Lyrics and translation Christos Thivaios - Mavro Margaritari (Dolcenera)

Mavro Margaritari (Dolcenera)

Μαύρο μαργαριτάρι, μαύρη ομορφιά και χάρη
μαύρη όπως δεν έχουμε δει στην ζωή μας
τη στείρα παθιάρα και μαύρη
Μαύρη που μαχαιρώνει και το αίμα μου ξηλώνει
Μαύρη και όταν αγιάζει σκοτώνει και δεν τη νοιάζει
μαύρη μαγεία να πάρει, φτιάχνει φωλιά
όταν δεν βγαίνει φεγγάρι
Μαύρη σαν γιαταγάνι, με ματωμένο φουστάνι
Μα οι γείτονες μου κι οι διπλανοί μου δεν πρέπει ποτέ
να το μάθουν πως ήρθε για μένα, εδώ και τώρα για μένα
όταν ο έρωτας για τον έρωτα μιλάει διαρκώς
κάνει τα στραβά μάτια ακόμα κι ο ουρανός
Βροχή που δεν περιμένει κάθε άλλο παρά
ευλογημένη νερό που δε λογαριάζει πνίγει
τις σκάλες, να 'τανε κι άλλες
βροχή που σπάει τα σύνορα
και σου ξεπλένει τα όνειρα
Ο παράνομος έρωτας είναι μια τρικυμία
τσακίζει με το τακούνι την ηρεμία στη γωνία
το σεντόνι γουστάρει να μουσκεύει στο λάθος
γιατί η ευτυχία μισεί να μας βρίσκει μονάχους
Ποτέ η απιστία δε χορταίνει βάζει άρωμα και
περιμένει στους δρόμους γυρνάει και ψάχνει
να πάρει τα θύματα στο λαιμό της
Ο οργασμός μας τραντάζει τα μέλη
και σφαζόμαστε μέσα στο μέλι
Έτσι απροστάτευτη απ' το όνειρο ξυπνάει η ζωή μας
και κρατάει απ' το χέρι τη χαμένη ψυχή μας
πως να ζήσει ένας έρωτας που από φόβο μη σβήσει
τον τρώει η φρικτή σιγουριά
πως μπορεί να κρατήσει
Στοργή που έχει νυχτώσει και τρέχει
να γλιτώσει κρύβεται στου κόσμου το κόρφο
αιτία και ενοχή
που δεν έχει πια στόχο κρύα σαν λάμα και
πόνος, μαύρο γλυκό που σου 'δωσε ο χρόνος
Ο παράνομος έρωτας κυλάει στους λαγόνες
και βαφτίζει το φόρεμα στου κορμιού τους αγώνες
μεσ' στο αμάξι της μπαίνει και αθώα χαϊδεύει
το χρόνο που ξεχειλίζει
γι' αυτό η ζωή περισσεύει
Ένα ψέμα είναι ο έρωτας και προτού ξεδιψάσει
σκορπάει τόση αλήθεια για να σε ξεγελάσει

Черная жемчужина (Dolcenera)

Черная жемчужина, черная красота и грация,
черная, какой мы не видели в жизни своей.
Страстная, бесплодная и черная.
Черная, что ранит меня, кровь мою вырывает.
Черная, и когда освящается, убивает и не заботится,
черная магия, вьет гнездо,
когда луны не видно.
Черная, как ятаган, в окровавленном платье.
Но мои соседи и ближние мои не должны никогда
узнать, как пришла она ко мне, здесь и сейчас для меня,
когда любовь о любви говорит непрестанно,
закрывает глаза даже небо.
Дождь, которого не ждешь, совсем не
благословенный, вода, которая не считается, топит
ступени, пусть бы их было больше,
дождь, что ломает границы
и смывает твои мечты.
Запретная любовь – это буря,
каблуком разбивает покой на углу,
простыня желает промокнуть в ошибке,
потому что счастье ненавидит находить нас одних.
Измена никогда не насыщается, душится и
ждет на улицах, бродит и ищет,
чтобы взять жертвы за горло.
Наш оргазм сотрясает члены,
и мы убиваем друг друга в меду.
Так, беззащитная от сна, просыпается наша жизнь
и держит за руку нашу потерянную душу.
Как жить любви, которая, боясь погаснуть,
съедается ужасной уверенностью,
что сможет удержаться?
Нежность, которой наступила ночь, и бежит
спасаться, прячется в объятиях мира,
причина и вина,
у которой нет больше цели, холодная, как лезвие, и
боль, черная сладость, которую дал тебе время.
Запретная любовь течет по бедрам
и окрашивает платье в борьбе тел,
в машину свою садится и невинно ласкает
время, которое переполняет,
поэтому жизнь остается.
Любовь – это ложь, и прежде чем утолить жажду,
она разбрасывает столько правды, чтобы обмануть тебя.