Həyat - Elvin Nasir translation in German

Həyat

Dumanlı dağlarımın başındadır buludlarım
Kor edir gözlərimi,qatı bir duman həyat
Canımda canımı almış cansız bir bədənəm
Sonuncu mənzilimdə məndən can uman həyat
Üstümə cuman həyat yox sənə güman həyat

Hisslərim buz tutubdur kədərlərin bəyaz qarında
Gizlənib gülüşlərim dərdlərimin ahu zarında
Elə bil dilənçiyəm bu dünyanın bazarında
Verməyir nəzir həyat,lağ edib əzir həyat
Məni atəşlərə atmış arxamca gəzir həyat

Yoxmudur işin gücün,nə olar canımdan əl çək
Məni məndən qoparmısan ki qalmışam yenə tək
Şairəm dəli aşiq,əlimdə şeir,çiçək
Qoparıb qıran həyat,şeirimi cıran həyat

Yaşayır yenə ruhum bu dünyada cəfalarla
Fəqirin gumanıdır ki yaşasın səfalarla
Həyatın işi olmaz sədaqətlə vəfalarla
Ki cövrü cəfa həyat,Yoxundu vəfa həyat

Əvvəli bələk beşikdir sonunda torpağ həyat
Bizi zülmətlərə qəflət eləyir dustağ həyat
Yaradıb gözüm yaşından sinəmdə bir dağ həyat
Mən saralmış xəzanam,həmişə yaşıl yarpağ həyat
Ya mənim ağlım itib,bəlkə də axmağ həyat

Elə bil səmazənəm dövr edirəm dayanmadan
Ürəyim qala bilmir artıq alovlarda yanmadan
Yatıram saatlarla bir dəqiqə oyanmadan
O zaman itir həyat,elə bil bitir həyat
Bəlkə də məni bitirib arzularına yetir həyat

Bitərmi bu dünyanın dərdi görən bircə saat
Olarmı ruhum dinc,olarmı canım rahat
Bu dünya bir zindan,zəncirli bir qazamat
Dərdlərə salan həyat,zalimə qalan həyat
Xudayar tək oğulları bizlərdən alan həyat

Leben

Auf meiner nebligen Berge Gipfeln stehen meine Wolken
Leben, dichter Nebel raubt mir das Augenlicht
Mein Leben genommen, bin ein lebloser Leib ich,
An meiner letzten Statt: Leben, was hoffst du von mir?
Leben, du prahlst über mir? Leben, es ist Trug nur!

Meine Gefühle frieren im weißen Schnee des Kummers,
Mein Lachen verbirgt sich im Klagen meiner Schmerzen,
Als Bettler irr' ich durch des Lebens Marktgeschehn,
Leben, du gibst kein Almosen, umwölkt und quälst nur
Leben, in Feuer warfst du mich, folgst mir auf Schritt!

Hast du nichts Bessres zu tun? Lass ab von meiner Seele!
Willst mich von mir selbst reißen? Da steh ich nun einsam,
Ich Dichter, verliebter Narr, Blumen und Lieder in Hand,
Leben, du brichst und zerstörst, Leben, zerreißt mein Gedicht!

Meine Seele leidet weiter all das Elend der Erde,
Des Armen Wahn ist: sie sollt' wonneleicht leben,
Doch Leben hat nichts mit Treue, mit Aufrichtigkeit zu schaffen,
Leben voll Pein und Qual nur, ohne Erbarmen, Leben!

Am Anfang eine Wiege, am Ende Erde, Leben!
Du stürzt uns in Finsternis, machst uns zu Gefangnen,
Aus meinen Tränen formte sich ein Berg in meiner Brust,
Leb'n, ich welkes Herbstlaub, du ewig grünes Blatt wohl?
Oder verlor ich den Sinn? Elendes Leben, bist du närrisch?

Als müssig Ich durch Unendlichkeit kreiseendlos treiben,
Mein Herz kann nicht länger brennen, ohne im Feuer zu glühen,
Ich schlaf Stunden lang, nicht erwachend für Sekunden,
Da schwindest du Leben, versiegst du Leben wie von Sinnen,
Vielleicht tilgst du mich und erreichst deine Wünsche, Leben!

Wird der Erde Kummer nie weichen, nicht für 'ne Stunde?
Wird meine Seele Frieden, mein Geist Ruhe je finden?
Die Welt ein Kerker voll Ketten, ein dunkles Verlies nur,
Leben, das in Leiden stürzt, das beim Tyrannen verweilt,
Leben, das Gottes Söhne uns nimmt, wie es nur mag!