Lyrics and translation O.S.T.R. - Rachunek Sumienia

Rachunek Sumienia

A czym jest czas przy tym, z czym przyszło się zmagać
Jestem kiepski lecz sam siebie wyrażam
Gdy los się znów odgraża
Spójrz na ludzi, ślad po nich łatwo zgubić
A błędów nie da się wykupić proste
Gdy przed każdym posunięciem robisz odstęp

Nie twierdzę, że dorosłem do decyzji by gadać za innych
Bo to wymaga precyzji w większym stopniu
A nie brakuje tych, co reagują na świat jak po opium
Widzisz gościu ten kraj na ogranych patentach
Słyszysz ciche westchnienia po niespłaconych alimentach
Tak przeznaczenie beszta w kręgach niższych

Chciałbym od drzwi od raju znaleźć wytrych
Rozpatrywać los swój w czasie przyszłym
Nie z dnia na dzień
Lecz wielu jest takich, co ode mnie pragną tego bardziej
Przegranych wszędzie znajdziesz
Bo to zwycięzców hektar

Marzeń by tak jak oni mieszkać w toku zdarzeń
Sens ich spełniać bez ryzyka
Tym samym powietrzem oddychać
Za wysoko by unieść zmęczone życiem oko

Zerknąć na świat, w którym jedyny problem to bogactwa
Też mam tak, że tracę chcęci, gdy los pędzi w stylu extrim
By dystans zwiększyć
Zero łaski, zero wzruszeń
Ja sam w tym znów się uczę
Uciec by uniknąć wykluczeń nie da się

Czarno na białym co jeszcze
Przed przedsmak, że mogę przegrać
Widzę rozpacz od tak w ludzkich dolegliwościach
Kontrast miedzy bogactwem, a brakiem doznań
Miłości nie da się rozpoznać patrząc w taflę
W której odbiciu wszystko wygląda na łatwe...

Zdejmij różowe okulary
Dziesięć lat oczekiwań
Nie chce do końca życia
Twarzy w rękach skrywać
Wiesz jak to się nazywa
Ja wiem to moja cecha

Muszę narzekać jak widzę, co mi ucieka
Kiedyś znajomy, dziś garniak, neseser, Hugo Boss sweter
Zero gadki, jemu jest lepiej niż nam dziś
Więc czemu ma się zniżać do gościa z ławki
Niegdyś w oparach gandzi, teraz zapomnij
Dla jednych gruby szmal, dla drugich komornik

A ja w tym trwam by w przyszłości nie być bezdomnym
Pcham swój bagaż, wyrażam siebie w tekstach, wzrok wryty w szybę
Dupskiem przykuty do krzesła
Czuje jak los mnie skreśla z listy tych zajebistych
Dla których życie to piknik w klimatach fikcji niedostępnej
Dla tych co biegną nierównym tempem

Serce boli, co jest sam powinieneś wiedzieć
W miejscu ciężko usiedzieć biegając za jutrem
Tylko nabijam przebieg potęgując zmęczenie
Wszak jestem młody moim jedynym pragnieniem są wygody
Lecz schody prowadzone do nich zbyt kręte
By na raz przejść je

Pytasz co jeszcze po co?
Masz oczy patrz jak ludzie nie wiedzą co począć
Tonąc w konfliktach
Niszczy ich system czy własna ambicja
Jedno jest pewne szlag nas wszystkich w jednym miejscu przetnie
Nie pytaj o miejsce bo na pewno wiesz gdzie...

Examination of Conscience

And what is time compared to what we have to face?
I'm clumsy, but I express myself
When fate threatens again
Look at people, their trace is easy to lose
And mistakes cannot be redeemed, it's simple
When you take a step back before every move

I don't claim to be mature enough to speak for others
Because it requires more precision
And there's no shortage of those who react to the world as if they were on opium
You see, man, this country is based on worn-out patents
You hear quiet sighs after unpaid alimony
This is how fate scolds in lower circles

I would like to find a skeleton key to the door of paradise
To consider my fate in the future tense
Not day by day
But there are many who want this more than me
You will find losers everywhere
Because it's the winners' hectare

Dreams to live like them in the course of events
To fulfill their meaning without risk
To breathe the same air
Too high to lift a life-weary eye

To look at a world where the only problem is wealth
I also lose my will when fate rushes in an extreme style
To increase the distance
Zero grace, zero emotions
I myself am learning this again
You can't run away to avoid exclusion

Black on white, what else
Before the foretaste that I can lose
I see despair just like that in human ailments
The contrast between wealth and lack of experience
Love cannot be recognized by looking in the mirror
In which reflection everything looks easy...

Take off your rose-colored glasses
Ten years of expectations
I don't want to spend the rest of my life
Hiding my face in my hands
You know what it's called
I know it's my trait

I have to complain when I see what's slipping away from me
Once a friend, now a suit, briefcase, Hugo Boss sweater
Zero talk, he's better off than us today
So why should he stoop to the guy on the bench?
Once in the fumes of weed, now forget it
For some, big money, for others, a bailiff

And I persist in this so as not to be homeless in the future
I push my luggage, express myself in texts, my eyes glued to the window
Ass glued to the chair
I feel like fate is crossing me off the list of the awesome ones
For whom life is a picnic in inaccessible fictional climates
For those who run at an uneven pace

My heart aches, which you should know yourself
It's hard to sit still while running after tomorrow
I'm just racking up mileage, increasing fatigue
After all, I'm young, my only desire is comfort
But the stairs leading to them are too winding
To climb them all at once

You ask what else, why?
You have eyes, look how people don't know what to do
Drowning in conflicts
Is it the system or their own ambition that destroys them?
One thing is certain, we'll all get screwed in one place
Don't ask about the place because you surely know where...