Arrhythmie der Städte

Ich glaube, dieses Zimmer, in dem ich lebe,
wird mich irgendwann verschlingen,
und an meiner Stelle ein Vehikel aus Blut hinterlassen
und den Sand, der in der verlorenen Ausgabe 109 übrig blieb.
Im Moment rettet mich nur,
dass ich mittags darüber nachdenke,
Pläne im Eis zu schmieden,
Blechdosen, die auf der Autobahn zusammenstoßen.

Wenn doch wenigstens heute Nacht die Decke einstürzen würde,
dass wir die Finger des anderen suchen würden,
in Lippenstift gebissen,
blutige Hände,
verschwitzte Körper
und warme Augen.
Denn ich fühle, dass dieses Zimmer, in dem ich lebe,
irgendwann nicht nur mich allein wollen wird.

Es ist nicht so, wie sie dir damals sagten, Candy,
vielleicht endet das Leben irgendwie so,
zwischen Türen, neuen Geschäften,
Rolltreppen und nutzlosen Einzelteilen.
Wir schlafen allein, aber nicht einmal das genau,
und das sabotiert meinen Plan,
Blechdosen, die auf der Autobahn zusammenstoßen,
Blechdosen, die auf der Autobahn zusammenstoßen,
Blechdosen, die auf der Autobahn zusammenstoßen,
eine Arrhythmie der Städte,
eine Arrhythmie der Städte.

Wenn uns doch eine Welle aus dem Zentrum Athens ertränken würde,
wenn uns das Feuer eines großen Gebäudes verbrennen würde,
dass wir die Tränen des anderen ablecken würden,
in getrocknetem Lippenstift,
eiskalte Hände,
nasse Körper
und tote Augen.
Dass auch daraus etwas anderes entstehen würde,
mit offenem Mund, einer hinter dem anderen.