Dio Kommatia - Manolis Famellos translation in German

Dio Kommatia

Θυμάσαι άραγε αυτή η καρδιά
Πότε χωρίστηκε σε δυο κομμάτια
Και το ένα απέμεινε ψηλά να πετά
Το άλλο γκρεμίστηκε εδώ, στα βράχια

Σ' ένα κατώφλι έχει τώρα σταθεί
Δεν ξέρει πώς να πει το ναι
Δεν ξέρει πώς να σου αρνηθεί
Πόσο είναι δύσκολο αυτή την καρδιά
Τη χωρισμένη στα δυο κάποιος ν' αγαπά

Μα εσύ το ξέρεις πως δεν μπορούσε να 'ναι αλλιώς
Πως ό, τι κλέβει απ' το σκοτάδι καίγεται στο φως
Εσύ συγχώρεσε αυτή την καρδιά
Που ήταν στο άνεμο φτερό, που είναι σαν πέτρα βαριά

Πέρασαν σύννεφα, κοπάδια, πουλιά
Το θαύμα ακόμη περιμένει
Αυτή στη μάχη ορμούσε μπροστά
Μπροστά στο τίποτα να τρέμει

Και στο μηδέν ξαναγυρνά, στην αρχή
Ανυποψίαστη κι αθώα, όμως για όλα ένοχη
Και αναρωτιέσαι ακόμη αυτή η καρδιά
Η χωρισμένη στα δυο πώς καταφέρνει να χτυπά

Μα εσύ το ξέρεις πως δεν μπορούσε να 'ναι αλλιώς
Πως ό, τι κλέβει απ' το σκοτάδι καίγεται στο φως
Εσύ συγχώρεσε αυτή την καρδιά
Που ήταν στο άνεμο φτερό, που είναι σαν πέτρα βαριά

Σ' ένα κατώφλι έχει τώρα σταθεί
Δεν ξέρει πώς να πει το ναι
Δεν ξέρει πώς να σου αρνηθεί
Πόσο είναι δύσκολο αυτή την καρδιά
Τη χωρισμένη στα δυο κάποιος ν' αγαπά

Zwei Stücke

Erinnerst du dich wohl, dieses Herz
Wann es in zwei Stücke zerbrach
Und das eine blieb, hoch zu fliegen
Das andere stürzte hierher, auf die Felsen

An einer Schwelle ist es nun stehen geblieben
Es weiß nicht, wie es ja sagen soll
Es weiß nicht, wie es dir absagen soll
Wie schwer es ist, dieses Herz
Das in zwei geteilte, zu lieben

Aber du weißt, dass es nicht anders sein konnte
Dass, was es aus der Dunkelheit stiehlt, im Licht verbrennt
Du, vergib diesem Herzen
Das eine Feder im Wind war, das schwer wie ein Stein ist

Wolken zogen vorüber, Herden, Vögel
Das Wunder wartet noch immer
Es stürmte im Kampf voran
Um vor dem Nichts zu erzittern

Und es kehrt zum Nullpunkt zurück, zum Anfang
Ahnungslos und unschuldig, doch an allem schuldig
Und du fragst dich noch immer, dieses Herz
Das in zwei geteilte, wie es schafft zu schlagen

Aber du weißt, dass es nicht anders sein konnte
Dass, was es aus der Dunkelheit stiehlt, im Licht verbrennt
Du, vergib diesem Herzen
Das eine Feder im Wind war, das schwer wie ein Stein ist

An einer Schwelle ist es nun stehen geblieben
Es weiß nicht, wie es ja sagen soll
Es weiß nicht, wie es dir absagen soll
Wie schwer es ist, dieses Herz
Das in zwei geteilte, zu lieben