Lyrics and translation Czesław Niemen - Bema pamięci żałobny - rapsod

Bema pamięci żałobny - rapsod

Czemu cieniu odjeżdżasz
Ręce złamawszy na pancerz?
Przy pochodniach
Co skrami grają około twych kolan
Miecz wawrzynem zielony i gromnic płakaniem dziś polan
Rwie się sokół i koń twój podrywa stopę jak tancerz
Wieją, wieją proporce i zawiewają na siebie
Jak namioty ruchome wojsk koczujących po niebie
Trąby długie we łkaniu aż się zanoszą i znaki
Pokłaniają się z góry opuszczonymi skrzydłami
Jak włóczniami przebite smoki, jaszczury i ptaki
Jako wiele pomysłów, któreś dościgał włóczniami
Idą panny żałobne
Jedne podnosząc ramiona
Ze snopami wonnymi, które wiatr w górze rozrywa
Drugie w konchy zbierając łzę co się z twarzy odrywa
Inne drogi szukając choć przed wiekami zrobiona
Inne tłukąc o ziemię wielkie gliniane naczynia
Czego klekot w pękaniu jeszcze smętności przyczynia
Chłopcy biją w topory pobłękitniałe od nieba
W tarcze rude od świateł biłą pachołki służebne
Przeogromna chorągiew co się wśród dymów koleba
Włóczni ostrzem o łuki rzekłbyś oparta podniebne
Wchodzą w wąwóz i toną
Wychodzą w światło księżyca
I czernieją na niebie a blask ich zimny omusnął
I po ostrzach jak gwiazda spaść nie mogąca prześwieca
Chorał ucichł nagle i znów jak fala wyplusnął
Dalej, dalej aż kiedyś stoczyć się przyjdzie do grobu
I czeluście zobaczym czarne co czycha za drogą
Które aby przesadzić ludzkość nie znajdzie sposobu
Włócznią twego rumaka zeprzem jak starą ostrogą
I powleczem korowód
Smęcąc ujęte snem grody
W bramy bijąc urnami gwizdając w szczerby toporów
Aż się mury Jerycha porozwalają jak kłody
Serca zemdlałe ocucą pleśń z oczu zgarną narody
Dalej
Dalej

Памяти Бема скорбный - рапсод

Зачем, тень, ты уходишь,
Руки сломав о панцирь?
При факелах,
Что искрами играют вокруг твоих колен,
Меч лавром зелёный и свечей плачем сегодня поляны полны.
Рвётся сокол и конь твой поднимает ногу, как танцор.
Веют, веют знамёна и накрывают друг друга,
Словно шатры подвижные войск, кочующих по небу.
Трубы длинные в рыдании заходятся и знаки
Кланяются с неба опущенными крыльями,
Как пронзённые копьями драконы, ящеры и птицы.
Как много замыслов, что ты преследовал копьями!
Идут девы скорбные,
Одни поднимая руки
С охапками благовоний, что ветер в вышине разрывает,
Другие в раковины собирая слёзы, что с лица стекают,
Иные дороги ища, хоть веками проложены,
Другие о землю разбивая большие глиняные сосуды,
Чей треск при разрушении ещё больше печали добавляет.
Юноши бьют в топоры, посиневшие от неба,
В щиты, рыжие от огней, в белые посохи служебные.
Огромное знамя, что среди дымов колышется,
Остриём копья о небеса, словно, опирается.
Входят в ущелье и тонут,
Выходят в свет луны
И чернеют на небе, а блеск их холодный коснулся
И по остриям, как звезда, неспособная упасть, просвечивает.
Хорал стих внезапно и вновь, как волна, взметнулся.
Дальше, дальше, пока однажды не скатится к могиле.
И бездны увидим чёрные, что подстерегают за дорогой,
Которые, чтобы перейти, человечество не найдёт способа.
Копьём твоего коня переломаю, как старую шпору,
И поведу шествие,
Опечаливая охваченные сном города,
В ворота ударяя урнами, свистя в прорехи топоров,
Пока стены Иерихона не развалятся, как брёвна.
Сердца изнемогшие пробудятся, плесень с глаз сотрут народы.
Дальше,
Дальше.