Lyrics and translation Karin Bloemen - Een klein stukkie

Een klein stukkie

Ze zet de ene voet voor de andere, dan de ander voor de een
Staat dan even wat te hijgen, op te letten
En dan weer een heel klein stukkie
Rustig aan, geen ongelukkie
Als ze valt, wie zou haar weer rechtop gaan zetten

Heeft al twee trams laten lopen, want die waren haar te vol
Ze is bang dat ze haar binnen zullen pletten
En nog twee trams laten lopen, want die deur die blijft niet open
Kan haar voet niet tijdig op de treeplank zetten

Refr.:
Want als je ouder wordt, word je een stukkie kleiner
Een heel klein stukkie, maar je merkt het toch steeds weer
Want als je ouder wordt, dan krimp je uit je kleren
En als je dood bent, past geen enkele jurk je meer

En dan is ze eindelijk binnen, staat doodstil in het gedrang
Ziet geen stoel of stang en kan niet bij de lussen
Weet niet waar ze vast moet houwen en geen rug is te vertrouwen
En misschien zit er wel een stiletto tussen

Refr.

Ziet tenslotte dan het knopje, om de tram te laten stoppen
En dan weer een knop, dan gaat ie eindelijk open
Twee haltes te veel laten lopen, ze staat in het donker weggekropen
Vreemde buurt en heel langzaam gaat ze lopen

Ik was zeven, late herfst, donker om vijf
Post jij die brief, heeft niks om het lijf
Zei m'n vader, en ik rende, met het zweet om m'n rug
Elke boom een keren, elke schaduw te veel
Brief in m'n vuistjes, hart in m'n keel
Kinderangst, komt nooit meer terug
Komt nooit meer terug

Elk jaar komt de herfst wat vroeger
Elk jaar wordt het vroeger donker
Buurt wordt vreemder, weg wordt langer met de pas
Om je heen wordt alles groter, en de cirkel is gesloten
Beetje wordt het weer zoals het heel heel vroeger was

Refr.

Want als je ouder wordt, dan krimp je uit je kleren
Je wordt zo broos en klein, ze zien je niet meer staan
Want als je ouder wordt, word je een stukkie kleiner,
Alleen het verdriet
Groeit elke dag
Een stukkie aan

Маленький кусочек

Он ставит одну ногу перед другой, затем другую перед первой,
Стоит, немного задыхается, смотрит по сторонам.
И снова делает крошечный шажок,
Не спеша, чтобы не случилось беды.
Если он упадет, кто поможет ему встать?

Он уже пропустил два трамвая, потому что они были слишком переполнены.
Он боится, что его там раздавят.
И еще два трамвая пропустил, потому что двери не оставались открытыми достаточно долго.
Он не успевает поставить ногу на подножку.

Припев:
Ведь когда ты становишься старше, ты становишься чуть меньше,
Совсем чуть-чуть, но ты замечаешь это снова и снова.
Ведь когда ты становишься старше, ты словно уменьшаешься в одежде,
А когда ты умрешь, тебе не подойдет ни одно платье.

И вот он наконец внутри, стоит неподвижно в толпе,
Не видит ни сиденья, ни поручня, и не может дотянуться до петель.
Не знает, за что держаться, ни одной спине не доверяет,
А вдруг там чья-то шпилька?

Припев.

Наконец замечает кнопку, чтобы остановить трамвай,
И еще одну кнопку, чтобы двери наконец открылись.
Проехал на две остановки больше, чем нужно, стоит, съежившись в темноте,
Незнакомый район, и он идет очень медленно.

Мне было семь, поздняя осень, темно в пять,
Отнеси это письмо, ничего сложного,
Сказал мой отец, и я побежала, пот катился по спине,
Каждый куст казался чудовищем, каждая тень - угрозой,
Письмо в руке, сердце в горле,
Детский страх, который больше не вернется.
Больше не вернется.

С каждым годом осень наступает все раньше,
С каждым годом темнеет все раньше,
Район становится чужим, дорога длиннее с каждым шагом,
Все вокруг становится больше, и круг замыкается,
Понемногу все становится таким, как было очень-очень давно.

Припев.

Ведь когда ты становишься старше, ты словно уменьшаешься в одежде,
Ты становишься таким хрупким и маленьким, тебя больше не замечают.
Ведь когда ты становишься старше, ты становишься чуть меньше,
Только печаль
Растет с каждым днем
Понемногу.