น้ำค้างตอนเช้า - Mai Charoenpura translation in German

น้ำค้างตอนเช้า

อยู่คนเดียวนอนมองดูฟ้าด้วยความสงสัย
ว่าทำไมคนเราถึงต้องมีความเหงา
ชีวิตก็อยากอยู่แล้ว ไม่เคยเป็นของเรา
ทุกครั้งยังมีเรื่องราวที่มันซับซ้อนให้ทำมากมาย
แต่ละวันวงจรชีวิตก็ดูซ้ำซ้ำ ก้อต้องทำทำทำและต้องทำต่อไป
บางครั้งเหมือนฉันไม่รู้ ฉันจะทำเพื่อใคร
เหมือนฉันไม่มีจุดหมายที่ใจเฝ้าคอย

อยากรู้เหมือนกันว่าฉันมันเหงาอะไรมากมาย
อยากรู้ทำไมฉันจึงเหมือนดังคนเลื่อนลอย
กับภาระที่ฉันต้องรับมา เวลาที่มีก้อน้อย
แต่ใจยังคอยจะเหงาทุกทีที่เผลอ
เมื่อความจริงรอคอยความฝันทุกวันเช่นนี้
แต่ไม่มีใครเลยที่จะมาให้เจอ
เป็นเหมือนน้ำค้างตอนเช้า
ที่ยังนอนละเมอ แล้วแสงตะวันก็เผาให้แห้งไป

อยากรู้เหมือนกันว่าฉันมันเหงาอะไรมากมาย
อยากรู้ทำไมฉันจึงเหมือนดังคนเลื่อนลอย
กับภาระที่ฉันต้องรับมา เวลาที่มีก้อน้อย
แต่ใจยังคอยจะเหงาทุกทีที่เผลอ
เมื่อความจริงรอคอยความฝันทุกวันเช่นนี้
แต่ไม่มีใครเลยที่จะมาให้เจอ
เป็นเหมือนน้ำค้างตอนเช้า
ที่ยังนอนละเมอ แล้วแสงตะวันก็เผาให้แห้งไป
นี่เหรอชีวิตของฉัน ที่ยังคงละเมอ
และแล้ววันนึงชีวิตก็แห้งไป

Morgentau

Ich liege allein, schaue zum Himmel und frage mich,
warum wir Menschen Einsamkeit empfinden müssen.
Das Leben ist schon schwer genug, es gehörte nie wirklich uns.
Immer gibt es komplizierte Dinge, so viel zu erledigen.
Jeder Tag scheint ein sich wiederholender Kreislauf, ich muss einfach weitermachen, immer weiter.
Manchmal weiß ich nicht einmal, für wen ich das alles tue.
Als hätte ich kein Ziel, nach dem mein Herz sich sehnt.

Ich möchte wirklich wissen, warum ich so schrecklich einsam bin,
ich möchte wissen, warum ich mich so haltlos fühle.
Mit all den Lasten, die ich tragen muss, und der wenigen Zeit, die bleibt,
wartet mein Herz doch nur darauf, in einem unachtsamen Moment einsam zu sein.
Während die Realität jeden Tag auf einen Traum wartet,
aber niemand ist da, den ich treffen könnte.
Es ist wie Morgentau,
der noch im Traum verweilt, bis die Sonne ihn verbrennt und er vergeht.

Ich möchte wirklich wissen, warum ich so schrecklich einsam bin,
ich möchte wissen, warum ich mich so haltlos fühle.
Mit all den Lasten, die ich tragen muss, und der wenigen Zeit, die bleibt,
wartet mein Herz doch nur darauf, in einem unachtsamen Moment einsam zu sein.
Während die Realität jeden Tag auf einen Traum wartet,
aber niemand ist da, den ich treffen könnte.
Es ist wie Morgentau,
der noch im Traum verweilt, bis die Sonne ihn verbrennt und er vergeht.
Ist das mein Leben? Immer noch im Traum verweilend,
und eines Tages wird dieses Leben einfach vergehen.