Warszawa w Czasach Mego Debiutu - Michał Bajor translation in German

Warszawa w Czasach Mego Debiutu

Wspomnienia trwają długo, wiadomo
Kiedy je pamięć zachowa,
Warszawa w czasach mego dyplomu
Nie była zbyt kolorowa

Socjalistyczne dni bez litości
Dłużyły mi się najczęściej
Miały najbrzydszy odcień szarości
Ale na szczęście, na szczęście.

Nad samą Wisłą teatr był,
Na szarość panaceum
Wdzięcznymi oklaskami lśnił
Mój Teatr Ateneum

Ten czas, jak sen, w pamięci mam
Sen, który się nie prześni
Kiedy co wieczór biegłem tam
By śpiewać Brechta pieśni

Tu wyśpiewałem radość, żal
I krągły, jak z reklamy
Powiśla niebem w siną dal
Szedł księżyc z Alabamy

I puszczał do mnie oko, i
Zastygał nad mą głową
Jak gdyby chciał powiedzieć mi
Że wszystko mam przed sobą

Gdybym miał użyć sporego skrótu
Rzekłbym, chcąc prawdy być blisko-
Warszawa w czasach mego debiutu
Nie lśniła towarzysko

Tłum zagoniony- do pracy, z pracy
Mrukliwy, z nosem w gazecie
I ludzie smutni, i jacyś tacy
Ale nie wszędzie, bo przecież.

Nad samą Wisłą teatr był
Głupoty mrok rozgarniał
Świetnymi pomysłami lśnił
I błyszczał jak latarnia

Ten czas, jak sen, w pamięci mam
Co serce rozwesela
Kiedy co wieczór biegłem tam
By śpiewać pieśni Brela

I rwał się z teatralnych sal
Do Królewskiego Traktu
Ten Pana Brela słynny walc
Ten walc na tysiąc taktów

I puszczał do mnie oko, i
Zastygał nad mą głową
Jak gdyby chciał powiedzieć mi
Że wszystko mam przed sobą

Ten czas, jak sen, w pamięci mam
Choć lat minęło wiele
Kiedy co wieczór biegłem tam
By śpiewać Brechta z Brelem

W pamięci sobie raz po raz
Powtarzam takie słowa-
To był mój teatr i mój czas
Który mnie ukształtował

On dał mi pod stopami grunt
Pogląd na ważne sprawy
Mój teatr- najjaśniejszy punkt
Na mapie mej Warszawy!

Warschau zur Zeit meines Debüts

Erinnerungen währen lange, wie man weiß,
Wenn das Gedächtnis sie bewahrt,
Warschau zur Zeit meines Diploms
War nicht sehr bunt

Sozialistische Tage ohne Gnade
Zogen sich für mich meistens hin
Hatten den hässlichsten Grauton
Aber zum Glück, zum Glück.

Direkt an der Weichsel war ein Theater,
Ein Allheilmittel gegen das Grau
Glänzte im dankbaren Applaus
Mein Theater Ateneum

Diese Zeit, wie ein Traum, hab ich im Sinn
Ein Traum, der nie vergeht
Als ich jeden Abend dorthin rannte
Um Brechts Lieder zu singen

Hier besang ich Freude, Kummer
Und rund, wie aus der Werbung
Über den Himmel von Powiśle in die blaue Ferne
Zog der Alabama-Mond

Und zwinkerte mir zu, und
Erstarrte über meinem Kopf
Als wollte er mir sagen
Dass ich alles noch vor mir hab

Müsste ich es stark verkürzen
Würde ich sagen, um der Wahrheit nah zu sein-
Warschau zur Zeit meines Debüts
War gesellschaftlich nicht glanzvoll

Die Menge gehetzt - zur Arbeit, von der Arbeit
Mürrisch, die Nase in der Zeitung
Und die Leute traurig, und irgendwie so
Aber nicht überall, denn schließlich.

Direkt an der Weichsel war ein Theater
Das Dunkel der Dummheit vertrieb
Glänzte mit tollen Ideen
Und leuchtete wie ein Leuchtturm

Diese Zeit, wie ein Traum, hab ich im Sinn
Der das Herz erfreut
Als ich jeden Abend dorthin rannte
Um Brels Lieder zu singen

Und drang aus den Theatersälen hervor
Zum Königstrakt
Dieser berühmte Walzer von Herrn Brel
Dieser Walzer der tausend Takte

Und zwinkerte mir zu, und
Erstarrte über meinem Kopf
Als wollte er mir sagen
Dass ich alles noch vor mir hab

Diese Zeit, wie ein Traum, hab ich im Sinn
Obwohl viele Jahre vergangen sind
Als ich jeden Abend dorthin rannte
Um Brecht mit Brel zu singen

In der Erinnerung immer wieder
Wiederhole ich diese Worte-
Das war mein Theater und meine Zeit
Die mich geformt hat

Es gab mir Boden unter den Füßen
Eine Sicht auf wichtige Dinge
Mein Theater - der hellste Punkt
Auf der Karte meines Warschaus!