Lyrics and translation Badclause - Qürur

Qürur

Səni bir asiman eşqinə göylərə uçuran sevgi
Görəsən qaldırarmı səni indi yenidən göylərə?
Sus, çək əllərimi üstündən sən, tez get ki
Gələndə qürurunu tək mənmi atacam yerlərə?
Sənin yerini verən yoxdur burda
Nə də ki, kimsə tutmur əllərimi
Yağış da əvvəlkitək islatmır məni
Tərkedişlərin, gedib də geriyə gəlməyin
Yordu vərəqlərimi, daha yaza bilmir bu səfil
Gələn-gedən bizi soruşur hər dəfə
Mən bir cavab tapa bilmirəm
Necə izah edə bilərəm ki, yaşatdığın yalnızlığı?
Hisslər tərk etdi, onlara bir təhər çata bildim
Hər ayrılıq incidir qəlbi, görüb inamın sarsıldığın
Yalanlar idi bizi birləşdirən yeganə səbəb
Bəlkə eşq həqiqətən gözümə pərdə asmışdı
Həsrətim öldürdü ruhu, yanaşdın biganə mənə
Sənlə dolan gözlərimdən üzümə qəm bulaşmışdı
Günlər ayırır bizi bizdən
Bağışlasam belə, geriyə dönə bilmərəm yenidən
Gələ bilmərəm yanına yenidən
Sevə bilmərəm ki, səni mən
Nədir səbəbi ayrılıqların?
Bu qədər uzaqlaşdırır bizi
Nədir səbəbi qürurumun?
Hansı bəhanədir ki, soyudur əllərimizi?
Köhnə şeirlərin xatiri qalıb ağlımda
Unutdurmur səni
Bəlkə bu mahnı yanaqların isladır
Yorğun səsim ağrıdır qəlbini
Hərdən düşünürəm ki, mənə dönsən
Necə siləcəm olub keçənləri
Qış günündə günəşə həsrətəm
Yaşada bilmirəm solan bu gülləri
Qəm keçir, birtəhər keçir
İndi hər seçim yanlış tərəfdədir
İllər keçir, kimsələr gedir
Dəyəri qalmır daha geri gələnlərin
Bu hisslər sənçün heç bir şey ifadə etmir
Və dəyəri qalmayıb artıq keçən o gözəl günlərin
Şeirlər bəs eləmir, bir piyalə yetmir
Təsvir etmək üçün baxışların, üz cizgilərin
Dodaqların dodaqlarımdan nə qədər uzaqda qalıbdır ki
Hiss edə bilmirsən sən ona toxunan göz yaşını
Dərdimə dərman o yardır, könülə od salan
Onsuz qeyd edəcəm deyəsən bu il ayrılığın dörd yaşını
Göz yaşarır, baxanda torpaqda ayaq izlərinə
Elə bil, onun gedişi məni bu torpağa basdırdı
Gölməçə oldu gözlərim, daşdı son sətirlərimə
İlham pərilərim ağladı, mənə bu mahnını yazdırdı
Səhərdən gözləyirəm mən səni qəhərlə
Neçə payız keçib sənsiz bu şəhərdə?
Sevgin saxtalaşdı və
Məhkum elədi səni cümlələrimə
Səni bir asiman eşqinə göylərə uçuran sevgi
Görəsən qaldırarmı səni indi yenidən göylərə?
Sus, çək əllərimi üstündən sən, tez get ki
Gələndə qürurunu tək mənmi atacam yerlərə?

Гордость

Любовь, что возносила тебя к небесам, словно на крыльях,
Сможет ли сейчас поднять тебя вновь до небес?
Молчи, убери свои руки с меня, уходи скорее,
Чтобы, вернувшись, не мне одному топтать твою гордость?
Здесь нет никого, кто мог бы заменить тебя,
И никто не держит моих рук.
Даже дождь не мочит меня, как прежде.
Твои уходы и возвращения
Утомили мои страницы, этот несчастный больше не может писать.
Каждый раз прохожие спрашивают о нас,
А я не могу найти ответа.
Как я могу объяснить им одиночество, которое ты мне причинила?
Чувства покинули меня, я едва смог до них дотянуться.
Каждое расставание ранит сердце, видя, как рушится твоя вера.
Ложь была единственной причиной, которая нас связывала.
Возможно, любовь действительно застилала мне глаза.
Тоска убила мою душу, ты отнеслась ко мне, как к чужому.
Мои глаза, полные тобой, наполнили мое лицо печалью.
Дни отдаляют нас друг от друга.
Даже если я прощу, я не смогу вернуться.
Не смогу вернуться к тебе.
Не смогу полюбить тебя снова.
В чем причина наших расставаний?
Что так отдаляет нас друг от друга?
В чем причина моей гордости?
Что за предлог охлаждает наши руки?
В моей памяти остались воспоминания о старых стихах.
Они не дают мне забыть тебя.
Возможно, эта песня смочит твои щеки слезами.
Мой усталый голос — боль в твоем сердце.
Иногда я думаю, что если ты вернешься ко мне,
Как я сотру все, что было?
Зимним днем я тоскую по солнцу.
Я не могу оживить эти увядшие цветы.
Печаль проходит, как-то проходит.
Теперь каждый выбор — неправильный.
Годы идут, люди уходят.
Те, кто возвращаются, больше не имеют значения.
Эти чувства ничего для тебя не значат.
И те прекрасные дни, что прошли, больше не имеют ценности.
Стихов недостаточно, одной чаши мало,
Чтобы описать твой взгляд, черты твоего лица.
Твои губы так далеки от моих,
Что ты не чувствуешь слез, касающихся их.
Она — лекарство от моей боли, та, что зажгла огонь в моем сердце.
Похоже, в этом году я отмечу четыре года нашей разлуки без нее.
Слезы наворачиваются на глаза, когда я смотрю на твои следы на земле.
Как будто ее уход похоронил меня в этой земле.
Мои глаза стали лужами, мои последние строки переполнились.
Мои музы плакали, заставив меня написать эту песню.
С утра я жду тебя с гневом.
Сколько осеней прошло в этом городе без тебя?
Твоя любовь стала фальшивой и
Заточила тебя в мои предложения.
Любовь, что возносила тебя к небесам, словно на крыльях,
Сможет ли сейчас поднять тебя вновь до небес?
Молчи, убери свои руки с меня, уходи скорее,
Чтобы, вернувшись, не мне одному топтать твою гордость?