Kratisa Ti Zoi Mou - Remastered - Grigoris Bithikotsis translation in German

Kratisa Ti Zoi Mou - Remastered

Κράτησα τη ζωή μου
ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα,
κάτω απ' το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες
με τα φύλλα της οξιάς
καμιά φωτιά
στην κορυφή τους βραδιάζει.

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού
η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια
το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας
και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου
χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ' άστρο ο Αλδεβαράν.
Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς,
καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει.
Κράτησα τη ζωή μου. στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν
στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα
να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω
γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.
Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα
περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της.
Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές. o χιονισμένος
κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν
μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερημοκλήσια μήτε
τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι.
Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή
δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ· ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια
σαν την ανάμνηση, της φωνής σου λέγοντας ευτυχία.
Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απ' τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες
τις φλέβες εκείνες πού μου ξεφεύγουν
εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ό άνθρωπος
πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής.
Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό που σ' αγγίζει
στάλες βαριές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπο σου
μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή
βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του,
δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.
Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις
να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν εκείνους
πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους πελαγίσιους τάφους,
όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν
κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί
πού στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη
και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου,
ό δρόμος δεν έχει αλλαγή. κράτησα τη ζωή μου.
Το χιόνι και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.

Ich hielt mein Leben fest - Remastered

Ich hielt mein Leben fest
reisend zwischen gelben Bäumen,
im schräg fallenden Regen
auf stillen Hängen, beladen
mit den Blättern der Buche
kein Feuer
auf ihren Gipfeln; es wird Nacht.

Das blühende Meer und die Berge im schwindenden Mond
der große Stein nahe den wilden Feigenbäumen und den Affodillen
der Krug, der am Ende des Tages nicht versiegen wollte
und das geschlossene Bett nahe den Zypressen und dein Haar
golden; die Sterne des Schwans und jener Stern Aldebaran.
Ich hielt mein Leben fest, ich hielt mein Leben fest, reisend
zwischen den gelben Bäumen im schräg fallenden Regen
auf stillen Hängen, beladen mit den Blättern der Buche,
kein Feuer auf ihren Gipfeln; es wird Nacht.
Ich hielt mein Leben fest. In deiner linken Hand eine Linie,
ein Kratzer auf deinem Knie, vielleicht existieren sie
im Sand des vergangenen Sommers, vielleicht
bleiben sie dort, wo der Nordwind wehte, während ich lausche
um den gefrorenen See die fremde Stimme.
Die Gesichter, die ich sehe, fragen nicht, noch die Frau,
die gebückt geht und ihr Kind stillt.
Ich steige die Berge hinauf; blauschwarze Schluchten. Die verschneite
Ebene, bis weit hinaus die verschneite Ebene, sie fragen nichts
weder das Wetter, eingeschlossen in stummen Einsiedlerkapellen, noch
die Hände, die sich ausstrecken, um zu suchen, und die Wege.
Ich hielt mein Leben fest, flüsternd in der grenzenlosen Stille
ich weiß nicht mehr zu sprechen noch zu denken; Flüstern
wie der Atem der Zypresse in jener Nacht
wie die menschliche Stimme des nächtlichen Meeres auf den Kieseln
wie die Erinnerung an deine Stimme, die Glück sagte.
Ich schließe die Augen, suchend das geheime Zusammentreffen der Wasser
unter dem Eis, das Lächeln des Meeres, die verschlossenen Brunnen
ertastend mit meinen eigenen Adern
jene Adern, die mir entgleiten
dort, wo die Wasserblumen enden und dieser Mensch
der blind über den Schnee der Stille schreitet.
Ich hielt mein Leben fest, mit ihm, suchend das Wasser, das dich berührt,
schwere Tropfen auf den grünen Blättern, auf deinem Gesicht,
im leeren Garten, Tropfen im stillen Wasserbecken,
findend einen toten Schwan inmitten seiner schneeweißen Federn,
lebendige Bäume und deine Augen aufmerksam.
Dieser Weg endet nicht, er hat keine Wendung, solange du suchst
dich an deine Kindheit zu erinnern, an jene, die fortgingen, jene,
die im Schlaf der Meeresgräber verloren gingen,
solange du die Körper, die du liebtest, bittest, sich zu beugen
unter den harten Zweigen der Platanen dort,
wo ein Sonnenstrahl nackt verweilte
und ein Hund aufsprang und dein Herz flatterte,
der Weg hat keine Wendung. Ich hielt mein Leben fest.
Der Schnee und das Wasser, gefroren in den Hufspuren der Pferde.