Siedem grzechów głównych - Jacek Kaczmarski feat. Przemyslaw Gintrowski & Zbigniew Łapiński translation in German

Siedem grzechów głównych

Wielkich upadków więcej widzieliśmy, niż wzlotów
Byliśmy oczywiście na uczcie Baltazara
Uczyliśmy się mowy zwycięzkich Wizygotów
Na służbie ostatniego przepiwszy żołd Cezara

Przeżyliśmy Rolanda, by świadczyć śmierć Karola
Pozostałościom mocarstw nie oczekiwać łaski
Razem z Ludwikiem Świętym widząc się w aureolach
Wyrzygiwaliśmy krew w jerozolimskie piaski

Co było wszechpotężne - zdaje się niedorzeczne
Gdzie słodka woń Arabii? Gdzie tajemniczy Syjam?
Religie tysiącletnie też nie są dla nas wieczne
I demokracja kwitnie, dojrzewa i przemija

A nas wiedzie siedem demonów, co nami się karmią

Na przedzie pycha podąża z tańczącą latarnią
Chciwość wczepiła się w siodło i grzebie po sakwach
Broi pod zbroją lubieżność, pokusa niełatwa
Bandzioch domaga się płynów i straw do przesytu
Wabi rozkoszne lenistwo do łóż z aksamitu
Gniew zrywa ze snu i groźbą na oślep wywija
A zazdrość nie wie, co sen i po cichu zabija
Tak zbrojni w moce na które nie ma lekarstwa
Stawiamy nadal i obalamy mocarstwa

Każdemu więc z imperiów bezsprzecznie zasłużeni
My - ludzie pióra, miecza lub zajęczego lęku
Jesteśmy grabarzami swych własnych dzieł stworzenia
Zajęczym lękiem niszcząc je, mieczem lub piosenką
Samotnie wędrujemy po dawnych bitew szlakach
Którymi dzisiaj rządzi chwast, kamień lub jaszczurka

Wierzchowiec się potyka bo ciąży mu kulbaka
I jeździec w pełnej zbroi bładzący po pagórkach
Jesteśmy jak zwierzęta - z rytmami śmierci zżyte
Choć człowiek w nas - do Nowej wciąż prze Jerozolimy
Więc nastawiamy ucha na echa nowych bitew
Bo wiemy, że na pewno je w końcu usłyszymy

I wiedzie nas siedem demonów, co nami się karmią

Na przedzie pycha podąża z tańczącą latarnią
Chciwość wczepiła się w siodło i grzebie po sakwach
Broi pod zbroją lubieżność, pokusa niełatwa
Bandzioch domaga się płynów i straw do przesytu
Wabi rozkoszne lenistwo do łóż z aksamitu
Gniew zrywa ze snu i groźbą na oślep wywija
A zazdrość nie wie, co sen i po cichu zabija
Tak zbrojni w moce, na które nie ma lekarstwa
Będziemy nadal stawiać i zwalać mocarstwa

Die sieben Hauptsünden

Wir haben mehr große Niederlagen als Aufstiege gesehen
Wir waren natürlich beim Festmahl des Belsazar
Wir lernten die Sprache der siegreichen Westgoten
Im Dienste des letzten, seinen Sold vertrunkenen Cäsars

Wir überlebten Roland, um Karls Tod zu bezeugen
Den Überresten der Mächte keine Gnade erwartend
Zusammen mit Ludwig dem Heiligen, uns in Aureolen sehend
Erbrachen wir Blut in den Jerusalemer Sand

Was allmächtig war - erscheint unsinnig
Wo ist der süße Duft Arabiens? Wo das geheimnisvolle Siam?
Tausendjährige Religionen sind für uns auch nicht ewig
Und die Demokratie blüht, reift und vergeht

Und uns führen sieben Dämonen, die sich von uns nähren, meine Schöne

Vorneweg schreitet der Stolz mit einer tanzenden Laterne
Die Gier hat sich in den Sattel gekrallt und wühlt in den Satteltaschen
Unter der Rüstung tobt die Wollust, eine schwere Versuchung
Der dicke Bauch verlangt nach Flüssigkeit und Nahrung im Überfluss
Lockt die süße Trägheit in Betten aus Samt
Der Zorn reißt aus dem Schlaf und fuchtelt blind mit Drohungen
Und die Eifersucht kennt keinen Schlaf und tötet im Stillen
So gerüstet mit Kräften, gegen die es kein Heilmittel gibt
Errichten und stürzen wir weiterhin Mächte, Liebes

Jedem der Imperien zweifellos verdient
Wir - Leute der Feder, des Schwertes oder der Hasen Angst
Wir sind die Totengräber unserer eigenen Schöpfung
Mit Hasen Angst zerstören wir sie, mit dem Schwert oder mit dem Lied
Einsam wandern wir auf den Pfaden alter Schlachten
Über die heute Unkraut, Stein oder Eidechse herrschen

Das Reittier stolpert, weil der Sattel schwer wiegt
Und der Reiter in voller Rüstung irrt über die Hügel
Wir sind wie Tiere - mit den Rhythmen des Todes verbunden
Obwohl der Mensch in uns - zum Neuen Jerusalem strebt
Also spitzen wir die Ohren nach dem Echo neuer Schlachten
Denn wir wissen, dass wir sie sicher irgendwann hören werden

Und es führen uns sieben Dämonen, die sich von uns nähren, meine Liebste

Vorneweg schreitet der Stolz mit einer tanzenden Laterne
Die Gier hat sich in den Sattel gekrallt und wühlt in den Satteltaschen
Unter der Rüstung tobt die Wollust, eine schwere Versuchung
Der dicke Bauch verlangt nach Flüssigkeit und Nahrung im Überfluss
Lockt die süße Trägheit in Betten aus Samt
Der Zorn reißt aus dem Schlaf und fuchtelt blind mit Drohungen
Und die Eifersucht kennt keinen Schlaf und tötet im Stillen
So gerüstet mit Kräften, gegen die es kein Heilmittel gibt
Werden wir weiterhin Mächte errichten und stürzen, meine Holde