Asayeshgah - Ali Sorena translation in German

Asayeshgah

امروز بی تکیه، بی سرپناه، ایستادیم توو معبر باد
و تیکه پاره ی بنفشه ها، از هر ور خاک
رد میشد از تنِ ما
ما که میدون مین رو دورمون کوبید زندگی
و خوشبختی فقط از بتمون رویید
ما اشباحی از حضور خودمون بودیم

در من آهن می روید از تباهی با درد
رنج رحم من رو کشت و اشتیاق رو دادم
در من آهن می روید از تباهی تا فقر
فقر، خودکشی، دگر کشی جنایت
من هر روز صبح بیدار میشم با امضا پای برگه های رخداد و فاجعه
هر روز حادثه، هر روز حادثه

نبض های ما آلوده به جراحت و زخمه
محکم تر بگیر که به باد نره چترت
تو که باقیمونده ای از نجابت نسلت
رها کن چترت رو اسارتت بسته

توی فصل بارش از درون تاریکیِ محض
سنگ تر شدن و سنگ تر شدن و سنگ تر شدن
من آغاز می کنم یه پاییز پر از مرگ
یه لحظه ی مهیج از خرد شدنِ آهن
"من افسرده نیستم"
این واقعیت ها غرق کرده قایق بی پاروی من رو تا ته

حس می کردم از وجودم زندگی عبور کرد
تو بند بندِ بودنم خورشید طلوع کرد
تو دشت طلایی پروانه ها، یه دختر
میون بوته ها آروم گُلارو بو می کرد
نگاهم می کرد درد ها و رنج رفتن
احساس می کردم خوشبختِ خوشبختم
نگاهم می کرد که زندگی چه زیباست
آرومِ آروم به خواب رفتم

سر رو پای مادرم
در رو زدن محکم، یهو نگاهش کردم
(مادر:) "چیزی نیست آروم باش"
باورش می کردم
با اینکه هر بار محکم تر از قبل می کوبیدن به در
باورش می کردم
دست های گرمش، زخم هامو بستن

توی آخرین جنگ خورشید و سُرخی
طلای لبخندم شد غروب رنج
مادرم که غیب شد درب رو شکستن
داد زدم "دستای ما آلوده به قتلن"
سوزش سرنگ رو حس کردم تو دستم
"من افسرده نیستم"

حس می کردم از وجودم زندگی عبور کرد
تو بند، بندِ بودنم خورشید نفوذ کرد
یه گوزن، تو دشت پروانه ها، بی حرکت
نگاهش رو تو دوربین تفنگم فرو کرد
ماشه رو کشیدم، خورشید غروب کرد
تفنگ رو انداختم می دویدم با ولع

رسیدم به جای شکارم؛ یه آن
بوته ها رو با دستام دادم کنار
یه دختر افتاده بود رو بوته ها و خاک
فشار شونه هام دستهام رو شل کرد
هنوزم از خودم می پرسم
"من گوزن رو کشتم یا اونا به من گفتن؟"

Asayeshgah

Heute standen wir ohne Stütze, ohne Obdach im Wind des Ganges
Und Veilchenfetzen aus Staub von überall
Glitten von unserem Leib
Wir, deren Leben einen Sarg um uns schlug
Und Glück nur um die Mauern wuchs
Wir waren Schatten unserer eigenen Gegenwart

In mir wächst Eisen durch den Abgrund mit Schmerz
Das Leid tötete meinen Schoß, ich gab das Verlangen
In mir wächst Eisen durch den Abgrund bis zur Armut
Armut, Selbstmord, Totschlag, Verbrechen
Jeden Morgen wach ich auf mit Unterschriften unter Ereignissen und Katastrophen
Jeden Tag ein Ereignis, jeden Tag ein Ereignis

Unsere Pulse sind verseucht mit Verletzungen und Wunden
Halt fester den Schirm, damit ihn der Wind nicht fortträgt
Du, übrig gebliebene Anmut deines Geschlechts
Lass los deinen Schirm, deine Gefangenschaft fesselt

In der Saison des Regens aus völliger Finsternis
Steinhärter werden und steinhärter werden und steinhärter werden
Ich beginne einen herbst voller tod
Ein aufregender Moment des Eisenbrechens
"Ich bin nicht depressiv"
Diese Realitäten haben mein ruderloses boot bis auf den Grund versenkt

Ich fühlte wie das Leben durch mein Wesen strömte
In jedem Teil meines Seins ging die Sonne auf
Auf der goldenen Wiese der Schmetterlinge, ein Mädchen
Rochen an den Büschen leise an den Blumen
Mein Blick ging Schmerz und Leid zu verlassen
Ich fühlte mich glücklich und gesegnet
Mein Blick erkannte, wie schön das Leben ist
Langsam, langsam fiel ich in Schlaf

Den Kopf an Mutters Bein
Als sich die Tür fest bewegte, schaute ich sie plötzlich an
(Mutter:) "Es ist nichts, bleib ruhig"
Ich glaubte ihr
Obwohl sie die Tür jedes Mal fester als zuvor zuschlugen
Ich glaubte ihr
Ihre warmen Hände verbanden meine Wunden

Im letzten Kampf der Sonne und Röte
Wurde mein goldnes Lächeln zum Abendrot der Qual
Meine Mutter verschwand, sie brachen die Tür auf
Schrie ich: "Unsere Hände sind mordbefleckt"
Spürte den Nadelstich in meiner Hand
"Ich bin nicht depressiv"

Ich fühlte wie das Leben durch mein Wesen strömte
In jedes Teil meines Seins drang die Sonne ein
Ein Reh, auf der Wiese der Schmetterlinge, regungslos
Presste seinen Blick in den Lauf meines Gewehrs
Ich drückte ab, die Sonne ging unter
Warf das Gewehr weg, rannte mit Gier

Erreichte meine Beute; in einem Moment
Schob die Büsche beiseite mit meinen Händen
Ein Mädchen lag auf Büschen und Erde gestürzt
Meine Schulterlast lockerte meine Hände
Noch heute frag ich mich selbst
"Tötete ich das Reh oder sagten sie es mir?"