Bla bla bla - Fisz translation in German

Bla bla bla

Amy, nie rozmawiamy ze sobą wcale,
Każdy z nas kryje gdzieś w głębi smutki, smutki i żale... yhm
Nie rozmawiamy ze sobą, nie rozmawiamy wcale,
Każdy z nas kryje gdzieś w głębi smutki i żale.
Tak właśnie jest. Tylko dzień dobry, jak leci, w porządku, do jutra.
Takie bla bla bla, ukrywamy prawdę nie gadamy o niej wcale.
Łapię się na tym, że gdy rozmawiam z przyjaciółmi
To tak naprawdę nie mówimy o sobie,
Przelatujemy przez różne tematy,
Lecz nigdy o tym, co boli, każdy skrywać to w sobie woli.
Czasami nie mamy czasu by wysłuchać kogoś od początku do końca.
Jedno słowo może tak wiele pomóc, może działać cuda,
Przywrócić sens, wprowadzić na słuszną drogę, to się może udać.
Mam dwadzieścia dwa lata i ciągle nie mam prawa jazdy,
Lecz dzięki temu jeżdżę autobusami, tramwajami,
Ukochanym metrem, bo nie stać mnie na taxi,
Lecz są to dla mnie podróże ekscytujące,
Bo mogę podsłuchiwać rozmowy ludzi,
Które mogą być pouczające.
Wchodzą do metra, a raczej się pchają,
A ja nasłuchuję, o czym Ci ludzie ze sobą rozmawiają.
Jakieś młode panienki stoją naprzeciw mnie,
Myślę, że z lat szesnaście najwyżej mają.
Mówi jedna do drugiej "Tak się najebałam,
Że gdy wróciłam do domu nad kiblem godzinę sterczałam."
Obracam głowę.
Po drugiej stronie dwóch kolesi rozmawia ze sobą.
Jeden do drugiego mówi "Wczoraj tak się najebałem,
Że całą noc drogi do domu szukałem."
I takie prowadzi się rozmowy,
To standard, chleb powszedni,
Nie ważne czy rozmawiają
Kobiety, mężczyźni, bogaci czy biedni.
Starsi narzekają, powiadają jak ciężko na każdym kroku.
Zamykam oczy i słyszę te same schematy:
"Cześć, jak się czujesz, papa, trzymaj się."
Wszystko zmienia się w jedną wielką paplaninę
Dosłownie o niczym takie bla bla bla.
I tak sobie o tym rozmyślałem
I więc, gdy zacząłem z kimś rozmawiać
Pytam się czy coś go boli, czy chce o czymś pogadać,
A wtedy z ciężaru się wyzwoli,
A on na mnie wybałusza gały, pobladł cały,
Popukał się w głowę, więc ja pytam
Czy tak dobrze jest nic nie mówić wcale
I gromadzić w sobie wszystkie smutki i żale oijoj

A nie rozmawiamy, nie rozmawiamy ze sobą wcale oijoj
Kryjemy w sobie smutki, smutki i żale oijoj
A nie rozmawiamy, nie rozmawiamy ze sobą wcale oijoj
Kryjemy w sobie smutki, smutki i żale.

A słucham często, co do powiedzenia mają nowi mikrofonowi wyjadacze.
Rozczarowuję się bardzo szybko nad tym, więc ubolewam,
Że tak wielu do gadania za mikrofonem, że słowa rzucone na wiatr
Gdzieś ulatują, ulatują gdzieś ponad dach, unoszone lekko, bo są teki puste,
Zaśmiecają dobre bity, które mogą być naprawdę tłuste.
Włączam kasetę i słyszę mniej więcej coś takiego:
"Najebałem się" później jeszcze kilka razy rzucił kurwa,
A dalej było coś o blantach i znowu kilka razy kurwa,
Ja z tego nic nie rozumiem, w tym nie ma nic tak
Naprawdę, co w Tobie się kryje.
Wszyscy zgrywają twardzieli, ja w to nie wierzę,
Bo wiem, że w każdym znajdzie się lęk i przerażenie.
Oni nawijają swoje, ja słyszę tylko bla bla bla
Naciskam moim długim krzywym palcem stop w magnetofonie
Niczego nowego raczej nie usłyszę,
Więc kasetę do śmietnika transportują moje dłonie oijoj

A nie rozmawiamy, nie rozmawiamy ze sobą wcale oijoj
Kryjemy w sobie smutki, smutki i żale oijoj
A nie rozmawiamy, nie rozmawiamy ze sobą wcale oijoj
Kryjemy w sobie smutki, smutki i żale.

Jeszcze inna sytuacja. Często piątki czy soboty
Spędzam w jakiś małych pubach czy klubach.
Idę Nowym Światem czy Stare Miasto
Wieczorem w tych dniach wszędzie tutaj ciasno.
Siedząc przy stolikach, paląc tytoń, popijając alkoholem
Jedni spędzają wieczór nad, a inni pod stołem.
Hałas od rozmów, każdy przekrzykuje muzykę.
I zgadnijcie, co tak naprawdę ja słyszę,
To, o czym w tej chwili piszę zwykłe bla bla bla,
Bo rozmowa jest o niczym, o niczym rozmowa,
Mówimy tym samym językiem, choć coraz bardziej zdeformowanym.
Mamy swoje ambicje, żale, ideały się sprzedały,
Lecz nie ubolewam nad tym, tylko nad tym,
Że naprawdę się słabo siebie znamy,
Bo ze sobą coraz mniej rozmawiamy,
Lecz za maska twardziela wszystko chowamy
Choć tak blisko siebie mieszkamy.
Mówimy tylko: "Cześć, jak tam?"
Czy tylko tle do powiedzenia mamy, nie sądzę.
Język do kolan, jeśli chodzi o pieniądze,
A jeśli porozmawiać to tylko bla bla bla
Oby jak szybko zleciał czas.
A jeśli rozmawiać to tylko bla bla bla
Oby jakoś szybko zleciał czas.

Nasłuchuję, posłuchuję coś wlatuje mi do ucha,
Ja znowu słyszę bla bla bla. x3

Bla bla bla

Amy, wir reden überhaupt nicht miteinander,
Jeder von uns verbirgt tief im Inneren Trauer, Trauer und Kummer... hm
Wir reden nicht miteinander, wir reden überhaupt nicht,
Jeder von uns verbirgt tief im Inneren Trauer und Kummer.
So ist das eben. Nur Hallo, wie geht's, alles klar, bis morgen.
So ein Bla bla bla, wir verbergen die Wahrheit, reden gar nicht darüber.
Ich erwische mich dabei, dass wenn ich mit Freunden spreche,
wir eigentlich nicht über uns selbst reden,
Wir huschen durch verschiedene Themen,
Aber nie über das, was weh tut, jeder verbirgt das lieber in sich.
Manchmal haben wir keine Zeit, jemandem von Anfang bis Ende zuzuhören.
Ein Wort kann so viel helfen, kann Wunder wirken,
Den Sinn wiederherstellen, auf den richtigen Weg führen, das kann gelingen.
Ich bin zweiundzwanzig Jahre alt und habe immer noch keinen Führerschein,
Aber dank dessen fahre ich mit Bussen, Straßenbahnen,
Mit meiner geliebten U-Bahn, weil ich mir kein Taxi leisten kann,
Aber das sind für mich aufregende Reisen,
Weil ich Gespräche von Leuten belauschen kann,
Die lehrreich sein können.
Sie steigen in die U-Bahn ein, oder besser gesagt, sie drängeln sich,
Und ich horche, worüber diese Leute miteinander reden.
Ein paar junge Mädels stehen mir gegenüber,
Ich denke, sie sind höchstens sechzehn Jahre alt.
Sagt die eine zur anderen: "Ich hab mich so besoffen,
Dass ich, als ich nach Hause kam, eine Stunde über der Kloschüssel hing."
Ich drehe den Kopf.
Auf der anderen Seite unterhalten sich zwei Typen.
Sagt der eine zum anderen: "Gestern hab ich mich so besoffen,
Dass ich die ganze Nacht den Weg nach Hause gesucht habe."
Und solche Gespräche werden geführt,
Das ist Standard, das tägliche Brot,
Egal, ob reden
Frauen, Männer, Reiche oder Arme.
Ältere beschweren sich, sagen, wie schwer es auf Schritt und Tritt ist.
Ich schließe die Augen und höre dieselben Muster:
"Hallo, wie fühlst du dich, tschüss, mach's gut."
Alles verwandelt sich in ein einziges großes Gequatsche
Buchstäblich über nichts, so ein Bla bla bla.
Und so dachte ich darüber nach
Und als ich anfing, mit jemandem zu reden
Frage ich, ob ihm etwas weh tut, ob er über etwas reden will,
Damit er sich von der Last befreit,
Und er starrt mich mit großen Augen an, wurde ganz blass,
Tippte sich an den Kopf, also frage ich
Ob es so gut ist, überhaupt nichts zu sagen
Und all die Trauer und den Kummer in sich anzusammeln, oh je

Aber wir reden nicht, reden überhaupt nicht miteinander, oh je
Wir verbergen Trauer, Trauer und Kummer in uns, oh je
Aber wir reden nicht, reden überhaupt nicht miteinander, oh je
Wir verbergen Trauer, Trauer und Kummer in uns.

Und ich höre oft, was die neuen Mikrofon-Veteranen zu sagen haben.
Ich bin sehr schnell enttäuscht darüber, und bedauere es,
Dass so viele am Mikrofon reden, dass Worte in den Wind geschlagen werden
Irgendwohin verfliegen, irgendwo über das Dach fliegen, leicht emporgehoben, weil sie so leer sind,
Verschmutzen gute Beats, die wirklich fett sein können.
Ich lege eine Kassette ein und höre ungefähr so etwas:
"Ich hab mich besoffen", dann hat er noch ein paar Mal 'verdammt' gesagt,
Und weiter ging es um Joints und wieder ein paar Mal 'verdammt',
Ich verstehe davon nichts, da ist nichts drin, so
Wirklich, was sich in dir verbirgt.
Alle spielen die Harten, ich glaube das nicht,
Denn ich weiß, dass in jedem Angst und Schrecken zu finden sind.
Sie rappen ihr Zeug, ich höre nur bla bla bla
Ich drücke mit meinem langen, krummen Finger Stopp am Kassettenrekorder
Etwas Neues werde ich wohl eher nicht hören,
Also transportieren meine Hände die Kassette in den Mülleimer, oh je

Aber wir reden nicht, reden überhaupt nicht miteinander, oh je
Wir verbergen Trauer, Trauer und Kummer in uns, oh je
Aber wir reden nicht, reden überhaupt nicht miteinander, oh je
Wir verbergen Trauer, Trauer und Kummer in uns.

Noch eine andere Situation. Oft verbringe ich Freitage oder Samstage
In irgendwelchen kleinen Pubs oder Clubs.
Ich gehe die Nowy Świat entlang oder durch die Stare Miasto (Altstadt)
Abends ist es an diesen Tagen hier überall eng.
Sie sitzen an Tischen, rauchen Tabak, trinken Alkohol
Die einen verbringen den Abend über, die anderen unter dem Tisch.
Lärm von Gesprächen, jeder übertönt die Musik.
Und ratet mal, was ich wirklich höre,
Das, worüber ich gerade schreibe, gewöhnliches Bla bla bla,
Weil das Gespräch über nichts geht, über nichts das Gespräch,
Wir sprechen dieselbe Sprache, obwohl immer mehr deformiert.
Wir haben unsere Ambitionen, Kummer, Ideale haben sich verkauft,
Aber ich beklage das nicht, nur dass,
Wir uns wirklich schlecht kennen,
Weil wir immer weniger miteinander reden,
Aber hinter der Maske des Harten alles verstecken
Obwohl wir so nah beieinander wohnen.
Wir sagen nur: "Hallo, wie geht's?"
Haben wir wirklich nur so viel zu sagen, ich glaube nicht.
Die Zunge bis zu den Knien, wenn es um Geld geht,
Und wenn man reden will, dann nur bla bla bla
Möge die Zeit schnell vergehen.
Und wenn man reden will, dann nur bla bla bla
Möge die Zeit irgendwie schnell vergehen.

Ich lausche, ich höre hin, etwas dringt in mein Ohr,
Ich höre wieder nur bla bla bla. x3