Lyrics and translation Eldo - Folklor w opuszczonym mieście

Idę przez miasto pełne snu
Spokojnie śpi pod ciepłą pościelą
I ktoś się śmiał, a ktoś usnął znów
Jakby na zawsze żegnał się już z nadzieją
Myślę o tym, chociaż obcy to problem
Bo moja filozofia mówi by wygrać
I tak na serio to nie pióro, a rewolwer
I powinienem częściej z niego korzystać
Oczy pełne łez...
To wiatr, nie emocje, myśli ciągną nad Wisłę
Uciec gdzieś, co sił w nogach pryskać
Chociaż dusza na tym nigdy nie zyska
Dziwna mgła nagle spadła na bruki
Chmury jakby wzięły miasto w objęcia
Z bramy słyszę klarnet i harmonię
Magia co realność pozostawiła w częściach
Patrzyłem na to już wielokrotnie
Losy ludzkie wygrawerowane w bruku
Ścieżki tych, co wiodą życia samotnie
Płyną tratwą, meduzy w oceanie smutku
W dniach widzą tylko upływ udręki
Myślą, kiedy do cholery przyjdzie ten koniec
Zbyt słabi, by swój los wziąć do ręki
Nieobecni, więc kiedy laur wieńczy skronie
Oczy pełne strachu...
Decyzje ważą wiele, rozumiem wszystko
Bo byłem w ich miejscu, też stałem na dachu
I ból wydawał się ważniejszy niż przyszłość
Miasto spało snem sprawiedliwych
Wsiadłem na chmurę, poczułem spokój
I chciałem już wyć, bo byłem szczęśliwy
Myślałem jak duszę ocalić od mroku
Powoli spada kurtyna nocy
Nieuchronnie poranek się zjawia
Z całą swoją mocą, brutalną pozą
Nachalną siłą będzie chciał mnie naprawiać
Chyba wolałbym pójść spać już
I wstać, kiedy niebo pomaluje w pomarańcz
Ten wielki konstruktor, co dał iskrę mózgom
I wolność, która chyba gdzieś się zapodziała
Nadzieja ma dziś potomstwo z głupców
Miłość można kupić na kredyt jak wszystko
I będzie tego więcej
Bo studnią bez dna są dziś nasze potrzeby
Miasto pobitych dusz odżywa
Powoli rusza w swój chocholi taniec
I uczy jak pośród nędzy wygrywać
By przed następnym świtem zerwać kaganiec

Я иду по городу, полному сна
Спокойно спит под теплым постельным бельем
И кто-то смеялся, а кто-то оторвало опять
Как будто навсегда прощался уже с надеждой
Я думаю об этом, хотя незнакомец-это проблема
Потому что моя философия говорит, чтобы выиграть
И на самом деле это не перо, а пистолет
И надо чаще его использовать
Глаза, полные слез...
Это ветер, не эмоции, мысли тянутся за Вислу
Бежать куда-то, что сил в ногах распылять
Хотя душа от этого никогда не обретет
Странный туман внезапно упал на тротуары
Облака словно взяли город в объятия
Из ворот, я слышу, кларнет и гармонию
Магия, что реальность оставила в частях
Я смотрел на это уже много раз
Человеческие судьбы выгравированы в брусчатке
Пути тех, кто живет в одиночестве
Плывут плоты, Медузы в океане печали
В днях они видят только прохождение мучений
Они думают, когда, черт возьми, придет этот конец
Слишком слабы, чтобы свою судьбу взять в руки
Когда лавр венчает виски
Глаза, полные страха...
Решения весят много, я все понимаю
Потому что я был на их месте, тоже стоял на крыше
И боль, казалось, важнее, чем будущее
Город спал сном праведника
Я сел на облако, почувствовал спокойствие
И я хотел уже выть, потому что я был счастлив
Я думал, как спасти душу от тьмы
Медленно опускается занавес ночи
Неизбежно утром появляется
Со всей своей силой, жестокой кроме
Навязчивой силой он захочет меня починить
Думаю, я лучше пойду спать.
И встать, когда небо красит в оранжевый
Этот великий конструктор, который дал искру мозгу
И свобода, которая, вероятно, куда-то пропали
Надежда сегодня имеет потомство от дураков
Любовь можно купить в кредит, как и все
И будет больше
Потому что колодцем без дна, сегодня наши потребности
Город побежденных душ
Медленно двигается в свой танец близок
И учит, как побеждать среди нищеты
Чтобы до следующего рассвета сорвать намордник