Lyrics and translation Edorf - Hiljainen vartija

Hiljainen vartija

Tämän elämäni viimeisenä iltana
Annan kurjuuttani laulun epävireisenä pilkata
Kannan hurjuuttani liekehtivänä viittana
Vierelläni riivaaja, näkijäin, piinaaja
Ei yhtään unta enää, lunta kerää, ikkuna nukkuva tajunta herää
Vuoroin sammun ja elää, surkea satu kun suru ei satuta ketään
Kauhujen keskeltä houreideni uumenista
Toivon viimeinen ääni vaatii kuulemista
Tähtiin kirjoitetut piilotetut sanat
Ovat kai samat, jotka huulillasi nyt taivaltavat
Ne etsivät ja punovat yhteen taivaan palat
Armahtavat kun nämä jalat tieltään pois hairahtavat
Särkevät epätoivoisen yön maailman rajat
Painajaisiin kauneuden lahjan antavat

Kukaan kulje ei näitä teitä
Vain piruja ojissa ryömii ne odottavat yötä
Yksikään muu ei saa nähdä meitä
Piiloudutaan iltaan, odotetaan aamuun

Vaistoni on viilenneet, vääristyneet, väsyneet
Kurjuuteen kääntyneet ja julmuuteen jäätyneet
Ei heimomme heikot hulluuteen päätyneet
Vaan Kuninkaamme kasvot ne ovat vihastamme vääntyneet
Kuluttavaa on taikuus, jonka alla rauta taipuu
Omi kuvien enkelijoukko susilaumaan vaihtuu
Tyhjiä ikkunat joiden takana nytkin liikkuvat
Nämä kauheuksia kirkuvat ihmislasten irvikuvat
Ruumiin ruhjotuin, silmin rumin ja puhkotuin
Kuin puhuisin huulin ommelluin
Katselin aurinkoon päin kunnes sokeuduin
Pimeydestä otteen luin päälleni valon hohteet puin
Tuuli meri rannassa on ikuisesti ansassa
Vangittuna patsaassa Jumala vailla kansaansa
Sumun vallassa tuijottaa harhaansa
Kaikkeutta kivisten kättensä varassa

Kukaan kulje ei näitä teitä
Vain piruja ojissa ryömii ne odottavat yötä
Yksikään muu ei saa nähdä meitä
Piiloudutaan iltaan, odotetaan aamuun

Nyt maailman tuhon aamun yllä taivas tekee kuolemaa
Ja ihmislasten silmät palaa viimeistä katsetta
Kietoutuneet toisiinsa on vartalomme kiihtyneet
Vatsa sulkee nyrkkinsä ja tyhjyydessä itkee

Kukaan kulje ei näitä teitä
Vain piruja ojissa ryömii ne odottavat yötä
Yksikään muu ei saa nähdä meitä
Piiloudutaan iltaan, odotetaan aamuun

Тихий страж

В этот последний вечер моей жизни
Позволю моей печали высмеять мою фальшивую песню
Несу свою ярость, как пылающий плащ
Рядом со мной — мучитель, провидец, истязатель
Больше ни капли сна, снег собирается, окно — спящее сознание пробуждается
Гасну и оживаю по очереди, жалкая сказка, когда горе никого не ранит
Из глубин моих бредовых видений, из самого сердца ужаса
Последний голос надежды требует, чтобы его услышали
Слова, написанные на звездах, скрытые слова
Должны быть теми же, что сейчас шествуют на твоих устах
Они ищут и сплетают воедино осколки неба
Милуют, когда эти ноги сбиваются с пути
Разрушают границы мира безнадежной ночи
Дарят кошмарам дар красоты

Никто не ходит по этим дорогам
Только черти ползут в канавах, они ждут ночи
Никто другой не должен нас видеть
Спрячемся в ночи, дождемся утра

Мои инстинкты охладели, исказились, устали
Обратились в ничтожество и застыли в жестокости
Не слабые нашего племени закончили в безумии
А лицо нашего Короля искажено от нашей ненависти
Изнурительна магия, под которой гнется железо
Мой ангельский сонм превращается в стаю волков
Пустые окна, за которыми сейчас кто-то движется
Эти кричащие ужасы — карикатуры на детей человеческих
С избитым телом, со слепыми и выколотыми глазами
Как будто я говорю со сшитыми губами
Я смотрел на солнце, пока не ослеп
Из тьмы я взял власть, на себя надел блеск света
Ветер, море на берегу — вечно в ловушке
Заточённый в статуе, Бог без своего народа
В тумане он смотрит на свои иллюзии
Вселенную держит в своих каменных руках

Никто не ходит по этим дорогам
Только черти ползут в канавах, они ждут ночи
Никто другой не должен нас видеть
Спрячемся в ночи, дождемся утра

Теперь, в утро гибели мира, небо умирает
И глаза детей человеческих горят последним взглядом
Переплетены наши тела, объятые страстью
Живот сжимается в кулак и плачет в пустоте

Никто не ходит по этим дорогам
Только черти ползут в канавах, они ждут ночи
Никто другой не должен нас видеть
Спрячемся в ночи, дождемся утра