Lyrics and German translation Daygard - Mohtaseb

Mohtaseb

یه پارادوکس مطلق که میره راست راست راه
پاهاش اینوره سرش یه ور تو بازداشتگاش
تخم نمیکنه هیچ غریقی بپره باهاش
توو این باطلاق یه جونور قالتاق
محتسب مونده جا امضای باتومت رو کمرم
محتسب میزنم تا از زدنت رو نبرم
محتسب عطر بزن از گندت بو نبرن
نقاشای شهر بپاشن به بومت رنگ خون
یه جا که فقط آشغالا رو بدن راه تو جمع
توو خواب خوش یه گوشه ای تو پلاسما تو سطل
اگه صدای استخونم در نیاد صدای زبونم میاد
فرخی نیستم لبامو بدوزید بهم
میکنه پاره آرواره هام نخ بخیه ات
خودت که تو سایه ای و من دنبال بقیه ات
این حکم آخر زمینه تو دادگاه طبیعت
تو آفت بهاری بچسب به یقه ی غریزه ات
سیب سرخ ممنوع تو شب شعر دریدن
با طناب دار رفتن به بدرقه ی حقیقت
محتسب، من نخورده مستم
یه جماعت هم عین من کبریت بگیر تا بترکه شهر از
صدا میده کو؟ کو؟
فاخته لونه نکرده گوشه ی اتاقت
یه هیولاس که گشنه اس هان؟
بگو چی داری چرب و چیلی تر از شیکم داروغه
میزنه یه گاز از گوشه ی بانک، داد میزنه، میلرزه! حقم کو؟
راه میره تو خیابون، ماشینارو میده قورت عر میزنه! حقم کو؟
سیخ میکشه به برجات
میکشه به نیش هی میجوئه میجوئه! حقم کو؟
نمیکنی جایی واسه موندن پیدا
تو همیشه میزدی تا جایی که زورت میچربید
نه موندگاری نه پرچمی که زیرش میگندی
ماشین حساب جواب نمیداد کدومش می صرفید
زنی که جیغ میزد، بچه ای که نمی خندید
اندیشه رو خفه میکرد به زور تهدید
قدیما چوب داشت الان تفنگ و هفت تیر
همرو بلعید رسید به ته دیگ
صدای تیز گشنه ها رو نمیشه نشنید
موشت تو سوراخ نمیره جارو ببند به دمبش
کوبید تو صورت مسئله با پتک کلفتش
جنایتی به اسم قانون که میشه تصویب
متهم رو به دیوار، خسرو با گل سرخش
جوخه ات به سر سبز ما میندازه تیکه
زبون سرخ رو سیاه کرد تو این نظام دیکته
یه شهروند خوب، یه کر و لال شیکه
یه پرسه ی شبونه میگه چه اوضاع خیطه
محتسب، من گلوم از درد پره
تو چشمام زل بزن که نگاهم از مرگ پره
من یه هیولام که داروغه زاییدتم
فرقمون اینه که صدام از سم پره
تو ریشه های پوسیده، توو ویترین قدرت باش
ولی این هیولا مست می و الکله
میکنه میبره با خودش هر چی که هست
یه سرطانه که شهر ازش پره
میزنه یه گاز از گوشه ی بانک، داد میزنه، میلرزه! حقم کو؟
راه میره تو خیابون، ماشینارو میده قورت عر میزنه! حقم کو؟
سیخ میکشه به برجات
میکشه به نیش هی میجوئه میجوئه! حقم کو؟
نمیکنی جایی واسه موندن پیدا
یکی بگه، حقم کو؟
میزنه یه گاز از گوشه ی بانک، داد میزنه، میلرزه! حقم کو؟
راه میره تو خیابون، ماشینارو میده قورت عر میزنه! حقم کو؟
سیخ میکشه به برجات
میکشه به نیش هی میجوئه میجوئه! حقم کو؟
نمیکنی جایی واسه موندن پیدا
یکی بگه، حقم کو؟

Mohtaseb

Ein absolutes Paradox, das kerzengeradeaus geht
Seine Füße hier, sein Kopf woanders in ihren Gewahrsamzellen
Kein Ertrinkender wagt es, mit ihm zu springen
In diesem Sumpf ein listiges Ungetüm
Mohtaseb, die Spur deines Schlagstocks ist noch auf meinem Rücken
Mohtaseb, ich schlage zu, damit ich nicht von deinem Schlag überwältigt werde
Mohtaseb, parfümiere dich, damit sie deinen Gestank nicht riechen
Die Maler der Stadt sollen die Farbe des Blutes auf deine Leinwand spritzen
An einem Ort, wo nur der Abschaum in die Menge gelassen wird
In einem süßen Traum, in einer Ecke im Plasma, im Eimer
Wenn meine Knochen nicht schreien, dann schreit meine Zunge
Ich bin nicht Farrokhi, näht mir nicht den Mund zu
Meine Kiefer zerreißen deine Naht
Du selbst bist im Schatten, und ich suche deine Spur
Das ist das letzte Urteil der Erde im Gericht der Natur
Du bist eine Frühlingsplage, klammere dich an den Kragen deines Instinkts
Verbotener roter Apfel in der Nacht der Zerreißung
Mit dem Strick zum Abschied von der Wahrheit gehen
Mohtaseb, ich bin betrunken, ohne getrunken zu haben
Eine ganze Gemeinde ist wie ich, zünde ein Streichholz an, damit die Stadt explodiert
Es klingt: Wo? Wo?
Hat die Turteltaube nicht in der Ecke deines Zimmers genistet?
Ein Monster ist es, das hungrig ist, ha?
Sag, was hast du Fetteres und Schmierigeres als den Bauch des Vogts?
Es beißt in eine Ecke der Bank, schreit, bebt! Wo ist mein Recht?
Es geht die Straße entlang, verschluckt die Autos, brüllt! Wo ist mein Recht?
Es spießt deine Türme auf
Es beißt zu, kaut und kaut! Wo ist mein Recht?
Du findest keinen Platz zum Bleiben
Du hast immer zugeschlagen, solange deine Kraft reichte
Keine Beständigkeit, keine Flagge, unter der du verrottest
Der Taschenrechner gab keine Antwort, welche sich lohnte
Die Frau, die schrie, das Kind, das nicht lachte
Das Denken wurde mit Gewalt und Drohungen erstickt
Früher gab es einen Stock, jetzt Waffen und Pistolen
Alles verschlungen, bis zum Rest im Topf
Den schrillen Schrei der Hungrigen kann man nicht überhören
Deine Maus passt nicht ins Loch, binde ihr eine Bürste an den Schwanz
Es schlug mit seinem dicken Hammer auf das Problem ein
Ein Verbrechen im Namen des Gesetzes, das verabschiedet wird
Der Angeklagte an der Wand, Khosrau mit seiner roten Rose
Dein Erschießungskommando wirft unserem grünen Haupt Brocken hin
Die rote Zunge wurde in diesem Diktat-System geschwärzt
Ein guter Bürger, ein stilvoller Taubstummer
Ein nächtlicher Spaziergang sagt, wie mies die Lage ist
Mohtaseb, meine Kehle ist voller Schmerz
Schau mir in die Augen, denn mein Blick ist voller Tod
Ich bin ein Monster, das der Vogt geboren hat
Der Unterschied ist, dass meine Stimme voller Gift ist
Du in den verfaulten Wurzeln, sei im Schaufenster der Macht
Aber dieses Monster ist betrunken von Wein und Alkohol
Es reißt und nimmt mit sich, was immer es gibt
Ein Krebs, von dem die Stadt voll ist
Es beißt in eine Ecke der Bank, schreit, bebt! Wo ist mein Recht?
Es geht die Straße entlang, verschluckt die Autos, brüllt! Wo ist mein Recht?
Es spießt deine Türme auf
Es beißt zu, kaut und kaut! Wo ist mein Recht?
Du findest keinen Platz zum Bleiben
Jemand sage, wo ist mein Recht?
Es beißt in eine Ecke der Bank, schreit, bebt! Wo ist mein Recht?
Es geht die Straße entlang, verschluckt die Autos, brüllt! Wo ist mein Recht?
Es spießt deine Türme auf
Es beißt zu, kaut und kaut! Wo ist mein Recht?
Du findest keinen Platz zum Bleiben
Jemand sage, wo ist mein Recht?