Lyrics and translation Fazıl Say feat. Nazım Hikmet Korosu & Fazıl Say Festival Orkestrası - Diz Boyu Karlı Bir Gece - Live

Diz Boyu Karlı Bir Gece - Live

Diz boyu karlı bir gece,
Sofradan kaldırılıp,
Polis otomobiline bindirilip,
Bir trenle gönderilerek
Bir odaya kapatılmakla başladı maceram.
Dokuzuncu yıl biteli üç gün oluyor.
Koridorda, sedyede bir adam
Yüzünde uzun demirlerin kederi,
Açık ağzıyla sırtüstü ölüyor.
Akla yalnızlık geliyor,
İlki yetmiş altı gün:
Sessiz düşmanlığında üstüme kapanan kapının;
Sonra, sac bir geminin baş altında yedi hafta.
Lakin yenilmedik;
Kafam ikinci bir insandı yanımda.
Çoğunun yüzünü unuttum büsbütün;
Yalnız, çok ince, çok uzun bir burundur aklımda kalan
Bir tek kaygıları vardı, hakkımda hüküm okunurken:
Heybetli olmak.
Değildiler.
İnsandan çok eşyaya benziyorlardı:
Duvar saatlari gibi ahmak,
Kibirli,
Ve kelepçe, zincir filan gibi hazin ve rezildiler.
Evsiz ve sokaksız bir şehir.
Tonla ümit, tonla keder.
Dört ayaklı mahluklardan yalnız kediler.
Yasaklar dünyasındayım.
Yarin yanağını koklamak:
Yasak.
Çocuklarınla yemek yiyebilmek aynı sofrada:
Yasak.
Yazdığın mektubun kapatmak zarfını
Ve zarfı yırtılmamış mektup almak:
Yasak.
Yatarken lambayı söndürmek yasak
Tavla oynamak yasak
Ve yasak olmayan değil,
Yüreğinde gizleyip elde kalabilen şey:
Sevmek, düşünmek ve anlamak.
Koridorda, sedyede öldü adam.
Götürdüler.
Artık ne ümit, ne keder.
Ne ekmek, ne su.
Ne hürriyet, ne hapislik,
Ne kadınsızlık, ne gardiyan, ne de tahta kurusu,
Ve ne de karşında oturup yüzüne bakan kediler,
Bu iş, bitti, tamam.
Lakin devam ediyor bizimkisi,
Sevmek, düşünmek ve anlamakta devam ediyor kafam,
Dövüşemeyişimin affetmeyen öfkesi devam ediyor.
Ve sabahtan beri karaciğer sancımakta berdevam.

A Snow Covered Night Knee Deep - Live

A snow covered night knee deep,
Being taken away from the table,
Put in a police car,
Sent away on a train
And locked into a room is the start of my adventure.
It has been nine years.
On the corridor, a man is on a stretcher
The sadness of long irons on his face,
He is dying, lying on his back, his mouth open.
Loneliness comes to mind,
First seventy-six days:
The silent animosity of the door closing on me;
Then, seven weeks under a metal ship.
But we were not defeated;
My head was a second human with me.
I have forgotten most of their faces;
All I remember is a very thin, very long nose
When the verdict was pronounced on me:
To be impressive.
They were not.
They were more like objects than people:
As stupid as wall clocks,
Proud,
And pitiful and miserable like handcuffs, chains, etc.
A city without a home or street.
Tons of hope, tons of sorrow.
The only four-legged creatures are cats.
I am in a world of prohibitions.
To smell your lover's cheek:
Forbidden.
To eat with your children at the same table:
Forbidden.
To close the envelope of the letter you write
And receive a letter with the envelope unopened:
Forbidden.
It is forbidden to turn off the light when you go to bed
It is forbidden to play backgammon
And other than that which is not forbidden,
Is not what you can hide in your heart and hold in your hand:
To love, to think and understand.
On the corridor, the man died on the stretcher.
They took him away.
Now there is no hope or sorrow.
No bread, no water.
No freedom, no imprisonment,
No womanlessness, no guard, no bedbugs,
And no cats sitting across you looking at your face,
This thing, it is over, it is finished.
But ours continues,
My head continues to love, think and understand,
My unforgiving anger continues.
And my liver pain continues since morning.