Baad Pichid Too Mazra`eye Gandom - Ali Sorena translation in German

Baad Pichid Too Mazra`eye Gandom

باد پیچید تو مزرعه ی گندم
پشت زمینای خونه ی پدربزرگ
اینجا کویره؛ گرم، خشک، سخت، بزرگ
گفتم یادته نواختی برامون
با گندما سوت سوتک ساختی برامون
اومد یادم، اومد یادش و ساخت
سوت سوتک رو بازم نواخت
بازم نواخت، بادم نواخت
گندما می رقصیدن، اون بازم نواخت
پشت به من بود، وقتی برگشت دیدم
چشمهاش درخشیدن ولی بازم نواخت
زندگی گاهی ورم می کنه
سعی کن آروم باش و متین
سقوط کن به عمق رها شو
مثل نفس های عمیق
رهایی فرار نیست پشت هر گره
یه شیوه ی مبارزه است
این رو به رو شدن یعنی لمس واقعیت
و فراری از پناهگاه متنفره
باد پیچید تو مزرعه ی گندم
گرم شدم من همه ی سرد رو
ایستادم احساس از حضوم گذشت
اشک درد رو شست غروبم شکست
باد پیچید تو مزرعه ی گندم
آزاد شدم من همه ی درد رو
مرحم گذاشت رو زخم های بازم
ورودم به قعر، سقوطم به زخم

این منم یه انسان سخت که دنبال صحنه می گرده
جاری تو پهنای مرگ، گرچه می ترسه
بدون لحظه ای وقفه به سمت آینده
اون گلوله ای که می شه شلیک هرگز
به اسلحه بر نمی گرده

در انتهای هر زمستان
که دست ها و ساقه ها غروب می کند
آخرین انار دنیا به روی سنگ فرشی از جنس خون غروب می کند
در انتهای این تباهی، انتهای این هوای بد
انتهای کوچه های یاس
بن بست ها غروب می کند
در انتهای تن جان غروب می کند
در انتهای شب جهان غروب می کند
در انتهای فقر نان غروب می کند
و در انتهای آخرین رعد و آخرین ستاره آسمان غروب می کند
و باران غروب می کند
سواران غروب می کند، نامداران غروب می کند
تیر های چوبی از روی شونه های بردگان غروب می کند
در این سراسر غرق تباهی، آفتاب و آفتاب گردان
و مزرعه های سرگردان غروب می کند
اینجا که فواره ها جعل آبند
آبشاران غروب می کند
مثل تو که آخرین بند سرخ قامتت
از میون دست های خالی ما
به روی بومی از خیابان غروب می کند
خیابان غروب می کند

این منم یه انسان سخت که دنبال صحنه می گرده
جاری تو پهنای مرگ، گرچه می ترسه
بدون لحظه ای وقفه به سمت آینده
اون گلوله ای که می شه شلیک هرگز، به اسلحه بر نمی گرده

Der Wind Wirbelte im Weizenfeld

Der Wind wirbelte im Weizenfeld
Hinter den Feldern vom Haus meines Großvaters
Hier ist Wüste; heiß, trocken, hart, weit
Ich sagte: Erinnerst du dich, als du für uns spieltest?
Aus Weizen hast du uns Pfotenflöten gemacht
Es kam mir in den Sinn, es kam ihm in den Sinn und er machte
Er spielte die Pfotenflöte erneut
Er spielte wieder, spielte für mich im Wind
Der Weizen tanzte, er spielte erneut
Er stand mir abgewandt, als er sich umdrehte, sah ich
Seine Augen leuchteten, doch er spielte weiter
Das Leben schwillt manchmal an
Versuch ruhig und gefasst zu sein
Stürz dich in die Tiefe, lass los
Wie ein tiefer Atemzug
Befreiung ist keine Flucht hinter jedem Knoten
Liegt eine Art des Kampfes
Dieser Konfrontation heißt Realität spüren
Und Flucht vor dem verhassten Schutzort
Der Wind wirbelte im Weizenfeld
Ich wärmte all meine Kälte
Ich stand da, Gefühle durchströmten meine Präsenz
Tränen wuschen den Schmerz fort, mein Sonnenuntergang brach
Der Wind wirbelte im Weizenfeld
Ich befreite mich von all meinem Schmerz
Ein Heilmittel legte sich auf meine offenen Wunden
Mein Abstieg in die Tiefe, mein Sturz in die Wunde

Das bin ich, ein harter Mensch, der nach einer Bühne sucht
Fließend in die Weite des Todes, obwohl er Angst hat
Ohne einen Moment Pause in Richtung Zukunft
Jene Kugel, die abgefeuert wird, nie
Kehrt zum Gewehr zurück

Am Ende jedes Winters
Wenn Arme und Stiele zur Abenddämmerung verblassen
Verblasst der letzte Granatapfel der Welt auf einem Pflaster aus Blut
Am Ende dieses Verfalls, am Ende dieser schlechten Luft
Am Ende der Gassen der Verzweiflung
Sackgassen verblassen
Am Ende des Lebens verblasst es
Am Ende der Nacht der Welt verblasst es
Am Ende der Armut verblasst das Brot
Und am Ende des letzten Donners und letzten Sterns des Himmels verblasst es
Und der Regen verblasst
Reiter verblassen, Berühmtheiten verblassen
Holzverbände von Schultern der Versklavten verblassen
In diesem ganz im Verfall versunkenen Land, Sonne und Sonnenblumen
Und heimatlose Felder verblassen
Hier wo Springbrunnen Wasser vortäuschen
Wasserfälle verblassen
Wie du, dessen letzter roter Strahl deiner aufrechten Haltung
Ausmitten unserer leeren Hände
Auf einem Teppich aus Asphalt verblasst
Die Straße verblasst

Das bin ich, ein harter Mensch, der nach einer Bühne sucht
Fließend in die Weite des Todes, obwohl er Angst hat
Ohne einen Moment Pause in Richtung Zukunft
Jene Kugel, die abgefeuert wird, kehrt nie zum Gewehr zurück