Ooit
was
ik
jong.
Ik
was
elf
en
ik
droomde
dat
ik
in
pak
op
een
kerkhof
stond.
En
mijn
haar,
mijn
haar
was
lang,
net
zo
lang
als
het
later
werd
en
ik
stond
naast
een
man
en
ik
sprak
tot
mezelf:
"Hier
ligt
een
man
die
niet
weet
hoe
je
honing
maakt
van
een
bloem
in
de
wei
en
de
straal
van
een
zon
en
wat
water".
Когда-то
я
был
молод.
Мне
было
одиннадцать,
и
мне
снилось,
что
я
стою
в
костюме
на
кладбище.
И
мои
волосы,
мои
волосы
были
длинными,
такими
же
длинными,
как
потом
стали
в
реальности,
и
я
стоял
рядом
с
мужчиной
и
говорил
себе:
"Здесь
лежит
человек,
который
не
знал,
как
сделать
мёд
из
цветка
на
лугу,
солнечного
луча
и
капли
воды".
Maar
ik
blijf
een
kind
dat
niet
weet
dat
hij
anders
is
dan
een
dier
of
een
steen
of
jou
of
mij.
Maar
soms,
soms
komt
ie
terug,
diezelfde
man,
dan
staat
hij
naast
m'n
bed
in
de
vorm
van
een
geest
of
een
zwarte
hond.
"Hier
ligt
een
man
die
niet
weet
hoe
je
honing
maakt
van
een
bloem
in
de
wei
en
de
straal
van
een
zon
en
wat
water".
Но
я
все
еще
ребенок,
который
не
знает,
что
он
отличается
от
животного,
камня,
тебя
или
меня.
Но
иногда,
иногда
он
возвращается,
этот
самый
мужчина,
стоит
у
моей
кровати
в
образе
призрака
или
черного
пса.
"Здесь
лежит
человек,
который
не
знал,
как
сделать
мёд
из
цветка
на
лугу,
солнечного
луча
и
капли
воды".