Lyrics and translation Erkan Mutlu feat. Mehmet Emin Ay - Necid Çöllerinden Medine'ye

Necid Çöllerinden Medine'ye

Ya Nebi! Şu halime bak!
Nasıl ki bağrı yanar, gün kızınca sahranın
Benim de ruhumu yaktıkça yaktı hicranın!
Harim-i pakine can atmak istedim durdum
Gerildi karşıma yıllarca ailem, yurdum
"Tahammül et" dediler... Hangi bir zamana kadar?
Ne bitmez olsa tahammül, onun da bir sonu var.
Gözümde tüttü bu andıkça yandığım toprak
Önümde durmadı artık, ne hanuman ne ocak
Yıkıldı hepsi. Ben aştım diyar-ı Sudan'ı
Üç ay "Tihame!" deyip çiğnedim beyabanı
Kemiklerim bile yanmıştı belki sahrada
Yetişmeyeydin eğer, ya Muhammed, imdada
Eserdi kumda yüzerken serin serin nefesin
Akarsular gibi çağlardı her tarafta sesin
İradem olduğu gündür senin iradene ram
Bir an için bana yollarda durmak haram
Bütün heyakili hilkatle hasbihal ettim
Leyale derdimi döktüm, cibali söylettim
Yanıp tutuşmadan aylarca yummadım gözümü
Nucuma sor ki bu kirpikler uyku görmüş mü?
Azabı hecrine katlandım elli üç senedir
Sonunda alnıma çarpan bu zalim örtü nedir?
Beş-altı sineyi hicran içinde inleterek
Çıkan yüreklere hüsran mı, merhamet mi gerek?
Demir nikaabını kaldır mezar-ı pakinden!
Bu hasta ruhumu artık kayırma hakinden!
Nedir o meşale? Nurun mu? Ya Resulallah!

From the Sands of Najd to Medina

Oh Prophet! Behold my state!
Just as the desert's heart burns under the scorching sun
So too does my soul burn with separation's agony!
I yearned to cast myself upon your doorstep
But I was held back by family and homeland for years
"Be patient," they said... But for how long?
Patience may be endless, but even it must have an end.
The land I burned for, smoked before my eyes
No longer could wife or hearth restrain me
All fell away. I crossed the land of Sudan
For three months, "Tihama!" I cried, as I traversed the wilderness
My very bones were scorched in the desert
Had you not come to my aid, O Muhammad
Your cool breath would have revived me as I lay in the sand
Your voice would have echoed like flowing water
My will is subject to your will, as it ever was
To pause on my journey is forbidden
I shared confidences with the whole of creation
I poured out my sorrow to the nights, made the mountains speak
I yearned and burned for months, never closing my eyes
Ask my stars, have these lashes ever known sleep?
I have endured the torment of separation for fifty-three years
What is this cruel veil that now covers my face?
Are there no mercy or compassion
For the hearts that break with longing?
Lift the iron mask from your holy grave!
Do not deny my sick soul your grace!
What is that light? Is it your light, O Messenger of God?