Marcin Luter - Jacek Kaczmarski feat. Przemyslaw Gintrowski & Zbigniew Łapiński translation in German

Marcin Luter

W zamku Warburg, na stromym urwisku
(Te niemieckie przepaście i szczyty)
Wbrew mej woli, a gwoli ucisku
Wyniesiony pod boskie błękity
Pismo Święte z wszechwładnej łaciny
Na swój własny język przekładam:
Ożywaja po wiekach, dawne cuda i czyny,
Matką Ewa znów, Ojcem znów - Adam.

Bliźnim jest mi tragiczny Abraham
Gdy poświęcić ma syna w ofierze;
Widzę ogień na Sodomy dachach,
Gdzie zwęglają się grzeszni w niewierze.
Bezmiar winy i kary surowość
Brzmią prwadziwie w mym szorstkim języku.
Na początku jest słowo,
I okrutnie brzmi słowo,
Ale spójrz wokół siebie, krytyku!

Grzechy Rzym za gotówkę odpuszcza,
Lecz w wojennej się nurza rozkoszy.
Papież w zbroi, w ubóstwie tkwi tłuszcza,
Z której groszy katedry się wznosi.
W nawach katedr transakcje wszeteczne,
Ksiądz spowiednik rozgrzesza za bilon.
Tak jest, było i będzie,
Zło i dobro jest wieczne,
Lecz nie może być wieczny Babilon.

Z tym więc walczę ja, mnich Augustianin,
Moralności teolog - to przytyk,
Bo w stolicy wołają - poganin!
Reformator, heretyk, polityk!
Tak, papieską ja bullę spaliłem,
Lecz szukajcie miast, które on spalił!
Ja na wrotach kościelnych tezy swoje przybiłem,
On mnie wyklął, a mnisi śpiewali.

Słowa palą, więc pali się słowa:
Nikt o treści popiołów nie pyta.
Ale moja ze Stwórcą rozmowa
Jak Syn Jego - do drzewa przybita!
Niech się gorszy prałacia elita,
Niech się w mękach świat tworzy od nowa!
Lecz niech czyta, kto umie,
niech nauczy się czytać!
Niech powraca - do Słowa!

Martin Luther

Auf der Wartburg, an steilem Abhang
(Diese deutschen Abgründe und Gipfel)
Entgegen meinem Willen, doch dem Druck geschuldet
Erhoben in himmlische Sphären
Übersetze ich die Heilige Schrift aus dem allmächtigen Latein
In meine eigene Sprache:
Nach Jahrhunderten erwachen alte Wunder und Taten,
Eva wird wieder zur Mutter, Adam wieder zum Vater.

Mein Nächster ist der tragische Abraham,
Als er seinen Sohn zum Opfer bringen soll;
Ich sehe das Feuer auf Sodoms Dächern,
Wo die Sünder im Unglauben verkohlen.
Das Ausmaß der Schuld und die Härte der Strafe
Klingen wahrhaftig in meiner rauen Sprache.
Am Anfang ist das Wort,
Und grausam klingt das Wort,
Aber sieh dich um, meine Kritikerin!

Rom erlässt Sünden gegen Bezahlung,
Doch es schwelgt in kriegerischer Wollust.
Der Papst in Rüstung, das Volk in Armut,
Von dessen Groschen Kathedralen errichtet werden.
In den Kathedralen anstößige Geschäfte,
Der Beichtvater spricht los für Geld.
So ist es, so war es und so wird es sein,
Gut und Böse sind ewig,
Aber Babylon kann nicht ewig sein.

Dagegen kämpfe ich, ein Augustinermönch,
Moraltheologe - das ist ein Vorwurf,
Denn in der Hauptstadt schreien sie - Heide!
Reformer, Ketzer, Politiker!
Ja, ich habe die päpstliche Bulle verbrannt,
Aber sucht die Städte, die er verbrannt hat!
Ich habe meine Thesen an die Kirchentür geschlagen,
Er hat mich exkommuniziert, und die Mönche sangen.

Worte brennen, also verbrennt man Worte:
Niemand fragt nach dem Inhalt der Asche.
Aber mein Gespräch mit dem Schöpfer ist
Wie sein Sohn - ans Holz genagelt!
Möge sich die prälative Elite entrüsten,
Möge sich die Welt unter Qualen neu erschaffen!
Aber wer lesen kann, soll lesen,
lerne lesen, meine Liebe!
Kehre zurück - zum Wort!