Lyrics and translation Grigoris Bithikotsis - Kratisa Ti Zoi Mou

Kratisa Ti Zoi Mou

Κράτησα τη ζωή μου
ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα,
κάτω απ' το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες
με τα φύλλα της οξιάς
καμιά φωτιά
στην κορυφή τους βραδιάζει.

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού
η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια
το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας
και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου
χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ' άστρο ο Αλδεβαράν.
Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς,
καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει.
Κράτησα τη ζωή μου. στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν
στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα
να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω
γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.
Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα
περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της.
Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές. o χιονισμένος
κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν
μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερημοκλήσια μήτε
τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι.
Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή
δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ· ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια
σαν την ανάμνηση, της φωνής σου λέγοντας ευτυχία.
Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απ' τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες
τις φλέβες εκείνες πού μου ξεφεύγουν
εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ό άνθρωπος
πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής.
Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό που σ' αγγίζει
στάλες βαριές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπο σου
μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή
βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του,
δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.
Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις
να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν εκείνους
πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους πελαγίσιους τάφους,
όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν
κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί
πού στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη
και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου,
ό δρόμος δεν έχει αλλαγή. κράτησα τη ζωή μου.
Το χιόνι και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.

J'ai gardé ma vie

J'ai gardé ma vie
voyagant parmi les arbres jaunes,
sous l'inclinaison de la pluie
sur des pentes silencieuses chargées
des feuilles de hêtre
pas de feu
au sommet, la nuit tombe.

La mer en fleurs et les montagnes dans la pâleur de la lune
la grande pierre près des figuiers sauvages et des asphodèles
la cruche qui ne voulait pas s'assécher à la fin de la journée
et le lit fermé près des cyprès et de tes cheveux
les étoiles dorées du Cygne et cette étoile Aldébaran.
J'ai gardé ma vie, j'ai gardé ma vie en voyageant
parmi les arbres jaunes sous l'inclinaison de la pluie
sur des pentes silencieuses chargées des feuilles de hêtre,
pas de feu au sommet ; la nuit tombe.
J'ai gardé ma vie. Dans ta main gauche une ligne
une égratignure sur ton genou, est-ce qu'il y en a
dans le sable de l'été dernier est-ce qu'il
reste là où le vent du nord a soufflé pendant que j'écoute
autour du lac glacé la voix étrangère.
Les visages que je vois ne demandent pas, ni la femme
marchant penchée allaitant son enfant.
Je monte les montagnes ; des ravins noircis. Le champ neigeux
loin, le champ neigeux, rien ne demande
ni le temps clos dans les chapelles désertes ni
les mains qui s'étendent pour chercher, et les routes.
J'ai gardé ma vie en chuchotant dans le silence infini
je ne sais plus parler ni réfléchir ; des chuchotements
comme le souffle du cyprès cette nuit-là
comme la voix humaine de la mer nocturne sur les galets
comme le souvenir, de ta voix disant bonheur.
Je ferme les yeux cherchant la rencontre secrète des eaux
sous la glace le sourire de la mer les puits fermés
touchant avec mes propres veines
ces veines qui m'échappent
là où les nénuphars se terminent et cet homme
qui marche aveugle sur la neige du silence.
J'ai gardé ma vie, avec lui, cherchant l'eau qui te touche
des gouttes lourdes sur les feuilles vertes, sur ton visage
au milieu du jardin vide, des gouttes dans la citerne immobile
trouvant un cygne mort dans ses plumes blanches,
des arbres vivants et tes yeux fixés.
Cette route ne se termine pas, elle n'a pas de changement, tant que tu cherches
à te souvenir de tes années d'enfance, ceux qui sont partis ceux
qui ont disparu dans leur sommeil les tombes maritimes,
tant que tu demandes aux corps que tu as aimés de se pencher
sous les branches rigides des platanes là
où un rayon de soleil s'est arrêté nu
et un chien a jailli et ton cœur a battu des ailes,
la route n'a pas de changement. j'ai gardé ma vie.
La neige et l'eau gelée sur les empreintes des chevaux.