Lyrics and translation Jacek Kaczmarski - Dwadzieścia Lat Później

Dwadzieścia Lat Później

Muszkieterowie już nie ci sami
Dojrzałości pożółkli goryczą
Zaczęli liczyć się z realiami
Choć realia się z nimi nie liczą
Słaby tron, książęta żadni, kwaśne wina
Cech żebraków i proboszczy trzęsie miastem
Nagrabionym srebrem karmi się kardynał
Dawna służba na polityków wyrasta
D′Artagnan jest muszkieterów oficerem
Sam purpurat raczy dawać mu rozkazy
W przedpokojach władzy czeka na karierę
Szpadą oskrobując but z zapachu władzy
Brat Aramis stal w biskupiej skrył sukience
Maścią intryg pielęgnuje gładkość dłoni
Kiedy trzeba zdradzi i umyje ręce
Kiedy trzeba Pismem Świętym się zasłoni
Muszkieterowie już nie ci sami
Dojrzałości pożółkli goryczą
Zaczęli liczyć się z realiami
Choć realia się z nimi nie liczą
Portos w hołdów i tytułów tłuszcz obrasta
Szpada służy mu za rożen na zające
Można lepić i urabiać go jak ciasto
Byle olśnić jakimkolwiek celu słońcem
Prawy Atos przestał wreszcie pić na umór
Czci i chroni szpady etos dumny Atos
Choć wątroba nie ta, wciąż ta sama duma
Jego syn zapłaci kiedyś życiem za to
Przyjaciele okłamują się w ukłonach
Nie ufają sobie dawno już za grosz
Nowych czasów bólem dali się przekonać
Że się zdradą a nie szpadą kreśli los
Każdy za siebie kosztem każdego
Na prywatną miarę grób mości
Jeden za wszystkich wszyscy za jednego
Stara baśń niewinnej młodości
Jeszcze stać ich by historii się przypomnieć
Wskoczyć w siodło i wykrzesać iskry z ostrza
Znów uwierzyć w zew: Muszkieterowie do mnie!
Lecz historia - czy się stanie przez to prostsza
Psieje świat, czy może właśnie psieją oni
Psiocząc na to co ich dziełem w jakimś stopniu
Z siebie samych szydzą, gdy im się przypomni
Jacy byli kiedyś pięknie nieroztropni
Właśnie wspomnienia jak cudze losy
Trzosy pełne, a serca próżne
Fałszu zeskrobać z prawdy nie sposób
Zaledwie w dwadzieścia lat później
Zaledwie w dwadzieścia lat później!
Zaledwie w dwadzieścia lat później!!!

Двадцать лет спустя

Мушкетёры уже не те,
Пожелтели горечью зрелости,
Стали считаться с реалиями,
Хоть реалии с ними не считаются.
Слабый трон, князья никчёмные, вина кислые,
Цех нищих и попы трясут городом,
Награбленным серебром кормится кардинал,
Прежняя служба в политиков вырастает.
Д’Артаньян — офицер мушкетёров,
Сам пурпур изволит отдавать ему приказы,
В прихожих власти ждёт он карьеры,
Шпагой соскребая с ботинка запах власти.
Брат Арамис стал, в епископской скрывшись рясе,
Мазью интриг лелеет гладкость ладоней,
Когда надо, предаст и умоет руки,
Когда надо, Писанием Святым прикроется.
Мушкетёры уже не те,
Пожелтели горечью зрелости,
Стали считаться с реалиями,
Хоть реалии с ними не считаются.
Портос в жир почестей и титулов заплывает,
Шпага служит ему вертелом для зайцев,
Можно лепить и мять его, как тесто,
Лишь бы ослепить каким-нибудь солнцем цели.
Праведный Атос перестал, наконец, пить до бесчувствия,
Чтит и хранит шпаги этос гордый Атос,
Хоть печень не та, всё та же гордыня,
Его сын заплатит когда-нибудь жизнью за это.
Друзья обманывают друг друга в поклонах,
Не доверяют друг другу давно уже ни на грош,
Новых времён болью дали себя убедить,
Что предательством, а не шпагой вершится судьба.
Каждый за себя, ценой любого,
На собственную мерку могилу роет,
Один за всех, все за одного —
Старая сказка невинной юности.
Ещё способны они истории вспомнить,
Вскочить в седло и высечь искры из клинка,
Снова поверить в зов: Мушкетёры, ко мне!
Но история — станет ли от этого проще?
Портится мир, а может, портятся они,
Браня то, что их делом в какой-то мере,
Над собой же смеются, когда им вспомнится,
Какими были когда-то прекрасно неразумными.
Вот и воспоминания, как чужие судьбы,
Карманы полны, а сердца пусты,
Ложь соскоблить с правды невозможно,
Всего лишь двадцать лет спустя,
Всего лишь двадцать лет спустя!
Всего лишь двадцать лет спустя!!!