Lyrics and translation Dursun Ali Erzincanlı - Asude Bir Şafak

Asude Bir Şafak

Hatıranın cihanı bir daha velveleye verişiyle seni düşünüyor,
Daha binlercesine muntazır gözler olarak lütfunu diliyor ve dileniyoruz.
Ey ak alınlı, açık yüzlü, serverler serveri!.
Bilsen, gündüzlerin bulandığı, gecelerin karardığı şu günlerde,
âleme âb-ı hayat getiren mücessem hikmet ağzının bârına ne kadar muhtacız.
Eğer canı dudağına gelmişlere bir nazar ediversen,
Rengi solmuşlara, yolda kalmışlara hayat olacak bakışın,
Semamızda hayta kuşları uçuracak...
Ey, adına, güneşin kemerine mercan dizilen serfirâz!
Devran kurulduğu günden beri senin bir bestecin
Ve şu dönüp duran küçük yuvarlak, edeple sana ninni söyliyen
Ve her nâmesinde bin bülbül ahı gizli bir dayen ...
Mülk denen muamma senin dilin, melekût o sadeften içre gönlündür.
Dilini aç, yeniden inciler saçılsın, kapındaki dilencilere mutluluk gelsin...
Şu bizim gecenin kıvırcık saçlarını sen tara,
Gönlümüzde âsûde bir şafak şem′ası yak
Ve krallara taç giydiren o elinle ikiye ayırdığın Ay'ın Hilâl olmuş bir parçasını
Taç diye başımıza koy, bu yoksullara sultanlık bağışla!.
Sen firûze kubbeler üzerinde elden ele gezen bir gülsün,
Ama şanına sezâ hürmeti gösteremedik.
Sen de bu asrın bilmemişlerine, görmemişlerine kırılma.
Kurtuluş sabahı senin zülfünün teline takılmıştır...
Gönlümüze doğ, Sultan olduğunu bir daha içimize duyuruver.
Ey Medine varlığına bir peçe Ravzâ!.
Sen bir yere, bir zamana, mahsus olamazsın.
Her yerde, her zaman, herkesin gönlünde tek varlık incisi Sen′sin.
Artık varlığına gül; güller açılıp âlem bir hoş olsun.
Gamzende çiçekler açtıkça açsın
Ve sâbâ rüzgârı uğradığı her yerde o kokuyu sürünsün gezsin...
Köyüne uğramadığımızı yüzümüze vurma.
Eğer sıkılmasaydık; kusurlarımızın ağırlığını omuzlarımızda duymasaydık
Ve şu kayıtlardan, bentlerden kurtulsaydık,
Bir Ah!'la huzurunu velveleye verip, gelmişe yeni bir aşk erkânı öğretirdik.
Sen'in köyünün bir avuç çakılı cihanlara bedeldir.
Toprağını göze sürme yapma, bin sultanlıktan yeğdir;
Bütün kusurlarımıza rağmen, diktiğin işaretlerin dibinde,
Tavafta, Arafat′da, Müzdelife′de, Minâ'da
Ve sonra günahlardan arınmışlara karışarak,
Yeşil parmağıyla mübarek ruhuna işaret eden temiz kubbenin altında
El-etek açanlarla hayalen huzuruna geliyor
Ve sıkıla sıkıla içimizde keşfedilmemiş dertleri yine sana açıyoruz.
Sevmeyen gönüllerimizi, ehramlaşan benliğimizi, Cehennem gibi öfkemizi,
Affetmeyi unuttuğumuzu, içimize yabancı kalışımızı, şefkat cemâline arzediyoruz...
Emrolunduğu şeylerin onda birini yaparsa, kurtulur" diye
Ferman ettiğin bir yığın mücrim olarak, vaadini kalkan yaparak,
Büyük ümitlerle, kavuşma yerine mahrem olmak için çırpınıyoruz.
Ey şanı yüce Nebi! Atının yularını şu günahkar ellere ver.
Senin seyisin ve nöbettarın olarak,
Şu bakir ülkenin bütün bağ ve bostanını sana gezdirelim.
Nefesin ab-ı hayat olsun bu çöle.
Gökten yıldızları indirip, atının ayaklarının altına serelim.
Yok eğer istersen saç ve sakalımızla geçtiğin yerleri süpürüp,
Varlığımızı yoluna kaldırım taşları gibi dökelim.
Yetr ki, nefeslere hayat veren nefesini omuzlarımızda duyalım.

End

A Serene Dawn

As the memory's world once again stirs with commotion, I think of you,
And like thousands of others, with expectant eyes, we beg and plead for your grace.
Oh, you of the fair brow, open face, server of servers!.
If only you knew, in these days where days are clouded and nights are dark,
how much we need the burden of your embodied wisdom, which brings the water of life to the world.
If you would but cast a glance at those whose lives hang by a thread,
Your life-giving gaze upon the pallid, the stranded,
would send birds of prey soaring in our skies...
Oh, you, the triumphant one, whose name adorns the sun's belt with coral!
Since the day the universe was established, you have been its composer,
And this small, spinning sphere, a lullaby singer to you with respect,
And every letter of its name hides the sigh of a thousand nightingales...
The enigma called the realm is your tongue, and the kingdom of heaven lies within that pearl-like heart.
Open your lips, let pearls scatter again, and let happiness come to the beggars at your door...
Comb the curly hair of our night,
Light a lamp of serene dawn in our hearts,
And with that hand that crowns kings, place a crescent piece of the Moon you split in two,
As a crown upon our heads, and grant these poor souls a sultanate!.
You are a rose passed from hand to hand on turquoise domes,
But we have failed to show the respect due to your glory.
Do not be offended by the ignorance and blindness of this age.
The morning of salvation is tied to a strand of your hair...
Rise in our hearts, remind us once again that you are the Sultan.
Oh, Ravza, a veil upon the existence of Medina!.
You cannot be confined to one place, one time.
Everywhere, at all times, you are the single pearl of existence in everyone's heart.
Now smile upon your existence; let roses bloom and the world become delightful.
Let flowers bloom in your dimples,
And let the saba wind carry that fragrance wherever it goes...
Do not reproach us for not visiting your village.
If we were not so burdened, if we did not feel the weight of our flaws upon our shoulders,
And if we were free from these constraints and barriers,
With a single sigh, we would stir your peace and teach a new order of love to the world.
A handful of gravel from your village is worth more than the worlds.
Do not apply kohl made of your soil to our eyes, for it is better than a thousand sultanates;
Despite all our faults, at the foot of the signs you have erected,
In Tawaf, Arafat, Muzdalifah, Mina,
And then mingling with those cleansed of sins,
Beneath the pure dome that points with a green finger to your blessed soul,
We come to your presence in spirit, with hands outstretched,
And with sighs, we once again reveal our undiscovered sorrows to you.
We present our unloving hearts, our pyramidal egos, our hellish anger,
Our forgetfulness of forgiveness, our alienation from ourselves, to your compassionate countenance...
If he does a tenth of what is commanded, he will be saved," you decreed,
As a multitude of criminals, using your promise as a shield,
We strive with great hope to become intimate with the place of reunion.
Oh noble Prophet! Give the reins of your horse to these sinful hands.
As your groom and watchman,
We will show you all the vineyards and gardens of this virgin land.
Let your breath be the water of life to this desert.
Let us bring down the stars from the sky and lay them beneath your horse's hooves.
Or if you prefer, we will sweep the paths you tread with our hair and beards,
And lay down our very beings as paving stones for your way.
Just let us feel your life-giving breath upon our shoulders.

End