Lyrics and translation CMX - Palvonnan Eleitä

Palvonnan Eleitä

Asu on vapaa
Täällä aiheet ja käsittely tapaa
Merenrantaa, rautatietä ei näy eikä näy näkyjä
Näkyy sairasvuoteen pääty
Likaiset astiat joissa eiliset odottaa uutta tulemista
Enkelit ei tee tietä tähän innoituksen asumukseen
Ei pasuuna soi, ei suitsua mirha
Ei viisikanta kulmillaan tuo Sofia syviä sanoja
Mutta häilähti äsken kuin kurillaan
Rytmin seassa itkeskellen muisto jostain tulevasta

Ei tämä ole leikki ollenkaan
Ei tämä ole leikki ollenkaan

Hukkaanheitettyjen hetkien pelastajasankarit
Puhuja ja kuuntelija
Veli sisko jotka tietää yksinäisyyden vuoren kirot
Ja kiipeämisen vaikeuden
Eivätkä halua yrittää
Niinkauan kuin se mitä elämäksi sanotaan
Heittää murusia käteen
Vuosi vuodelta heikompaan
Eihän tämän näin pitänyt laulaa ikuista kertosäettään
Kun ajan ikonit syytävät lempeitä hymyjään
Kunnes kasvot mätänee
Kunnes muistan kaiken ulkoa, eikä tekoja enää tule

Ei tämä ole leikki ollenkaan
Ei tämä ole leikki ollenkaan
Ei tämä ole leikki ollenkaan (Ja neitsyt narrin puvussa laskee valtit, kaataa pöydän. Ensimmäinen ja toinen sotilas vastaavat vain toisilleen)
Ei tämä ole leikki ollenkaan (Ja mielettömät odottavat vuoroaan veitset valmiina. Voittaja on se, joka huomaa ajoissa)

Ритуалы Поклонения

Квартира пуста.
Здесь темы и обработка встречаются.
Берега моря, железной дороги не видно, и видений не видно.
Видно только конец больничной койки.
Грязная посуда, в которой вчерашние ожидания ждут нового пришествия.
Ангелы не прокладывают путь к этой обители вдохновения.
Не звучит труба, нет дыма мирры.
Не приносит София глубоких слов, склонив голову набок.
Но она только что убежала, словно в припадке,
В ритме музыки, плача, воспоминание о чем-то грядущем.

Это совсем не игра.
Это совсем не игра.

Герои-спасители растраченных впустую мгновений.
Говорящий и слушающий.
Брат сестра, которые знают проклятия горы одиночества
И молчание восхождения.
И не хотят пытаться.
До тех пор, пока то, что называют жизнью,
Бросает крошки в руку.
Год за годом я чахну.
Не должен был этот куплет петь свой вечный припев,
Когда иконы времени бросают свои нежные улыбки,
Пока лица не сгниют.
Пока я не выучу все наизусть, и действий больше не будет.

Это совсем не игра.
Это совсем не игра.
Это совсем не игра (И дева в наряде шута считает козыри, опрокидывает стол. Первый и второй солдат отвечают только друг другу).
Это совсем не игра (И безумцы ждут своей очереди, ножи наготове. Побеждает тот, кто вовремя заметит).