Lyrics and translation Dionysis Savvopoulos - Makry Zeimpekiko Gia To Niko

Makry Zeimpekiko Gia To Niko

Λοιπόν μολύβι και χαρτί, η απόγνωση άνοιξε λαγούμι
στοές που χώθηκαν με λάμψεις μαχαιριού σε πιο στενό κελί
ψηλά με πέπλα αίματος χλιμίντριζε η Σελήνη
Δεν έχει ελπίδα, ελευθερία δεν ζητά, αλλά δικαιοσύνη
Γεννήθηκε σ' ένα λασπότοπο, κοντά στην Κατερίνη
Σκιές με λάμπες θυέλλης που γλιστρούν στου Άδη το πανί
Ο Νίκος ήταν ο πρωτότοκος, τον άλλον λέγαν Δημοσθένη
Βουβός δεσμός, εικόνα παιδική, σε άλλο χρόνο αναπλεγμένη
Ο γέρος του είχε κρυψώνα το βουνό απ' το '45
Κι οι χωρικοί απ' τον φόβο των Αρχών, μακραίναν κι απ' τον γιο
Κι αυτός τους έβλεπε στρωμένους στην δουλειά και μέσα του άναβε η μανία
του στριμωγμένου ανάμεσα στο πλήθος και την Αστυνομία
Ώσπου μια μέρα χωρίς αποσκευή, τσουλώντας της τρύπας του την ρόδα
Κυλάει απ' την Μακεδονία ως εδώ, κι ακόμα που θα βγει;
Θα τρέχει πάντα για το άστρο που δε φτάνει καμιά Αστυνομία
Για τους φυγάδες αυτός ο ουρανός είν' η παρανομία
Νίκο, αγγίζω το στοιχείο σας
Νίκο, μες τον υπόκοσμο της γλώσσας
Δυο καταδίκες 6 χρόνια για κλοπή, τον είδα όταν βγήκε
Κρατούσε πλέον μιαν απόσταση απ' την τρέλα, όχι για να σωθεί
Αλλά για να την σώσει αν με εννοείς, να λόγου χάρη ήθελε γάμο
Και τότε τού 'παν έλα σε μάς για να προδώνεις
δε δέχθηκε στιγμή!
Κι απ' την βαθειά των υπογείων τους την λύσσα,
κατέφυγε στην επαρχία
Μα όπου κι αν πήγε, το σήμα είχε σταλεί,
στην Σαλονίκη τον τσακίσαν
Σχεδόν τρεκλίζοντας ξανάρθε στην Αθηνά,
και τότε πιάσαν τη μνηστή του
Της είπαν λόγια, βοηθήσαν κι γονείς
ώσπου διέκοψε μαζί του
Κι ωστόσο ζούσε τελείως σοβαρός,
υπνοβατώντας σ' ένα κράτος
Που θριαμβεύει με μιαν ατέλειωτη στριγκλιά
διαφυγή καμιά
Κρατώντας μόνο μια κρυφήν αναπνοή,
των μπουζουκτζίδικων το γκέτο
Βαθιά εικόνα, που η έκσταση εκεί, ακόμα λειτουργεί
ν' ακούω έλεγε τα λόγια, τη φωνή,
και τ' αδελφάκι μου υψωμένο
να το κοιτάω στον χορό του μοναχό, και κάτι να παθαίνω
Νίκο, σκυλάδικο Σαββάτο
Νίκο, σπασίματα γεμάτο
Παραγγελιά, και περιμέναν καθισμένοι, και τα ηχεία το αναγγείλαν
Κι όλα τα όργανα συλλάβαν το σκοπό για το χορό του Δημοσθένη
Καθώς ανέβαινε, η πίστα ήταν γεμάτη,
ακούστηκε να ουρλιάζει
Παραγγελιά! γιατί το είδε το κακό
με δρασκελιές να πλησιάζει
Η πίστα άδειασε, μονάχα δυο αστυνόμοι, χορεύαν, γυρνώντας του την πλάτη
τότε τους έσπρωξε ο μικρός με μια στριγκλιά
δικό μου το κομμάτι!!
Τον ρίξαν κάτω σε γυαλιά κομματιασμένα,
ξεφώνιζε όπως τον εσέρναν
Σαν ένα φιλμ ιλιγγιώδες η ζωής τους,
του Νίκου έκαψε τα φρένα
Έξω απ' την τρέλα δεν είχε κάτι να πιαστεί,
γιατί του το 'χαν διαλύσει
Κατρακυλάει στον προβολέα των σκοταδιών του,
στην φρικαλέα ατραξιόν του
Με τόση βία που είναι αδύνατον να πω, τι έγινε εκεί κάτου
Το δράμα όλο συντελέστηκε θαρρώ, στον χώρο του αοράτου
Στον εαυτό του είπε Νίκο, συγκρατήσου
τραβώντας κιόλας το λεπίδι
Τον πρώτο που την έφαγε τον είδαν, με μια ταυτότητα να σκύβει
Σφαχτηκαν 3 μαχαίρωσε άλλους 6,
φωνές, ανοίχτε θα μας σφάξουν
Τραβώντας έξω τον μικρό παραμιλούσε
εσένα δε θα σε πειράξουν.
Νίκο, σόι αλλοπαρμένο
Νίκο, τι έχεις καμωμένο;
Μετά κατέφυγε στο σπίτι ενός γνωστού, μα ένιωσε ότι θα τον δώσουν
θα φύγω είπε με μια βάρκα ν' ανοιχτώ,
φουρτούνες να με πνίξουν, ΝΑ!
Να τρελαθούνε, που Νίκο να γυρεύουν
και Νίκο να μην βρίσκουν
Μα όπως βγήκε τους είδε σαν βαλέδες,
ο ένας με τις χειροπέδες
Τον εκυκλώσαν βγαίναν απ' τα γύρω μέρη,
κρεμόταν η ζωή του
από ένα νήμα που δε θα 'δινε σ' αυτούς
και πέταξε μαχαίρι
Να αναγκαστούν να τον σκοτώσουν οι Αστυνόμοι
μα εκείνοι τού ριχναν στα πόδια
Σερνόταν κι έβριζε ώσπου ένας ταβερνιάρης
του 'δωσε μια με ένα καδρόνι
Η δίκη του έγινε τον άγριο Νοέμβρη, το ένιωθε άραγε κι εκείνος;
Ο Τύπος πάντως, τον πρόβαλε ανοιχτά
σαν αιμοβόρο κτήνος
Τα ίδια λέγαν και πολλοί προοδευτικοί
παράξενο δεν ήταν
Η σύμβασή τους διαισθάνθηκε σ' αυτόν, μιαν άλλη απειλή
Τό 'παν επίσης λαϊκοί ένα σωρό, στον συνεργάτη ενός εντύπου
Μα ο Μπιθικώτσης τον διώχνει και του λέει
που να σου εξηγώ
Δεν είχε μάρτυρες εκτός τ' αφεντικό και την νοικοκυρά του
Οι δικηγόροι λέγαν ανώμαλη ψυχή,
κοιτάξτε τα χαρτιά του
Νίκο, χωριό συσκοτισμένων
Νίκο, ποίοι σ' έχουν κυκλωμένο;
Ο ίδιος ξέγραψε απ' αρχής τον εαυτό του,
το είπε πρέπει να πεθάνω
Μπήκε στον κόπο δηλαδή τον δικαστών
μα αυτοί δεν μπήκαν στον δικό του
Καθώς διηγώταν την ζωή του,
θαρρούσα δε θ' αντέξω
Η δική εξελισσόταν μέσα μα η δικαιοσύνη ήταν απ' έξω
Στα γράμματά του από τη φυλακή, ο βίος δε διαφέρει
Ασφυκτιούσε σαν ζωο μυθικό, εδώ όσο κι εκεί
Μην είναι τάχα ένα ρίγος παραπέρα, που δείχνει απόσταση από το δράμα
και μεταφέρει σαν ιπτάμενο ένα θαύμα
της δικαιοσύνης την γαλέρα
Η τέχνη μου έζησε παράξενες στιγμές, και από δίκιο ξέρει
Τα κίνητρά του δεν ήταν ταπεινά,
τον βλέπω σε αργές στροφές
Σαν μια Θεότητα που λύει τον πανικό της και διαστέλλεται ξεσπώντας
Στ' ανυποψίαστα μπουλούκια του γλεντιού, που βιάζουν το άσυλό της
Η ουρά που αυξάνει φτύνοντάς τον ας λυσσάει,
με τον ζουρλομανδύα
και με τα ηλεκτροσόκ να τον κλονίσει,
θα λάβει ότι της αξίζει
Στους λαβυρίνθους του εφιάλτη οδηγημένη, αιώνια, δίχως σωτηρία
Στην τακτική δουλεία του δικαστή, που δεν καταλαβαίνει
Νίκο, ποτέ δε θά 'ναι έτσι
Νίκο, είν' η αρρώστια που μας σώζει
Καθώς σε φέρνει πιο μακριά κι απ' το κελί σου
Νίκο, στον ουρανό της μουσικής σου

Long Zeibekiko for Nikos

So, pencil and paper, despair has opened a tunnel,
galleries dug with flashes of a knife into a tighter cell.
High above, with veils of blood, the Moon shimmered.
He has no hope, seeks not freedom, but justice.
Born in a mud puddle, near Katerini,
shadows with storm lamps that slide on the canvas of Hades.
Nikos was the firstborn, the other was called Demosthenes,
a silent bond, a childhood image, woven in another time.
His old man had the mountain as a hideout since '45,
and the villagers, fearing the Authorities, distanced themselves from the son as well.
And he saw them bent over in their work, and the fury of being squeezed
between the crowd and the Police ignited within him.
Until one day, without luggage, rolling the wheel of his hole,
he rolls from Macedonia all the way here, and where will he end up?
He will always run for the star that no Police can reach,
for fugitives, this sky is their lawlessness.
Nikos, I touch your element,
Nikos, within the underworld of language.
Two convictions, 6 years for theft, I saw him when he got out,
he kept a distance from madness, not to save himself,
but to save it, if you understand, he wanted, for example, marriage.
And then they told him, come to us, betray,
he didn't accept for a moment!
And from the depths of their basements' fury,
he sought refuge in the province.
But wherever he went, the signal had been sent,
in Thessaloniki they broke him.
Almost staggering, he came back to Athens,
and then they caught his fiancée.
They told her things, her parents helped too,
until she broke up with him.
And yet he lived completely serious,
sleepwalking in a state
that triumphs with an endless scream,
no escape.
Holding only a secret breath,
the ghetto of the bouzouki joints,
a deep image, where the ecstasy there still works,
to hear, he said, the words, the voice,
and my little brother raised high,
to watch him in his lonely dance, and something would happen to me.
Nikos, Saturday night bouzouki joint,
Nikos, full of broken plates.
A request, and they waited seated, and the speakers announced it,
and all the instruments grasped the melody for Demosthenes' dance.
As he climbed, the dance floor was full,
he was heard screaming,
Request! because he saw evil
approaching with strides.
The dance floor emptied, only two policemen danced, turning their backs on him,
then the young one pushed them with a scream,
it's my song!!
They threw him down on broken glass,
he was screaming as they dragged him.
Like a dizzying film, their life,
burned Nikos' brakes.
He had nothing to hold onto outside of madness,
because they had destroyed it for him.
He tumbles into the projector of his darkness,
into his horrifying rollercoaster.
With such violence that it's impossible to say what happened down there,
the whole drama, I believe, took place in the realm of the invisible.
He said to himself, Nikos, hold back,
already pulling the blade.
They saw the first one who got it, bending over with an ID.
3 were slaughtered, he stabbed 6 more,
shouts, open up, they'll slaughter us.
Dragging the young one outside, he muttered,
they won't touch you.
Nikos, a family gone astray,
Nikos, what have you done?
Then he sought refuge in an acquaintance's house, but he felt they would give him up,
I'll leave, he said, with a boat on the open sea,
storms to drown me, YES!
Let them go crazy, searching for Nikos
and finding no Nikos.
But as he went out, he saw them like vultures,
one with handcuffs.
They surrounded him, emerging from the surrounding areas,
his life hanging
by a thread he wouldn't give to them,
and he threw a knife.
To force the Police to kill him,
but they shot at his feet.
He crawled and cursed until a tavern owner
gave him one with a wooden beam.
His trial took place in the harsh November, did he feel it too?
The Press, however, openly portrayed him
as a bloodthirsty beast.
Many progressives said the same,
it wasn't strange.
Their convention sensed in him another threat.
Many common people told the same to a collaborator of a publication,
but Bithikotsis dismisses him and says,
how can I explain it to you.
He had no witnesses except his boss and his landlady,
the lawyers said, abnormal soul,
look at his papers.
Nikos, village of the darkened,
Nikos, who has you surrounded?
He himself wrote himself off from the beginning,
he said, I must die.
He went to the trouble, that is, of the judges,
but they didn't go to his.
As he recounted his life,
I thought I wouldn't be able to bear it.
The trial was unfolding inside, but justice was outside.
In his letters from prison, life is no different,
he suffocated like a mythical beast, here as much as there.
Isn't it perhaps a shiver beyond, that shows distance from the drama
and carries like a flying miracle
the galley of justice?
My art has lived strange moments, and it knows from justice.
His motives were not humble,
I see him in slow turns,
like a Deity who solves her panic and expands, bursting out
on the unsuspecting herds of revelers who violate her asylum.
Let the queue that grows, spitting on him, rage,
with the straitjacket
and with electroshocks to shake him,
it will receive what it deserves.
Led eternally into the labyrinths of the nightmare, without salvation,
into the regular slavery of the judge who doesn't understand.
Nikos, it will never be like that,
Nikos, it's the illness that saves us,
as it brings you further away even from your cell,
Nikos, into the sky of your music.