Paola 11099 (From State of Siege) - Mikis Theodorakis translation in German

Paola 11099 (From State of Siege)

هنوز عکس فردین دیوارشه هنوز پرسه تو لاله زار کارشه
تو رویاش هنوزم بلیت میخره میگه این چهارشنبه رو میبره
تو جیباش بلیتای بازندگی روی شونه هاش کوه این زندگی
حواسش تو سی سال پیش گم شده دلش زخمی حرف مردم شده
سر کوچه ملی یه مرده یه مرد که سی سال پیش ساعتش یخ زده
نمیدونه دنیا چه رنگی شده نمیدونه کی رفته کی اومده
سر کوچه ملی یه مرده یه مرد توی پالتوی کهنه ی عهد بوق
داره عابرارو نگاه میکنه که رد میشن از کوچه های شلوغ
هنوز عکس فردین به دیوارشه خراباتی خوندن هنوز کارشه
یه عالم ترانه تو سینش داره قدمهاشو تو لاله زار میشمره
دلش از تئاترای بسته پره چشاش از نگاهای خسته پره
هنوزفکر چهارشنبه ی بردنه یه عمره که باختاشو رج میزنه
سر کوچه ملی یه مرده یه مرد که سی سال پیش ساعتش یخ زده
نمیددنه دنیا چه رنگی شده نمیدونه کی رفته کی اومده
سر کوچه ملی یه مرده یه مرد توی پالتوی کهنه ی عهد بوق
داره عابرابرو نگاه میکنه که رد میشن از کوچه های شلوغ

Paola 11099 (Ausnahmezustand)

Noch immer hängt Ferdins Bild an seiner Wand, noch immer ist er in Laleh Zar unterwegs.
In seinen Träumen kauft er immer noch ein Los, er sagt, diesen Mittwoch gewinnt er.
In seinen Taschen die Lose des Verlierens, auf seinen Schultern der Berg dieses Lebens.
Seine Gedanken sind vor dreißig Jahren verloren gegangen, sein Herz ist verwundet von den Worten der Leute.
An der Ecke der Melli-Straße steht ein Mann, ein Mann, dessen Uhr vor dreißig Jahren eingefroren ist.
Er weiß nicht, welche Farbe die Welt angenommen hat, er weiß nicht, wer gegangen und wer gekommen ist.
An der Ecke der Melli-Straße steht ein Mann, ein Mann in einem alten Mantel aus der Zeit vor dem Krieg.
Er beobachtet die Passanten, die durch die belebten Gassen gehen.
Noch immer hängt Ferdins Bild an seiner Wand, das Singen von Kneipenliedern ist immer noch sein Ding.
Er hat eine Welt voller Lieder in seiner Brust, er zählt seine Schritte in Laleh Zar.
Sein Herz ist voll von den geschlossenen Theatern, seine Augen sind voll von müden Blicken.
Er denkt immer noch an den Mittwoch, an dem er gewinnen wird, seit einer Ewigkeit strickt er an seinen Niederlagen.
An der Ecke der Melli-Straße steht ein Mann, ein Mann, dessen Uhr vor dreißig Jahren eingefroren ist.
Er weiß nicht, welche Farbe die Welt angenommen hat, er weiß nicht, wer gegangen und wer gekommen ist.
An der Ecke der Melli-Straße steht ein Mann, ein Mann in einem alten Mantel aus der Zeit vor dem Krieg.
Er schaut die Passanten an, meine Süße, die gehen durch die vollen Gassen.