Lyrics and translation Lady Pank - Wspinaczka (Czyli Historia Pewnej Rewolucji)

Wspinaczka (Czyli Historia Pewnej Rewolucji)

Porwaliśmy się na zdobycie wielkich gór
Herosi z dawnych lat służyli nam za wzór
Przez niebotyczną grań pięliśmy długo się
Niejeden odpadł tam, znajdując w dole śmierć

Po drodze hulał wiatr i sypał w oczy śnieg
Paraliżował strach, odbierał zmysły lęk
Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej
Zaciskał pięści i śmiechem wołał: Hej!

Przepięknie jest
I tylko tlenu mniej...
Przepięknie jest
I tylko tlenu mniej...

A prowadziły nas Nadzieja, Wiara, Złość
Bo tam na dole Zła naprawdę było dość
I warto było iść, do góry wciąż się piąć
By sobą wreszcie być, by przestać karki giąć

I w czas wędrówki tej, był każdy z nas jak brat
Choć nie obyło się bez wiarołomnych zdrad
Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej
Zaciskał pięści i ze śmiechem wołał: Hej!

Przepięknie jest
I tylko tlenu mniej...
Przepięknie jest
I tylko tlenu mniej...
Przepięknie jest
I tylko tlenu mniej...
Przepięknie jest
I tylko tlenu mniej...

Aż po tysiącach prób, przez przeraźliwą biel
Opłacił się nasz trud - osiągnęliśmy cel
Czuliśmy bicie serc i pod stopami szczyt
Gdzie pewne było, że przed nami nie był nikt

Lecz nie odezwał się tym razem żaden śmiech
Bo wszyscy padli tu, zajadle łapiąc dech
I dziwny jakiś był zwycięstwa słodki smak
Minęło parę chwil, aż ktoś wychrypiał tak

Przepięknie jest
I tylko tlenu brak...
Przepięknie jest
I tylko tlenu brak...
Przepięknie jest
I tylko tlenu brak...
Przepięknie jest
I tylko tlenu brak...

Восхождение (Или История Одной Революции)

Мы рванулись покорять высокие горы,
Герои прошлых лет служили нам примером.
По небесной грани долго мы карабкались,
Немало сорвалось, найдя внизу свою смерть.

По пути ветер выл и снег в глаза бросал,
Парализовал страх, лишал рассудка ужас.
Но не сдавался никто, даже в худой момент,
Сжимал кулаки он и со смехом кричал: Эй!

Как прекрасно здесь,
И только кислорода мало...
Как прекрасно здесь,
И только кислорода мало...

А вели нас Надежда, Вера, Злость,
Ведь там, внизу, Зла было действительно довольно.
И стоило идти, всё выше вверх взбираться,
Чтобы собой, наконец, стать, чтоб шею не гнуть.

И во время пути сего, каждый из нас был как брат,
Хоть не обошлось без вероломных предательств.
Но не сдавался никто, даже в худой момент,
Сжимал кулаки он и со смехом кричал: Эй!

Как прекрасно здесь,
И только кислорода мало...
Как прекрасно здесь,
И только кислорода мало...
Как прекрасно здесь,
И только кислорода мало...
Как прекрасно здесь,
И только кислорода мало...

И после тысяч попыток, сквозь пугающую бель,
Окупился наш труд — мы достигли цели.
Мы чувствовали биение сердец и под ногами вершину,
Где было ясно, что до нас здесь никого не было.

Но не раздался на этот раз ни один смешок,
Ведь все упали здесь, жадно хватая воздух.
И странный какой-то был сладкий вкус победы,
Прошло несколько мгновений, пока кто-то не прохрипел так:

Как прекрасно здесь,
И только кислорода нет...
Как прекрасно здесь,
И только кислорода нет...
Как прекрасно здесь,
И только кислорода нет...
Как прекрасно здесь,
И только кислорода нет...