ลำล่องคึดฮอดคืนนอนนา - มนต์แคน แก่นคูน Übersetzung ins Deutsche

ลำล่องคึดฮอดคืนนอนนา

แฟน แฟน เอ๋ย
หล่ะหัวนาดอนตอนยามแล้ง
นั่งใต้ฮ่มกกสะแบงบัดลมแล้งได้พัดผ่าน
โอ้ยเด้หนอ แนมลงท่งความกันดาร
ลมหัวกุดพัดไหง่กุ้มดินเป็นปุ้มไหง่ใส่ตาเอย

หล่ะคึดฮอดเด้ คึดฮอดแฟนผู้ข้า
ผู้ลาถิ่นเด้อดินดอนจากนาดอนเข้าเมืองกรุง
บ่อนฮุ่งเฮืองอยู่เมืองฟ้าหล่ะลืมเถียงนาแล้วบ้อน้อง
ลืมนาหนองแล้วซั่นตี้ ลืมแล้วบ้อตั้งแต่กี้
เฮาเคยเกี้ยวย่างลัดกันเอย

หล่ะปลายธันวาหนาวสะบั้น
หนาวจนสั่นคืนนอนนา
หล่ะตกดึกมาสะนูดัง
ได้นั่งฟังอยู่เคียงน้อง

หล่ะหนาวกลางคืน
หัวลมล่องนั่งบังกองล้อมข้าวใหญ่
หล่ะมืออ้ายยังคว้าใส่เธอตกใจหยิกข้างท้อง
ชายหลงฮ้องพ้อผ่องดาว

หล่ะล้อมข้าวเหนียวข้าวจ้าวมวลสาวบ่าวพากันตี
น้องผู้วีข้าวสะนุถืกซัดเฟียง เสียงครางโอ้ย
หล่ะดึกลมโชยแฮงหนาวจั่นเธอกับฉันยังยิ้มใส่
ผู้เฒ่านั่งผิงไฟ มวลหมู่สาวบ่าวเว้า
เทียวแซวเจ้าแม่ย่าหนาวเอย เอ๋ย

หล่ะเสร็จจากนาข้าวขึ้นเล้าเจ้าผลัดว่าสิลงกรุง
ต้นมันสูง ธกส. จ่ายบ่พอหาเงินเพิ่ม
หล่ะลืมความเดิมล่ะบ้อน้อง
ก่อนไปหันมามองเออ
ยิ้มเศร้า ๆ ถ่าน้องแหน่

หล่ะเดี๋ยวนี้เหลือน้อตั้งแต่ภาพความหลัง
บ่อนนั่งเว้า เอย วันใด๋เจ้าสิอ่วยมา เอย
หรือไปหลงไฟส่องจ้า เอย
เป็นสาวส่าอยู่ในกรุง
ลืมผ้าถุงแพรลาย เออ เอย
เจ้าเปลี่ยนใจล่ะบ้อน้อง

หล่ะชายยังคอยเด้อยังถ่า
ใกล้สิฮอดพฤษภา เบิดลมแล้งฝนสิอ่วย
หล่ะฝากสายลมบอกน้องด้วย เออ เออ เอย
ให้มาช่วย พ่อฮุดนาสัญญารอ เอย
โอ๊ะโอ่เอย ชู้พี่ เจ้าผู้หนีให้คืนบ้าน

Sehnsüchtiges Murmeln über eine Nacht auf dem Reisfeld

Liebste, Liebste, oh
Am Rande des Reisfeldes in der trockenen Jahreszeit,
sitzend im Schatten des Sabaeng-Baumes, wenn der trockene Wind weht,
Oh, ich schaue auf die Dürre,
der Wind wirbelt den Staub auf und bläst mir ins Gesicht.

Ich vermisse dich, ich vermisse meine Liebste,
die das trockene Land verlassen hat, um in die große Stadt zu gehen.
Hast du im strahlenden Licht der Stadt die Strohhütte vergessen, meine Liebe?
Hast du den Teich vergessen? Hast du alles vergessen?
Wie wir einst Hand in Hand gingen.

Ende Dezember war es bitterkalt,
so kalt, dass ich zitterte, in der Nacht auf dem Reisfeld.
Spät in der Nacht hörte man ein Geräusch,
als ich neben dir saß und zuhörte.

In der kalten Nacht,
saßen wir am Lagerfeuer beim großen Reisighaufen.
Ich griff nach dir, du erschrakst und kniffst mich in die Seite.
Ich seufzte, als ich die Sterne sah.

Wir druschen Klebreis und Jasminreis, junge Männer und Frauen schlugen gemeinsam zu.
Du hast den Reis geworfelt, das Stroh flog, und du stöhntest auf, oh.
Der Wind wehte spät in der Nacht, es war sehr kalt, aber du und ich, wir lächelten uns an.
Die Alten saßen am Feuer, die jungen Leute redeten,
neckten die Großmutter, die fror.

Nach der Reisernte sagtest du, du würdest in die Stadt gehen.
Um Geld zu verdienen, weil die Ernte nicht reichte.
Hast du unsere Vergangenheit vergessen, meine Liebe?
Bevor du gingst, sahst du mich an,
lächeltest traurig und sagtest, ich solle auf dich warten.

Jetzt bleibt nur noch das Bild unserer Vergangenheit,
wo wir uns unterhielten. Wann wirst du zurückkehren?
Oder hast du dich im hellen Licht verloren?
Bist du ein Stadtmädchen geworden,
hast deinen Sarong vergessen?
Hast du deine Meinung geändert, meine Liebe?

Ich warte immer noch auf dich,
bald ist Mai, der trockene Wind lässt nach, der Regen kommt.
Ich schicke dir eine Botschaft mit dem Wind,
komm und hilf mir, das Feld zu bestellen, ich warte auf dich.
Oh, meine Liebste, komm zurück nach Hause.