Lyrics and translation Amir Tataloo - Khoone Khoobe

Khoone Khoobe

خونه خوبه خونه ، مامانم اُمیده
خونه خوبه بوی ، مامانمو میده
خونه خوبه خونه ، مامانم اُمیده
خونه خوبه بوی ، مامانمو میده
اون بیرون خبری نی به جز ، چشم های بارونی
به جز ، آدمای مجبور مثه خودت ، که به اجبارِ با اونی
اون بیرون خبری نی به جز ، بدهکار و آلوده ها
ثمره ی سگ دوهاتم که ، زرشکا و زالومه ها
اون بیرون خبری نی به جز ، صفِ پُشتِ هم چیدن
به جز ، آدمای خسته که به زور ، با شکمِ گُشنه خندیدن
پُرِ دود پُرِ جوب پُرِ خون مردایی که کردن پُشت به جنگیدن
آدما فحش به هم میدن ، این چیزارو پُشتِ هم دیدن
خونه خوبه خونه ، مامانم اُمیده
خونه خوبه بوی ، مامانمو میده
خونه خوبه خونه ، مامانم اُمیده
خونه خوبه بوی ، مامانمو میده
این ضربُ المَثَلِ نابُرده رنج گنج نمیدونم چی چی رو کی گفته ؟!
باید دستشو بوسید
خیلی جاها شدیم خسته و کوچیک
تو یه فضای بسته و موزیک
هه
آره تو فضای بسته و موزیک
عجب ، مگه داریم ؟!
خیلی درد خیلی مشکلات خیلی دعوا خیلی بی پولی داشتیم
به خیلیا گفتیم میموندی کاشکی خیلی زمین خوردیم و نشُد هیچ جوری پا شیم
کلّی فاصله با پیروزی داشتیم و یاد گرفتیم دنیا جای پیزوریاش نی
یه سری چیزارم خُب نمیشه که گفت آخه اُفت داره ، اینجا میدونی جاش نی
چِقَده خوردیم پس گردنی
دیگه حالِ پارتی و مست کردن نی
یاد رفتیم مرامِ بعضی رفیقا حتی بدترِ از اجنوی
یاد گرفتیم حسادتِ رفیق از رقابتِ رقیب خطرناکتره
اونی که میکنه خطر پاک تره ، میبره اونی که میمونه عقب آخرش
نه حوصله ی نصیحت دارم ، نه سَر در میاره کسی از کارم
نه میدونه چیزی کسی دَربارم و خودمو بستم به مسیرم ، کارم
من با یه موجِ بیمار
تکیه به کُنجِ دیوار
خسته از همه خسته از خالی بودنِ جای صدام توی برج میلاد
داستانِ عجیبیه
دِلَم تنگه واسه مجیدیه
واسه بچگیام واسه زادگام
واسه ، مدرسه واسه باشگام
واسه زبری دستای بابام اخمای آقام حرفای مامان
اینی که هستم فرق داره باهام
واسه اینه که درد داره کارام
دلم تنگه واسه عادی بودن واسه ، دور از چیزای مادی بودن
آره یه جواریی کندم از همه ، اینجوری توقعات کمتر ازمه
ترجیح میدم تنها بشینم بی اعتنا به هرچی هر طرفمه
هرکی هر طرفمه ، وقتی درد نداری همدمن همه
خونه خوبه خونه ، مامانم اُمیده
خونه خوبه بوی ، مامانمو میده
خونه خوبه خونه
خونمون ایرانه ...
به خدا اون بیرون هیچ خبری نی
همه چی همینجاست ، تو خونمون ، تو همین خاک
سلامتی همه اونایی که تو همین خاک متولد شدن
واسه همین خاک جنگیدن و جزوِ همین خاک شدن
سلامتی شهیدا ، حاج حسینا ، تو دلی ها
سلامتی ناصر حجازی ها ، ایرج قادری ها
سلامتی استعدادایی که ، ستاره نشدن اما ، ایرونی موندن و اسطوره میشن
سلامتی اسطوره هایی که با بی لطفی خدافظی کردن
آقا مهدوی کیا ، علی آقا کریمی
سلامتی داداشیای تو زندون
دست فروشای تو میدون
سلامتی پدر مادرا
سلامتی دست تنگا
سلامتی درد دیده ها ، داغ دارا ، بیمارا

Хороший дом

Дом хорош, моя мама – моя надежда,
Дом хорош, пахнет моей мамой.
Дом хорош, моя мама – моя надежда,
Дом хорош, пахнет моей мамой.
Там, снаружи, ничего нет, кроме дождливых глаз,
Кроме вынужденных людей, таких же, как ты, которые вынуждены быть с той...
Там, снаружи, ничего нет, кроме должников и грязных,
Плоды твоих собачьих бегов – это только золотые цацки и болячки.
Там, снаружи, ничего нет, кроме очередей,
Кроме усталых людей, которые с трудом улыбаются с пустыми желудками.
Полно дыма, полно канав, полно крови мужчин, которые отвернулись от борьбы.
Люди ругаются друг на друга, они видели это снова и снова.
Дом хорош, моя мама – моя надежда,
Дом хорош, пахнет моей мамой.
Дом хорош, моя мама – моя надежда,
Дом хорош, пахнет моей мамой.
Эта пословица "без труда не выловишь и рыбку из пруда"... кто это сказал?!
Надо поцеловать ему руку.
Много где мы были усталыми и маленькими,
В замкнутом пространстве с музыкой.
Хех.
Да, в замкнутом пространстве с музыкой.
Ого, неужели такое бывает?!
У нас было много боли, много проблем, много ссор, много безденежья.
Многим мы говорили: "Оставалась бы ты, дорогая". Мы много раз падали и никак не могли встать.
Мы были так близки к победе и узнали, что мир не место для слабаков.
Некоторые вещи, ну, нельзя говорить, понимаешь, это не к месту, здесь не место для этого.
Сколько же мы получили по шее.
Уже нет настроения на вечеринки и пьянки.
Мы забыли о нравах некоторых друзей, которые даже хуже чужих.
Мы узнали, что зависть друга опаснее соперничества врага.
Тот, кто рискует, чище. Побеждает тот, кто остается позади в конце концов.
У меня нет ни желания поучать, ни кто не понимает, что я делаю.
Никто ничего не знает обо мне, и я придерживаюсь своего пути, своего дела.
Я с больной волной,
Прислонившись к углу стены,
Устал от всего, устал от отсутствия своего голоса в башне Милад.
Странная история.
Скучаю по Маджидие.
По своему детству, по своему родному городу.
По школе, по своему клубу.
По шершавым рукам отца, по хмурому взгляду деда, по словам мамы.
Тот, кто я сейчас, отличается от меня прежнего.
Вот почему мои дела причиняют боль.
Я скучаю по обычной жизни, по жизни вдали от материальных вещей.
Да, я как бы отдалился от всех, так от меня меньше oczeредей ждут.
Я предпочитаю сидеть один, не обращая внимания на то, что происходит вокруг.
Кто бы ни был рядом, когда у тебя нет боли, все – твои друзья.
Дом хорош, моя мама – моя надежда,
Дом хорош, пахнет моей мамой.
Дом хорош,
Наш дом – Иран...
Клянусь Богом, там, снаружи, ничего нет.
Все здесь, в нашем доме, в этой земле.
За здоровье всех тех, кто родился на этой земле,
Кто сражался за эту землю и стал частью этой земли.
За здоровье мучеников, Хадж Хусейнов, тех, кто в наших сердцах.
За здоровье Нассера Хаджази, Ираджа Кадери.
За здоровье талантов, которые не стали звездами, но остались иранцами и станут легендами.
За здоровье легенд, которые попрощались с нами незаслуженно.
Ага Мехди Махдавикия, Али Карими.
За здоровье братьев в тюрьме,
Уличных торговцев на площади.
За здоровье родителей,
За здоровье нуждающихся,
За здоровье страдающих, скорбящих, больных.