Heenath Unusum (feat. MasterD) - Bola translation in German

Heenath Unusum (feat. MasterD)

කලු රෝස මලක් සුදු කෝල අතින් ගෙන පාලුවේ වැට ලග
ගිජු ලිහිණි නෙතින් මගේ පපුවේ වම ඩැහැගෙන හනි හනිකෙට
රෑ සදවට කවිකම් ගොතමින් තනිකම ඇතිරූ යහනට
නුබ ආ වග මතකයි හීනත් උණුසුම් දකිද්දී ඉස්සර

මට තොදුල් වෙවී හිස පිරිත් මදී උකුලතත් රතී
තොල් මුවත් සිබී ඇස් යටින් එබී පපුගැබත් කිතී
මුව වචන නැතී සුසුමන් දිගැසී උඩු සුලං වැනී
මධුවිත පැරදී රන් තිසරු පිරී සිහිනයක් මෙනී

මත්වෙන තාලෙන් තාලෙට කංකලු කංකලු කතා ගොතන් මම
රත්වෙන පපුවත පපුවත පිච්චෙන කෙසගෙහි ඇගිලි පොවන් රද
ප්රේමෙට ඇලපිලි ඉස්පිලි එක්කරමින් තව තව හරි හරියට
ඉස්සර බැදි පෙම් විස්තර හන්තානෙන් විසිකරා මහවැලියට

කෝ
දැන් හිනාවෙන්න, මට මලක් වෙන්න
කෝ සද බලාගන්න වෙනවා අපට වෙන්ව යන්න
තරු එපා විරිත්තන්න, ආයෙත් එපා එන්න
කලුවර පරද්දන්න ආ මගේ ආදරේ

කෝ
දැන් තුරුල් වෙන්න සීලෙන් රාගය ගන්න
ප්රේමෙන් ආමෙන් හුස්මක් සද්දෙට දෙන්න
කෝ එපා කල් අරින්න තව තුරුල් වෙන්න
අපි අපේ වෙන්න ඕන මගේ ආදරේ

කෝ
අද කතා පොජ්ජ මැරුණද හිනාපොජ්ජ
ආදරේ යාන්තමින්ද නැත්නම් තෙහෙට්ටුවෙන්ද
මාසේ පෝයවත්ද ආයෙත් අමාවකක්ද
යන්නට ලෑස්තියෙන්ද කෝ කෝ කෝ

පාලුව, පාලුව හිරිකඩ එක්කල යාලුව හිරිපොද කදුලු ගලද්දී
කවුලුව වසා පියා ඇය සදලුතලෙන් බැස අහසට යද්දී
හාදුව දුන්නු නියා සිහිනෙන් විකසිත වී මැවී මියෙද්දී
උන්නද හුස්මක එල්ලී මා හිත දූවිලි නෑ එලිපෙත්තේ

බැදෙන්න බැදෙන්න අතහැරෙනා වග ලෝකයේ පදනම
රිදෙන්න රිදෙන්න උනුවෙන හිත් ගල් වෙනවා දවසක
විදින්න විදින්න වේදනාව හිතේ මතුවෙන නිතරම
කියන්න කියන්න අයන්න ආයනු පල නැත හිතවත

වේදනාව ඇතුලත හංගන්
හිනාව පිට පොත්තේ කර සිත්තම්
මිලාන වූ බෝ හිත් එකතුව
ප්රේමෙන් පිරෙව්වා පොලොවේ වත්කම්
විරහව කර රහක්ව සන්තම්
පදම් වුනා මං කදුලෙන් බස්තම්
මනාව වැටහෙමි මුලාව දැන්
වෙලාව එනතුරු සිකුරත් ෆක් බන්

දිය මතු පිට ලිස්සන්නෑ, දිය පත්ලේ දිය සෙවලක ඇවිදිනු බෑ
ඇස් මානෙට අසුවෙනු බෑ, හිත් ඇතුලේ සිතුවිලි රූපෙට කැප නෑ
වෛරයකට නවතනු බෑ, වේදනාව කාමෙන් උන්මත්තක රෑ
ආයේ ආයේ වැටෙන්නෙ නෑ, අස්ථිර මේ ලෝකයේ ගිවිසුම් බෑ

හීන හීන හීන හීන මවා ගත්ත ලෝක අස්සෙ ඉදන් ලියපු ජාතියක් ද හින
හීන හීන හීන හීන දරා ගන්න ඕන වේදනාව පිරුණු ජාතියක් ද හීන
හීන හීන හීන හීන හිනාවෙන්නෙ කෝම කියාදෙන්න මැවුනු ජාතියක් ද හීන
හීන හීන හීන හීන හීන හීන හීන හීන

Heenath Unusum (feat. MasterD)

Eine schwarze Rose in einer zarten weißen Hand haltend, an der einsamen Mauer,
mit gierigen Vogelaugen, die linke Seite meiner Brust schnell ergreifend.
In der Nacht Gedichte über den Mond schreibend, auf dem Bett der Einsamkeit,
erinnere ich mich, wie du kamst, als ich früher heiße Träume sah.

Du hast mich geneckt, meinen Kopf gestreichelt, meine Hüfte war erregt,
meine Lippen geküsst, unter meinen Augen gespäht, meine Brust gekitzelt.
Keine Worte im Mund, lange Seufzer, wie der Wind,
der Met verloren, goldene Brüste voll, wie ein Traum.

Im berauschenden Rhythmus, spreche ich Kauderwelsch.
Meine brennende Brust, Finger in glühende Haut legend.
Liebe, Silben und Buchstaben hinzufügend, immer und immer wieder korrekt,
die alten Liebesgeschichten von Hantana in den Mahaweli geworfen.

Wo?
Lächle jetzt, werde zu meiner Blume,
Wo soll ich den Mond betrachten? Wir müssen getrennte Wege gehen,
Sterne, grinst nicht, komm nicht wieder,
meine Liebe, die kam, um die Dunkelheit zu besiegen.

Wo?
Umarme mich jetzt, nimm die Lust aus der Keuschheit,
gib mir einen Atemzug aus Liebe, laut,
Wo, zögere nicht, umarme mich noch mehr,
wir müssen uns gehören, meine Liebe.

Wo?
Sind heute die vielen Worte gestorben, das Lächeln?
Ist die Liebe nur schwach oder von Müdigkeit gezeichnet?
Ist heute Vollmond oder wieder Neumond?
Bist du bereit zu gehen? Wo, wo, wo?

Einsamkeit, Einsamkeit, zusammen mit der Kälte, mein Freund, wenn die Tränen fließen,
wenn sie das Fenster schließt und vom Balkon in den Himmel steigt,
als die Erinnerung an den Kuss im Traum erblühte und starb,
hing ich an einem Atemzug, mein Herz ist kein Staub auf dem Weg.

Je mehr man sich bindet, desto mehr löst es sich, das ist die Grundlage der Welt.
Je mehr es schmerzt, desto mehr schmelzen die Herzen und werden eines Tages zu Stein.
Je mehr man den Schmerz fühlt, desto mehr taucht er immer wieder im Herzen auf.
Es nützt nichts, mein Freund, immer wieder von vorne anzufangen.

Den Schmerz im Inneren verbergend,
ein Lächeln auf die äußere Hülle malend.
Viele verwelkte Herzen vereint,
füllten die Reichtümer der Erde mit Liebe.
Trennung wurde zum Geschmack, zur Zufriedenheit,
ich wurde durch Tränen gereift,
ich verstehe die Täuschung jetzt gut,
bis die Zeit kommt, ist sogar der Freitag scheiße.

Man kann nicht auf der Wasseroberfläche gleiten, man kann nicht auf dem schlammigen Grund des Wassers gehen.
Man kann es nicht mit den Augen erfassen, die Gedanken im Herzen sind nicht in Bilder zu fassen.
Man kann es nicht mit Hass beenden, der Schmerz der Nacht, verrückt vor Lust.
Ich werde nicht wieder fallen, in dieser unbeständigen Welt sind Abkommen unnötig.

Träume, Träume, Träume, Träume, eine Art Lächeln, das ich in den Welten, die ich erschaffen habe, geschrieben habe.
Träume, Träume, Träume, Träume, eine Art von Schmerz, den man ertragen muss, ist ein Traum.
Träume, Träume, Träume, Träume, wie man lächelt, lehre mich, eine Art erschaffener Traum.
Träume, Träume, Träume, Träume, Träume, Träume, Träume, Träume.