Naan Pizhaippeno - Darbuka Siva feat. Sathya Prakash translation in German

Naan Pizhaippeno

மாமு பொழுது போகல
படம் பிடிக்கல
கண்ணில் பசுமை காணல, காற்று கூட அடிக்கல

ஒரு தாமரை நீரினில் இல்லாமல் இங்கே ஏன்
இரு மேகலை பாதங்கள் மண் மீது புண்ணாவதேன்
ஓர் ஓவியம் காகிதம் கொள்ளாமல் இங்கே ஏன்
அதன் ஆயிரம் ஆயிரம் வண்ணங்கள் பெண்ணாவது ஏன்

நான் பிழைப்பேனோ
மூச்சு வாங்குதே
நூறையும் தாண்டி காய்ச்சல் ஏறுதே
ஞாபகம் எல்லாம் பாவை ஆகுதே
நாடகம் போலே நாட்கள் போகுதே

ஆயிரம் பூக்கள் தூவ தோணுதே
தோன்றிடும்போதே பாவம் தீருதே
காரிகையாலே காற்றும் மாறுதே
வானிலை வெப்பம் தோற்றுப் போகுதே

காலை விழிப்பு வந்ததும்
கண்ணில் அவள் முகம்
என்னை புதிய ஒருவனாய்
செய்யும் செய்யும் அறிமுகம்
இதுநாள் வரை நாள் வரை இல்லாத பூந்தோட்டம்
திடு திப்பென திப்பென எங்கெங்கும் ஏன் வந்தது
உன்னை பார்ப்பது நிச்சயம் என்றான அன்றாடம்
என்னை சில்லிட வைத்திடும் பூகம்பம் தான் தந்தது

நான் பிழைப்பேனோ
மூச்சு வாங்குதே
நூறையும் தாண்டி காய்ச்சல் ஏறுதே
ஞாபகம் எல்லாம் பாவை ஆகுதே
நாடகம் போலே நாட்கள் போகுதே
ஏன் உன்னை பார்த்தால் பூர்வ ஞாபகம்
ஏழெட்டு நுாலாய் வந்து போகணும்
வீட்டுக்கு போனால் அங்கும் உன்முகம்
வீம்புடன் வந்தே வீழ்த்தி பார்க்கணும்

வெண்ணிலா தூரத்து பார்வைகள் போகாதே
அதை என்னிடம் வா என்று சொன்னாலும் வராதே
நான்கைந்து வார்த்தைகள் நான் சேர்க்கிறேன்
வைரக்கல் போல ஒவ்வொன்றும் நான் கோர்க்கிறேன்
ஏதேனும் பேசாமல் தீராதினி உறையும் பனி

Werde ich überleben

Liebling, die Zeit vergeht nicht,
der Film gefällt mir nicht,
ich sehe kein Grün in meinen Augen, nicht einmal der Wind weht.

Warum ist ein Lotus hier ohne Wasser?
Warum werden deine zarten Füße auf der Erde wund?
Warum ist ein Gemälde hier ohne Papier?
Warum werden seine tausend, tausend Farben zu dir, o Frau?

Werde ich überleben?
Ich ringe nach Luft,
das Fieber steigt über hundert Grad.
Alle meine Erinnerungen werden zu deinem Bild,
die Tage vergehen wie ein Schauspiel.

Es drängt mich, tausend Blumen zu streuen,
sobald der Gedanke aufkommt, schwindet das Leid.
Durch dich, Schönheit, ändert sich sogar der Wind,
die Hitze des Wetters unterliegt dir.

Sobald ich morgens aufwache,
ist dein Gesicht vor meinen Augen.
Es macht mich zu einem neuen Menschen,
stellt mich neu vor.
Ein Blumengarten, den es bis heute nicht gab,
warum ist er plötzlich, plötzlich überall erschienen?
Der Alltag, an dem ich dich sicher sehe,
brachte ein Erdbeben, das mich erschauern lässt.

Werde ich überleben?
Ich ringe nach Luft,
das Fieber steigt über hundert Grad.
Alle meine Erinnerungen werden zu deinem Bild,
die Tage vergehen wie ein Schauspiel.
Warum, wenn ich dich sehe, kommen alte Erinnerungen (aus früheren Leben)?
Wie sieben, acht Fäden müssen sie kommen und gehen.
Gehe ich nach Hause, auch dort dein Gesicht.
Mit Trotz kommend, muss es mich überwältigen.

Mondlicht, deine fernen Blicke, weiche nicht.
Selbst wenn ich sage: "Komm zu mir", kommst du nicht.
Vier, fünf Worte füge ich hinzu,
wie Diamanten reihe ich jedes einzelne auf.
Wenn du nichts sagst, endet dieser gefrierende Tau nicht.