Portret zbiorowy w zabytkowym wnętrzu - Jacek Kaczmarski feat. Przemyslaw Gintrowski & Zbigniew Łapiński translation in German

Portret zbiorowy w zabytkowym wnętrzu

Przy dębowym stole siadłszy bokiem
Wedle rangi, zasług i uznania
Spoglądamy w przyszłość czystym okiem
Kogoś, kto nic nie ma do dodania

Wszak to myśmy zwyciężyli wreszcie
Choć w przegranych starciach życie zbiegło
Oto mamy dla was niepodległość!
Nie czekajcie na nic więcej – bierzcie!

Język nasz surowy, humor prosty
Głosy nam hartował ostrzał wraży
Żadnej nie lękamy się riposty
Z plebejskością bardzo nam do twarzy

W zabytkowym wnętrzu, wśród sztandarów
Atrybutów odzyskanych – godni
Pozujemy – szczerzy i swobodni
Szczerzy i swobodni
Kondotierzy przemienieni w Panów

Lata wspólnej walki dobrze służą
Tym, co w tryumfie nie chcą zginąć marnie
Każdy z nas o każdym wie zbyt dużo
Byśmy skłócić mogli się bezkarnie

Koniec pozowania! Stół nakryty!
Dość już głodu zaznał bitny naród!
Kto nam tu zarzuca brak umiaru?!
Macie niepodległość! My – profity!

Zadrżą okna od żołnierskiej pieśni
Po żołnierskiej zadrżą od kościelnej
Pana Boga my na piersiach nieśli
Żeby z waszych oczu zedrzeć bielmo!

Patrzcie! Krew uderza nam do głowy
Od sztandarów całowania wrząca!
Patrzcie, jak się tu popiersia strąca!
Jak się tu popiersia strąca!
Cokół ma być przecież narodowy!

Księgi się po kątach w stosy piętrzą
Ścieka ślinny płyn po białej ścianie
Gdzie za chwilę tylko pozostanie
Nasz zbiorowy portret – w pustym wnętrzu
W pustym wnętrzu...
W pustym wnętrzu...
W pustym wnętrzu...

Gruppenporträt in historischem Interieur

Am Eichentisch, seitlich sitzend,
Nach Rang, Verdienst und Anerkennung,
Blicken wir mit klarem Auge in die Zukunft
Jemandes, der nichts hinzuzufügen hat.

Denn wir sind es, die endlich gesiegt haben,
Auch wenn das Leben in verlorenen Schlachten verging.
Hier habt ihr die Unabhängigkeit!
Erwartet nichts mehr – nehmt sie!

Unsere Sprache ist rau, unser Humor einfach,
Unsere Stimmen wurden durch feindlichen Beschuss gestählt,
Wir fürchten keine Erwiderung,
Das Einfache steht uns sehr gut.

Im historischen Interieur, inmitten von Standarten,
Den Attributen des Wiedererlangten – würdig,
Posieren wir – aufrichtig und ungezwungen,
Aufrichtig und ungezwungen,
Kondottiere, verwandelt in Herren.

Die Jahre des gemeinsamen Kampfes dienen denen gut,
Die im Triumph nicht elend zugrunde gehen wollen.
Jeder von uns weiß zu viel über den anderen,
Als dass wir uns ungestraft entzweien könnten.

Schluss mit dem Posieren! Der Tisch ist gedeckt!
Die kampferprobte Nation hat genug Hunger gelitten!
Wer wirft uns hier Mangel an Maß vor?!
Ihr habt die Unabhängigkeit! Wir – die Profite!

Die Fenster werden vom Soldatenlied erzittern,
Nach dem Soldatenlied vom Kirchenlied.
Den Herrn trugen wir auf unseren Brüsten,
Um euch den Star von den Augen zu nehmen!

Seht! Das Blut steigt uns zu Kopf,
Vom Küssen der Standarten siedend heiß!
Seht, wie hier die Büsten gestürzt werden!
Wie hier die Büsten gestürzt werden!
Der Sockel soll schließlich national sein!

Die Bücher türmen sich in den Ecken zu Stapeln,
Speichel fließt die weiße Wand hinunter,
Wo bald nur noch bleiben wird
Unser Gruppenporträt – im leeren Interieur,
Im leeren Interieur...
Im leeren Interieur...
Im leeren Interieur...