Lyrics and translation Giannis Haroulis - I Oura Tou Alogou

I Oura Tou Alogou

Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,
στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.

Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο,
κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ′ τον ίσκιο.

Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω,
αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του.

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες
ο καβαλάρης το θρηνεί, χαδεύει τους λαγώνες.

Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;
Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ' εύρω ή θα μ′ εύρεις.

Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει,
καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.

Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν
το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ' αφήσαν.

Περνούσε κι ένας μάστορας που 'μαθε στην Κρεμόνα
να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.

Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια,
την πήρε κι έφτιαξε μ′ αυτή δοξάρια ένα κι ένα.

Δυο μήνες έκανε ο νιος ν′ ανοίξει παραθύρι
την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι.

Εκεί 'ταν λαουτιέρηδες που θέλαν παρακάλια
ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια.

Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω.
Θέλω ν ακούσω απ τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω.

Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι,
ταιριάζει στο σαγόνι του, τ όργανο με καμάρι,
και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω,
τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.

Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει
ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει

Хвост его коня

Дикий ячмень его кормил, трилистник четырехлистный,
Раковины яркие сверкали на седле блестящем.

Он был белым, он был белоснежным, он был быстрым и умным,
Он скакал по горам голым и ускользал от тени.

Но однажды в полдень под смоковницей,
Чёрная гадюка укусила его.

Пять минут не прошло, но прошли века,
Седок оплакивает, ласкает его бока.

Товарищ, уходишь, исчезаешь и улетаешь,
Дадим клятву: когда-нибудь я тебя найду, или ты меня отыщешь.

Понуро возвращается домой, понуро открывает дверь,
Закрывает ставни и начинает пить.

Тем временем орлы тело коня окружили,
Оставив только скелет и хвост.

И проходил мимо мастер, что в Кремоне учился,
Изготовлять виолы и скрипки, что годами служат.

Увидел волос хвоста белый и шелковистый,
Взял и сделал из них смычки, один к одному.

Два месяца прошло, прежде чем юноша открыл окно,
В первое января выходит на ярмарку.

Там были лютнисты, игравшие на просьбы,
Был и скрипач один, что сводил всех с ума.

Здоровья и счастья скрипачу. Денег много дам.
Хочу услышать хорошую музыку, может быть, облегчу душу.

Десять раз провел по смычку канифоль,
Прикладывает к подбородку, инструмент с гордостью,
И как начал смычком водить, то вверх, то вниз,
Весь мир перевернул, положил землю на блюдо.

Он швыряет горстями деньги, пляшет мужчина,
Слышится ржание, и улетают его мысли