Lyrics and translation Georg Malmstén - Totisen pojan jenkka

Totisen pojan jenkka

Te luulette varmaan,
Että tota noin,
Mä en pystyisi
Lauluja luomaan.
Mut' uskokaa te poijaat,
Että tota noin,
Pystyn ainakin yhden
Esiin tuomaan.
Heikko on lauluni,
Mutta tota noin,
Enhän sillä mä
Tohtoriks' väitä,
Vaan mä ajettelen näin,
Itsekseni nimittäin,
Että mahtuuhan
Maailmahan näitä.

Jo mammani muinoin sanoi,
Tota noin,
Kun sä poikani
Jätät kotirannat,
Niin pidä sinä varasi
Kelle tota noin,
Sinä lempes ja
Sydämmesi annat
Kas maailma on kavala,
Ei tiedä tota noin,
Vaikka rakkahin ystävä pettäis,
Mut mä ajattelin näin,
Itsekseni nimittäin,
Ettei mua kukaan
Mua huulesta vettäis

Mut annapas olla kun sitten,
Tota noin,
Tuli vastaani neito niin nätti,
Niin silloinpa häipyivät heti.
Tota noin,
Kaikki neuvot mi
Mamma mulle jätti
Mä katselin häntä ja vuoroin,
Tota noin,
Sitä taivahan kirkasta kuuta,
Ja mä ajattelin näin
Itsekseni nimittäin
Ett siin' on tyttöni
Mun ilman muuta

Ja pankista sitten
Mä heti, tota noin,
Minun pikkuiset
Säästöni nostin,
Ja niilläpä tietysti hälle,
Tota noin,
Ihan kultaisen sormuksen ostin
Mä nailonnit hankin
Ja muuta, tota noin,
Enkä pienistä pannut
Mä hanttiiin
Vaan mä ajattelin näin,
Itsekseni nimittäin,
Voinhan viedä
Mun kelloni panttiin

Mut pennit kun
Loppuivat tyystin, tota noin,
Silloin häipyi mun onneni tähti,
Hän lappusen kirjoitti, jossa,
Tota noin,
Luki: nyt tämä tyttönen lähti
Mutta hetkistä menneistä sulle,
Tota noin,
Tahdon niiata sirosti ja kiittää,
Mut mä ajattelen näin,
Itsekseni nimittäin,
Kyllä naisessa julmuutta riittää

Hän pyysi vielä
Käymään luonaan, tota noin,
Jonkun ponssarin kartanolla,
Mut minä poika tuumin,
Jotta tota noin,
Annas arpisten haavojen olla

Minä lauluni laulan,
Enkä, tota noin,
Sillä tohtorin hattua voita,
Mutta ajattelen näin,
Itsekseni nimittäin,
Että mahtuuhan
Mailmaan noita

Дженка простого парня

Ты, наверно, думаешь,
Что, мол,
Я не умею
Песни сочинять.
Но верь мне, милая,
Что, мол,
Могу хоть одну
Тебе сейчас представить.
Слаба песенка моя,
Но, мол,
Я ведь не
Профессором зовусь,
А думаю себе,
Так, про себя,
Что найдется место
В мире и для нас.

Мама моя давным-давно сказала,
Мол,
Когда ты, сынок,
Покинешь отчий дом,
Будь осторожен,
Кому, мол,
Ты любовь свою
И сердце отдашь.
Хитёр ведь этот мир,
Не знаешь, мол,
Как даже друг предать готов,
Но я решил тогда,
Так, про себя,
Что не удастся им
Меня вокруг пальца обвести.

Но вот однажды,
Мол,
Встретил я девушку – красавицу,
И позабыл тотчас.
Мол,
Все наставленья,
Что мама мне дала.
Я любовался ею и порой,
Мол,
На небо ясное смотрел,
И думал я тогда,
Так, про себя,
Что это девушка моя,
Без всяких “но”.

И в банк помчался я
Тотчас, мол,
Все свои скромные
Сбережения снял,
И на них, конечно, для нее,
Мол,
Кольцо из золота купил.
Купил я гвозди,
И прочее, мол,
Не пожалел денька,
Ведь я
Решил тогда,
Так, про себя,
Что могу заложить
Часы свои.

Но как только
Деньги кончились, мол,
Так и погасла счастья моего звезда.
Она записку написала, где,
Мол,
Сказала: “Ухожу я навсегда”.
За время, проведенное с тобой,
Мол,
Хочу тебя сердечно поблагодарить,
Но я-то думал,
Так, про себя,
Что в женском сердце много жестокости таится.

Она просила
Навидаться к ней, мол,
В имение к какому-то богачу,
Но я, парнишка, подумал,
Что, мол,
Пусть лучше раны мои заживут.

Спою я песню,
И не видать мне, мол,
Профессорской мантии,
Но я-то знаю,
Так, про себя,
Что есть место
В мире и для меня.