Lyrics and translation Cornelis Vreeswijk - Epistel 81

Epistel 81

Aan pijpendraaier Lovberg
In het knekelhuis bij de Dante-brug
Geschreven aan het graf

Maurits, ach Maurits, je schaduw verdwijnt
Zie hem in het duister verzinken
Zie goud en purper, dat weelderig schijnt
In de modder zinken
Hoor de klokken van de beiaardier
Zie de veerman op de dode rivier
Zie de laatste haven
Daarom, ach Maurits, laat ons aldus hier
Zoetelief begraven

Ach, langgezochte, verborgen plek
Waar wij de tranen doen plengen
Waar tijd en dood de wijsheid en de gek
Tot een mengsel mensen
Daar is geen afgunst meer, geen nijd en geen haat
En het geluk, toch anders altijd paraat
Zal op het graf niet gaan dansen
Vijanden, Maurits, ze komen te laat
Met gebroken lansen

De beiaardier slaat de maat van het spel
Hij laat de grote klok draaien
Misdienaar doet er zijn beste, jawel
Laat de wierook zwaaien
Langs het pad, dat naar de tempel toe voert
Groeien rozen, en de tortelduif koert
Achter omfloerste vanen
Roffelt de trom en de rouwstoet, ontroerd
Lost zich op in tranen

Aldus belandde in haar allerlaatste bed
De vrouw van de pijpendraaier
Nu is het uit met de dagelijkse pret
Arme armoedzaaier
Van de tapkast tot het graf, zij aan zij
Staan de broeders in een treurige rij
Weent gij, brave borsten
Dorst had ze steeds, net als ik, net als jij
En wij blijven dorsten

Послание 81

Трубочнику Ловбергу
В склепе у моста Данте
Написано на могиле

Мауритс, ах, Мауритс, твоя тень исчезает,
Смотри, как она во тьме тонет.
Смотри, золото и пурпур, роскошно сияющие,
В грязи тонут.
Слышишь колокола звонаря?
Видишь перевозчика на реке мёртвых?
Видишь последнюю гавань?
Поэтому, ах, Мауритс, давай здесь
Возлюбленную похороним.

Ах, долгожданное, сокровенное место,
Где мы проливаем слёзы.
Где время и смерть мудреца и глупца
В единое мешают.
Там нет больше зависти, злобы и ненависти,
И счастье, хоть всегда непостоянное,
На могиле танцевать не будет.
Враги, Мауритс, они опоздали
Со сломанными копьями.

Звонарь отбивает такт игры,
Он вращает большой колокол.
Прислужники стараются изо всех сил,
Размахивают кадилом.
Вдоль дороги, ведущей к храму,
Растут розы, и горлица воркует
За затуманенными знамёнами.
Барабанит барабан, и траурная процессия, тронутая,
Растворяется в слезах.

Так оказалась в своей последней постели
Жена трубочника.
Теперь конец ежедневным радостям,
Бедный бедняк.
От пивной до могилы, бок о бок,
Стоят братья в печальном ряду.
Плачете ли вы, храбрые сердца?
Жажда мучила её всегда, как меня, как тебя,
И мы будем жаждать.