Lyrics and translation Justeeri - Kaksi Vanhaa Tukkijätkää

Kaksi Vanhaa Tukkijätkää

Kaksi vanhaa tukkijätkää
Istuu tummetessa illan
Uitto hiljaa on ja tuntuu
Tuoksu herkkä niittyvillan
Toinen polttaa piippunysää,
Jolla ikää paljon lienee
Toinen puree mälliänsä.
Muistot nuoruutehen vienee

Muistatkos - kosket ne
Hurjimmat ennen,
Laskettiin pölkyllä vaan
Toinen on hiljaa niin kauan
Ja vastaa: nyt ei ne nuoret
Nyt ei ne nuoret,
Kestä lautallakaan

Kaksi vanhaa tukkijätkää,
Jätkää vain, ei mitään muuta
Jostain soitto soi -
Se harmonikkaa on ja elokuuta
Tikku siinä leimahdellen loistaa
Hetken - sammuu virtaan
Lempi sammuu joskus myöskin.
Muisto jää vain elon pirtaan

Muistatkos - tytöt ne
Kauneimmat ennen,
Hurmattiin polkalla vaan
Toinen on hiljaa niin kauan
Ja vastaa: Nyt ei ne nuoret,
Nyt ei ne nuoret,
Pysty valssaamaankaan

Kaksi vanhaa tukkijätkää istuu.
Yöksi ilta vaihtuu.
Usva hiipii virtaa pitkin,
Niittyvillan tuoksu haihtuu.
Puomi pysyy paikallansa,
Orpo tukki painuu uomaan.
Jätkä on kuin tukki: kaiken
Heittää kohtalonsa huomaan.
"Muistatkos silloin,
Kun päätimme, että
Vuos, pari uitolla vaan .. .?"
Toinen on hiljaa niin kauan
Ja vastaa:
"Nyt ei ne nuoret,
Nyt ei ne nuoret
Kestä ees vuottakaan.

Два старых сплавщика леса

Два старых сплавщика леса
Сидят в сгущающейся тьме.
Сплав тих, и чудится
Аромат лугового разнотравья.
Один пыхтит трубкой своей,
Лет ему немало, ей-ей,
Другой же жует табачок.
Мысли уносят их в юных дней поток.

"Помнишь ли ты - а ведь они
Были самые лихие,
Сплавляли бревно за бревном.
Второй долго молчит, потом
Отвечает: "Нынче не те
Нынче не те
Молодые, на плоту не устоят."

Два старых сплавщика леса,
Сплавщики и больше никто.
Где-то музыка звучит -
Это гармонь поет о любви ночной.
Лучина вспыхивает ярко,
На миг - и гаснет в воде быстро.
Любовь, как та лучина, угасает.
Лишь в памяти след оставляет.

"Помнишь ли - девушки те
Красавицы были когда-то,
Плeнили нас в танце своем."
Второй долго молчит, потом
Отвечает: "Нынче не те
Нынче не те
Молодые, вальс не станцуют."

Два старых сплавщика леса сидят.
Ночь сменяет закат.
Туман стелется над водой,
Аромат трав улетает с лугов долой.
Плотогон стоит на месте своем,
Одинокое бревно стремится за течением.
Сплавщик подобен бревну: он
Вверяется судьбы своей движенью волн.
"Помнишь, как решили тогда мы,
Что год, ну от силы два
Посвятим мы сплаву лесному...?"
Второй долго молчит, потом
Отвечает:
"Нынче не те
Нынче не те
Молодые, и года не выдержат."